เกล็ดละอองหิมะสีขาวบริสุทธิ์ที่เริ่มโปรยปรายในกลางเดือนธันวา

เเต่หิมะที่บริสุทธิ์กลางอากาศนั้นเมื่อแตะถึงพื้นเมื่อใด ความขาวที่ดูสะอาดเเละสวยงามนั้น

ก็จะมลายหายไปทันที เหลือเเต่ความสกปรกเเละเฉอะแฉะ

แสงไฟสลัว ที่เป็นโคมส่องทางให้เรียงราย พื้นถนนเต็มไปด้วยหิมะที่กองหนา

สายลมที่พัดมาทำให้เปลวของไฟเหล่า หลี่เอนเอียงตามลม

ไฟบางดวงก็ถูกลมพัดจนดับ

เส้นทางนั้นมืดลงถนัด

ยังดีที่วันนี้ไม่ใช่คืนเดือนมืด

เเม้ไม่ใช่คืนเดือนมืดเเต่ก็มีเพียงพระจันทร์เสี้ยวที่เเสงริบรี่เต็มทน

ตอนนี้เข็มนาฬิกาชี้อยู่ที่เลข 11 ส่วนเข็มยาวชี้อยู่ 56 นาที

หรือว่าตอนนี้เวลาห้าทุ่มห้าสิบหกนาที

อีกเเค่4นาทีจะเที่ยงคืน

สี่นาทีสุดท้ายนี้ของวันที่31ธันวาคม

เเละ

สี่นาทีสุดท้ายของคริสต์ศักราช 1839

ฉันควรใช้เวลานี้ให้คุ้มค่าใช่มั้ย??

ฉันถามตัวเองท่ามกลางหิมะที่ถาโถมเข้ามา

ติ้ง ติ้ง ติ้ง

เสียงหอนาฬิกาเฟื่องใจกลางเมืองดังบอกเวลาเที่ยงคืน

หรือ

เริ่มต้นใหม่ของทศวรรษ 1830

แม้ว่าจะเริ่มต้นใหม่ของทศวรรษ1830 แต่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงประชาชนอดอยากหิวโหย เเต่ในปราสาทราชวังกลับมีไฟประดับประดาตลอดทั้งวันทั้งคืน

ขนมปังสักเเผ่นยังหายากให้ถนนเส้นนี้ เเต่คนให้กระโปรงสุ่มกลับมีขนมหวานเป็นถาดๆ

เราก็ยังคงรับได้อยู่

เเต่ฉันไม่!! เสียงเเข็งเเต่ละมุนของหญิงสาววัยสิบเจ็ดปี เธอพูดกับตัวเองเบาๆ ขณะที่กำลังเดินอยู่กลางพื้นถนนที่หนาด้วยหิมะลื่นแฉะ เเละหิมะที่ไม่โปรยปรายเพราะเข้าฤดูหนาวมาได้ครึ่งเดือนเเล้ว

คริสต์ศักราช 1830

ในยุคนี่ใครจะสุขสบายได้

เเต่

ความรุ่งโรจ์กำลังจะกลับมา!!!