เมเรส...
ผมชะงัก ดวงตากลมโตได้แต่มองท่านไนท์อย่างไม่เข้าใจ แม้จะมีสติปัญญาของอัลฟ่าอยู่แต่ในเวลานี้ผมกลับโง่งมไปอีกครั้ง
"ทำไม...ถึงเรียกผมว่าเมเรส?"
ดวงตาคู่นั้นจับจ้องผม ท่านไนท์พูดช้าๆและชัดเจน ถึงความจริงที่เขาไม่เคยบอกใคร
"เพราะนายกำเนิดขึ้นมาจากเถ้ากระดูกของเมเรสที่ถูกทำลาย..."
หยดน้ำคลออยู่ในดวงตาของเขา
"...ผมสร้างนายขึ้นมาใหม่ก็จริง แต่นายก็คือเมเรสคนเดียวกับที่เวอร์ชูวสร้างให้ผม นายคือเมเรสที่ผมทำลายจนย่อยยับเหมือนขยะชิ้นหนึ่งและโยนทิ้งไปก่อนหน้าที่ผมจะได้เจอกับอาเบล นายคือเมเรสที่ผมปล่อยให้เป็นอิสระด้วยความรู้สึกผิด และสุดท้ายผมก็ปล่อยให้นายถูกทำลาย..."
ผม...พูดอะไรไม่ออก ไม่รู้แล้วว่าควรจะตอบสนองอย่างไรต่อไป
"นายคือจุดเริ่มต้นของทั้งหมด ผมไม่เคยลืม แต่ผมทำให้นายลืมไปแล้ว ทุกบาดแผลทุกความทรงจำ ทุกความเจ็บปวด นายลืมไปหมดแล้ว แม้กระทั่งชื่อเมเรส"
ลบแล้วสร้างขึ้นใหม่ ประหนึ่งบาดแผลและความทรงจำในตอนนั้นไม่เคยมีอยู่ นี่คือพลังของอัลฟ่าผู้สร้างที่เล่นกับสิ่งมีชีวิตทุกอย่างบนดวงดาวได้ราวกับพระเจ้า
ผมหลับตาลง เพียงแค่ผมนึกอยากรู้เรื่องราวของเมเรส ดวงดาวก็บอกออกมาทั้งหมด ผมรับรู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้น สิ่งที่เมเรสเผชิญ
ท่านไนท์ที่แสนดีตรงหน้า ราวกับเป็นคนละคนในเวลานั้น
ทั้งน่าคลื่นเหียน ทั้งเสียงกรีดร้อง มันคือความหวาดกลัวที่ฝังอยู่ในวิญญาณ คือฉากฆาตกรรมที่ไม่มีวันจบ เพราะไม่ว่าเมเรสจะพังไปกี่ครั้ง อัลฟ่าคนนี้ก็สามารถซ่อมเขาให้กลับมาใช้งานได้
เมเรสเจ็บปวด แต่เขาไม่มีความรู้สึกต่อต้าน เขาอยู่ในโอวาทและยอมรับทุกสิ่ง เพราะโอเมก้าเป็นเช่นนั้น
หัวใจผมด้านชาไปแล้ว หัวสมองเหมือนถูกแช่แข็ง ผมไม่อยากรับรู้อีกแล้ว ไม่อยากเห็นอดีต...ภาพเสียงทั้งหมดก็เงียบหายไปตามที่ผมขอ ที่ผ่านมาบางสิ่งคงเตือนผมไม่ให้ถามถึงสิ่งเหล่านี้ เพราะลึกๆแล้วผมเองก็คงอยากจะลืม
ลืมท่านไนท์ที่เหมือนสัตว์ประหลาด และช่วงเวลาแห่งความทรมานในฐานะเมเรส
แต่กระนั้นความทรงจำของเมเรสก็ผุดขึ้นมาเป็นบางครั้ง ภาพของกรงขังและโอเมก้าที่ถูกมอบเป็นของขวัญคอยเล่าต้นกำเนิดให้ผมฟัง แต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจมัน และสับสนมันกับความทรงจำของตัวเอง...
ท่านไนท์ยืนนิ่งเหมือนนักโทษสารภาพผิดที่กำลังยืนรอการลงทัณฑ์ เขาเอ่ยต่อไปช้าๆ
"ผมทำผิด และก็ยังคงทำผิดต่อไป ผมไม่อยากยอมแพ้ต่อพระเจ้าและกฎเกณฑ์ ผมจึงพยายามตามหาตำนานของแม็กซิมัสเพื่อที่จะหาวิธีเอาชนะกฎเกณฑ์ของจักรวาลนี้ และผมก็ยกพลังทั้งหมดให้นายเพื่อพิสูจน์ว่าผู้ที่เหมาะสมกับพลังไม่ได้จำกัดเพียงผู้ที่กำเนิดมาเป็นอัลฟ่าหรือเบต้าอันดับหนึ่งเท่านั้น"
ผมพอจะเข้าใจบ้างแล้ว ท่านไนท์ต้องการสู้กับกฎของจักรวาล กฎการแบ่งแยกชนชั้นที่มีมาตั้งแต่จักรวาลนี้กำเนิด เขากำลังสู้อยู่เพียงลำพัง
"เมเรส นายเจ็บปวดหรือเปล่า เสียใจหรือไม่ที่ได้พลังนี้ไป นี่ผมกำลังทดลองกับนายอีกใช่มั้ย? ทั้งที่ผมสัญญาว่าจะไม่ทดลองอะไรกับใครอีก แต่ผมก็ยังทำต่อไป ผมไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปเลยสินะ"
ท่านไนท์ผลุบตาลงแล้วพึมพำกับตัวเอง เสียงของเขาอ่อนล้าเหมือนจะหมดแรง
ผมตั้งสติ บอกตัวเองที่ยังสั่นอยู่ว่าความโหดร้ายนั้นจบไปแล้ว ท่านไนท์เปลี่ยนไปแล้ว ผมปัดภาพความทรงจำที่คอยรบกวนทิ้งไป เพราะผมยืนยันจะจดจำท่านไนท์ในฐานะนิก นิโคลัส ไม่ใช่เมเรส
"ท่านเปลี่ยนไปแล้ว ท่านไนท์" ผมเอ่ยช้าๆอย่างชัดเจน
"ท่านไม่ใช่อัลฟ่าคนก่อน ทุกคนสามารถยืนยันได้ว่าท่านเปลี่ยนไปแล้ว"
"เปลี่ยนเรอะ?" ไนท์ถามกลับ สีหน้าเขาไม่ยินยอม
"ผมอาจจะเปลี่ยนไป แต่ทุกสิ่งไม่เคยหายไปไหน ทั้งสิ่งที่ผมทำกับนายหรือชารล์ ทั้งสิ่งที่อาเบลทำกับผม จะบอกว่าลืมไปแล้วงั้นหรือ ไม่เลยเมเรส ผมไม่เคยลืม"
แววตาของเขาเย็นชา บรรยากาศเลือดเย็นแผ่ออกล้อมรอบ ปล่อยความเคียดแค้นเจียนคลั่งในอดีตให้ออกมาอาระวาด
"ผมไม่เคยลืมว่าผมนั้นสามารถโหดร้ายได้แค่ไหน..."
เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเยียบเย็นและโจมตีเข้ามา ฝ่ามือของเขาบีบคอผมแน่น จนผมเกือบจะสิ้นสติไปในทันที
"ไม่มีอะไรรับประกันหรอกว่านายจะไม่เจอเรื่องเลวร้ายอย่างที่เคยเกิดขึ้นมา ถ้านายเชื่อใจผม และยกพลังคืนให้ผม"
แรงบีบรัดหายไป ผมถึงกลับมาหายใจได้ปกติ แต่ดวงตาทรงอำนาจก็ยังคุกคามกดดันไม่ให้ผมพูดอะไรออกไปได้
ท่านไนท์...ผมน่ะ
"พวกเขาล้อมที่นี่ไว้แล้ว"
จู่ๆท่านไนท์ก็เอ่ยขึ้น ผมจึงเพิ่งรู้สึกได้ถึงกลุ่มก้อนพลังต่างๆที่กำลังบีบอัดเข้ามาจากทุกทิศทาง
"อาเบล ชาร์ล เวอร์ชูว" ไนท์เอ่ยต่อ "ทุกคนคงเป็นห่วงนายมาก ต่อจากนี้นายต้องมีชีวิตที่ดี เมเรส ถือเสียว่าให้ผมได้ชดใช้..."
ไนท์กำลังจะปล่อยมือจากเส้นด้ายนี้ เขาไม่ต้องการเอาพลังอัลฟ่ากลับไป แต่จะออกไปรับมือกับทุกคนในฐานะสัตว์ประหลาดที่ไม่มีใครจดจำได้
ผมคว้าแขนเขาไว้ทั้งที่ยังหวาดกลัว แต่เห็นสีหน้าของท่านไนท์เช่นนี้แล้วผมก็อยู่เฉยไม่ได้ ในเมื่อเขาบอกความจริงกับผม ผมเองก็ต้องการบอกความจริงกับเขาด้วยเหมือนกัน ความจริงที่เขาเป็นคนพูดออกมาเอง
"ท่าน...เคยพูดไว้ว่า 'คนทุกคนเปลี่ยนแปลงได้ถ้าเขารักบางสิ่งมากพอ' ท่านไนท์ ตลอดเวลาที่ผ่านมาท่านไม่ได้เปลี่ยนไปแค่คนเดียว แต่ท่านเปลี่ยนทุกๆคนรอบตัวท่าน อาเบล ชาร์ล เวอร์ชูว รวมทั้งตัวผม"
จากคนเขลาและหวาดกลัว ให้กล้าหาญและยืนหยัด
ผมเปลี่ยนไปแล้ว...ท่านเองก็เช่นกัน...
"…"
ไนท์นิ่งงัน เขาไม่หันมามอง ผมยังจับมือเขาไว้แน่น
"พวกเขามาที่นี่ไม่ใช่เพราะผม แต่เพราะพวกเขาทุกคนเป็นห่วงท่านต่างหาก ไม่ใช่ไนท์คนไหนก็ได้ แต่แค่ท่านเท่านั้น! พวกเขาไม่ได้เป็นห่วงผม ไม่ได้ห่วงชีวิตของโอเมก้าหรือเบต้าที่ล้มตาย พวกเขาไม่มีใครสนใจมัน ท่านไนท์"
หยดน้ำใสไหลออกมาโดยที่ผมไม่อาจห้าม ผมร้องให้กับเพื่อนๆที่มีชะตากรรมเดียวกัน เพื่อนที่ถูกสังเวย ถูกบังคับให้เสียสละในจักรวาลที่ไม่มีใครไยดีกับสิ่งที่พังแล้วสร้างใหม่ได้
"มีแค่ท่านเท่านั้นที่สนใจและเข้าใจความเจ็บปวดของพวกเรา ยอมแบกรับความเจ็บปวดนั้นไปพร้อมกับเรา"
ผมยื้อมือข้างนั่นไว้แน่น เพราะไม่อยากจะต้องเสียไป คนเดียวในจักรวาลที่ได้ยินเสียงของพวกเรา และก้าวออกมาเพื่อช่วยเหลือเหล่าโอเมก้า
"ท่านยังมีภารกิจที่ยังทำไม่เสร็จ ท่านจะจากไปไม่ได้ ท่านไนท์"
"นายมันไม่รู้อะไร..." ท่านไนท์แค่นเสียงตอบในที่สุด สีหน้าของเขาเป็นเหมือนปริศนาที่ผมอ่านไม่ออก ผมไม่เคยรู้เลยว่าท่านคิดอะไรอยู่
"ใช่ ท่านไนท์ ผมไม่เคยรู้อะไรมาก่อนเลย จนตอนนี้ผมก็รู้แค่ว่าท่านเคยเป็นอย่างไรมาก่อน และเชื่อว่าท่านจะไม่เป็นแบบนั้นอีก ผมเชื่อว่าท่านคืออัลฟ่าที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่โอเมก้าอย่างผมจะเคยมีมา"
และแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว...
ในวินาทีที่ท่านไนท์เผลอ ผมกระชากเส้นด้ายที่พันข้อมือผมไว้ให้ขาดสะบั้น ด้ายสีแดงหลุดจากมือผมอย่างง่ายดายราวกับมันรู้อยู่แล้วว่าผมไม่เคยเป็นเจ้าของอย่างถูกต้อง
และในพริบตานั้นผมกับท่านไนท์ก็กลับมายืนอยู่ที่ห้องแห่งความลับ พร้อมกับเส้นด้ายจากเบื้องบนที่โอบรัดท่านไนท์ไว้ ราวกับมารดาโอบกอดบุตรผู้เป็นที่รัก พลังของอัลฟ่ากำลังย้อนกลับสู่เขาช้าๆ และคราวนี้กลายเป็นผมที่กลายเป็นลูกโป่งที่พลังทั้งหมดกำลังรั่วออกไป
"เมเรส!?"
ท่านไนท์ตื่นตระหนก แต่ผมชิงออกคำสั่งกับดวงดาวขณะที่สิทธิการเป็นอัลฟ่ายังถ่ายโอนไปไม่หมด ผมสั่งให้ดวงดาวขังเขาไว้ที่นี่ และดวงดาวก็ยินดีที่จะทำ ผมหลอมหน้ากากสีดำขึ้นมาใหม่ และสร้างรูปลักษณ์ภายนอกให้เป็นสสารสีดำที่บิดเบี้ยวด้วยพลังสุดท้าย ผมกำลังเแปลงเป็นสัตว์ประหลาดที่ทุกคนรังเกียจออกไปรับมือกับแขกที่มาเพื่อช่วยอัลฟ่าแห่งดาวเฟลม่า
เพื่อช่วยท่านไนท์ตัวจริงของพวกเขา
"เมเรส!"
เสียงท่านไนท์ตะโกนออกมาจากรังไหมจากด้ายแดงที่ปกป้องเขาเอาไว้ ผมหันไปมองเป็นครั้งสุดท้าย และมองสองมือของผมที่ไอพลังงานกำลังระเหยออกไป
มันไม่สำคัญแล้วว่าตอนนี้ผมกำลังจะกลับเป็นโอเมก้า กำลังจะตาย หรือกำลังกลายเป็นบางสิ่งที่ไม่มีนิยาม ผมไม่สนใจอีกแล้ว
ผมรู้แต่ว่าพระเจ้าในจักรวาลนี้ไม่ช่วยเราเพราะมันผิดกฎของพระองค์ และมีแต่ท่านไนท์เท่านั้นที่ช่วยเราไว้ แม้มันจะผิดต่อทุกๆสิ่ง มันชัดเจนอยู่แล้วว่าผมควรภักดีต่อใคร
"ขอบคุณ...ที่ได้ช่วยผมไว้"
แล้วหลังจากนี้ถ้าท่านยังอยากมีผมอยู่เคียงข้าง ท่านก็ค่อยสร้างผมขึ้นมาใหม่นะ ท่านไนท์