ยามเช้าของดาวเฟลม่าก็เหมือนทุกๆวัน เป็นรุ่งอรุณของเดือนสิบสองช่วงฤดูหนาวที่หิมะเริ่มตกลงมา ท้องฟ้าสีเทาดูหดหู่ดั่งดวงดาวกำลังโศกเศร้า
ไนท์ขังตัวอยู่ในห้อง พยายามรักษาบาดแผลที่ไม่เหลือร่องรอยใดๆไปอีกหลายสัปดาห์กว่าจะเริ่มกลับมาใช้ชีวิตเป็นปกติได้
อย่างน้อยๆก็ดูเหมือนว่าปกติ แม้ลึกๆแล้วเขาจะแน่ใจว่าตัวเองไม่มีวัน 'ปกติ' ได้อีกแล้วก็ตาม
เด็กหนุ่มไปที่คุกเป็นแห่งแรกในเช้าวันนั้น ดวงตาเย็นชาปราดมองโอเมก้ามากมายที่เขาได้รับมา และอีกมากที่เขาฝึกปั้นขึ้นมาเอง เพื่อฝึกการใช้พลังอัลฟ่าโดยมีเป้าประสงค์หลักคือเพื่อสนองความต้องการของตัวเอง
เรื่องที่เขาไม่เคยคิดจะเข้าใจกลับเข้าใจ...เรื่องที่เขาอยากมองเมินก็ทำไม่ได้อีกแล้ว
เขาตวัดมือ สายโซ่ทั้งหมดก็แตกละเอียดเป็นเกล็ดหิมะ
"เอาพวกมันไปให้พ้นจากสายตาของผม"
คำสั่งเฉียบขาด ทำให้เหล่าเบต้ารีบก้มหัวพาโอเมก้าทั้งหมดออกจากกรงไป โดยไม่มีใครกล้าถามหาเหตุผล อันที่จริง ณ เวลานี้ ไม่มีใครกล้าสบดวงตาสีเขียวมรกตที่แทบจะบ้าคลั่งนี้อีกแล้ว
"ท่านไนท์ ท่านหมายรวมถึงเมเรสด้วยหรือไม่" นอร์ทเวสต์ลำดับที่ 268 ชายชราหัวขาวผู้เป็นคนเดียวที่กล้าเสี่ยงชีวิตทัดทานอัลฟ่าทุกรุ่น
ไนท์มองไปในกรงที่ลึกที่สุด จริงๆการขังโอเมก้าไม่มีความจำเป็น เพราะพวกมันไม่คิดจะหนีไปไหน กรงเหล่านี้จึงเอาไว้เพื่อป้องกันไม่ให้ใครหน้าไหนที่ทนแรงกระตุ้นไม่ไหว ฝ่าฝืนกฎมาแตะต้องของรักของหวงของอัลฟ่ามากกว่า
และที่ถูกคุ้มกันไว้แน่นหนาที่สุดก็คือ เมเรส...มันอยู่ข้างในนั้น
โอเมก้าที่เพื่อนให้มา
โอเมก้าคนแรกที่ทั้งโดดเด่นและเป็นที่ชื่นชอบของเขามากที่สุด
เขาไม่เคยไยดีว่าเมเรสจะพังอย่างไร เพราะเขาสามารถซ่อมเมเรสกี่ครั้งก็ได้ อันที่จริงเขาชอบทำให้เมเรสพังในหลายๆแบบเพื่อจะได้ฝึกใช้พลังอัลฟ่าที่แตกต่างกันไป ตั้งใจทดสอบขีดจำกัดที่โอเมก้าสามารถทนได้ และอีกเหตุผลหนึ่งคือเขาอยากที่จะทำเช่นนั้นด้วยสัญชาตญาณของอัลฟ่า
แววตาที่เขามองเมเรสเหมือนกับอัลฟ่าคนนั้นหรือเปล่า มันทำให้เขาพึงพอใจได้ เหมือนกับที่อัลฟ่าคนนั้นพอใจเขาใช่มั้ย?
แปล๊บ
ไนท์กุมหัวตัวเองแน่น เจ็บร้าวเข้าไปถึงกระดูก หัวใจเต้นรัว มือเริ่มสั่นจนควบคุมไม่ได้ รู้สึกคลื่นเหียนจนอยากอาเจียนทั้งที่ในท้องว่างเปล่ามาหลายวันแล้ว
เขาลบความทรงจำตัวเองในวันนั้นทิ้งไปแล้วหลายครั้ง สร้างร่างกายใหม่ขึ้นมาอีกหลายสิบหน แต่ไม่ว่าจะทำยังไง ร่างกายเขาก็ยังจำได้ อนุภาคสั่นไหวทุกครั้งที่ภาพดวงตาสีทับทิมแว่บเข้ามาในสมอง
เขาพยายามลืม แต่หัวใจเขาไม่ลืม ดวงดาวก็ไม่ลืม แม้จะจำรายละเอียดทั้งหมดไม่ได้ แต่มันก็คอยบอกเขาว่าเคยมีเหตุการณ์ใดเกิดขึ้นในวันนั้น
"ไปซะ"
โอเมก้าตรงหน้าเอียงคอ มันไม่เข้าใจคำสั่งนี้ มันยังคงรอคอยเรื่องเลวร้ายที่จะเกิดขึ้นกับมันอยู่ทุกวัน มันไม่มีทางเลือกใดนอกจากอยู่ตรงนี้ และรองรับทุกอย่างที่เขาทำกับมัน
จะต้องร้องเรียนต่อสิ่งใด มันก็แค่โชคร้ายที่เกิดมาเป็นโอเมก้าเท่านั้นเอง...
ใครบางคนอาจจะพูดแบบนี้
แต่ว่า
แค่โชคร้ายหรือ?
เมเรสแค่โชคร้าย แล้วเขาล่ะ? เขาเพียงแค่โชคร้ายที่อ่อนแอกว่า และบังเอิญไปอยู่ตรงหน้าอัลฟ่าคนนั้นเท่านั้นเองหรอ?
มันก็แค่เรื่องบังเอิญ เป็นความโชคร้ายของคนบางคนใช่มั้ย?
ดวงตามรกตลุกไหม้ด้วยความชิงชัง
ข้ออ้างห่วยๆนี้เขาไม่คิดจะรับฟังหรอก!!
เปรี้ยะ
ตราประทับสลายไปด้วยความตั้งใจของเจ้าของ โอเมก้าน้อยเบิกตากว้าง ไม่มีใครรู้แล้วว่าจะเกิดสิ่งใดขึ้นกับมันอีกแล้ว
"นายไม่ใช่โอเมก้าของผมแล้ว เมเรส จงไปซะ!"
[ S T R I N G : CODE : R E L E A S E ]
เบต้าชราอ้าปากค้าง เขาไม่มีคำพูดใดจะกล่าว หรือแม้แต่จะห้ามได้ทัน เพราะสิ่งนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ไม่มีในตำราเล่มไหนเคยบันทึกให้เขาได้รู้
สิ่งที่ถูกปลดปล่อยจะกลายเป็นบางสิ่งที่ไม่มีนิยามในจักรวาลนี้
เมเรสเหม่อลอยอยู่ครู่หนึ่ง ดวงตาสีเทามันพร่างพรายด้วยแสงของดวงดาว จากนั้นมันก็ทะยานออกจากกรงไป ร่างมันลอยขึ้นไปสู่ชั้นบรรยากาศ และไม่นานก็หายไปจากสายตา
มันไปแล้ว...ไปจากเขา หนีไปจากมัจจุราชคนนี้
"ผมขอโทษ เมเรส..."
ไนท์ยืนนิ่งมองตามไปโดยไม่ทำอะไร สองมือเขากำแน่น สายตาเขาแข็งกร้าว ดวงตาสีมรกตฉายแววเด็ดเดี่ยวมั่นคง
"เจ้าคิดจะทำอะไร อิกไนท์"
รุ่นก่อนก้าวเข้ามาเพราะรู้สึกถึงความผิดปกติ นามิกปรายตามองก็เห็นความเจ็บปวดในดวงตาสีเขียวคู่นั้นชัดเจน ทั้งที่ครั้งหนึ่งมันเคยเต็มไปด้วยความโอหังมั่นใจจนเขาแสนเหนื่อยใจ แต่มาวันนี้มันกลับทำให้เขาสั่นสะท้าน
เด็กหนุ่มเปลี่ยนไปแล้ว เปลี่ยนไปเพียงแค่ค่ำคืนเดียว ชั่วเวลาไม่กี่ชั่วโมงที่เปลี่ยนความคิดของคนคนหนึ่งไปตลอดกาล ถึงอย่างนั้นนามิกก็อดทอดถอดใจไม่ได้ ทั้งๆที่โอกาสมีเพียงหนึ่งในล้านที่คนสองคนในดวงดาวกว้างใหญ่จะได้เจอกัน มันเป็นโชคชะตาหรือไรที่ทำให้เกิดเรื่องเช่นนี้
"คุณควรจะสอนทุกอย่างให้กับผมโดยเร็วที่สุด" ไนท์เอ่ยอย่างเยือกเย็น
"จะไปแก้แค้นงั้นหรือไนท์?"
"…"
นามิกรู้เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดแล้ว เพราะดวงดาวบอกเขา แต่ก็สุดจะทำอะไรได้ ตอนนั้นเขาเข้าพบจักรพรรดิอยู่ และบัดนี้อาคันตุกะทั้งสองก็กลับไปแล้ว โดยทิ้งรอยแผลบาดลึกเอาไว้ในใจคนคนหนึ่ง
"เจ้าสามารถเข้าใจเหล่าโอเมก้าได้ในวันนี้ ถ้าเช่นนั้นมันก็ไม่ยากถ้าเจ้าจะเข้าใจอัลฟ่าคนนั้นเช่นกัน เพราะมันธรรมเนียมปฏิบัติที่ทุกคนทำต่อโอเมก้ามาโดยตลอด...เจ้าน่าจะเข้าใจมันดีที่สุดนะ อิกไนท์"
แววตาของไนท์วาวว่าบเหมือนแก่นดาวที่ลุกไหม้
"ถึงจะเป็นอย่างนั้น ผมก็มีสิทธิโกรธ และเมเรสก็มีสิทธิที่จะโกรธผมเช่นกัน"
"นี่คือเหตุผลที่เจ้าปล่อยมันไป?"
ไนท์หลุบตาลง น้ำเสียงของเขากดต่ำเหมือนพยายามข่มอารมณ์ที่กำลังแผดเผาตัวเขาข้างในเอาไว้
"ผมจะตามล่าอัลฟ่าคนนั้น และเมเรสเองก็มีสิทธิที่จะตามล่าผม ผมจะให้สิทธินั้นกับเมเรส เช่นเดียวกับที่คุณไม่ควรมาขวางสิทธิของผม!"
ดวงตาสีเขียวได้เปลี่ยนเป็นสีดำสนิทฉับพลัน ไนท์สร้างร่างของตัวเองขึ้นมาใหม่ จากชายหนุ่มผมสีเงินดวงตาสีเขียวน้ำทะเล บัดนี้เขาจะกลายเป็นรัตติกาล ดวงตาสีดำเช่นเดียวกับสีผม ไม่หลงเหลือตัวตนดั้งเดิมใดเอาไว้ที่นี่อีกแล้วจนกว่าจะถึงวันที่เขาจะสามารถควักดวงดาวสีแดงสดดังทับทิมคู่นั้นออกมาขยี้ในกำมือได้
การล่าอัลฟ่าจึงเริ่มต้นขึ้นนับจากนั้น พร้อมกับฉายาอิกไนท์ คลอร์วที่สะท้านสะเทือนไปทั้งจักรวาล