Halos lahat sila ay nagulat sa sinabi ng punong ministro. Lalong lalo na ang anak ni Uncle Michael na si Yuki.
"What the hell!?" sigaw nya sa punong ministro. Napatayo na ito ganon nadin si Uncle Michael para pigilan sya.
"Gramps?" tawag nito kay gramps. Nanonood lang ako sa senaryong nangyayari sa harap ko at sa harap ng mamamayan ng Hagashi.
Tumayo si gramps saka pumunta sa harap.
"Alam kong lahat ay nagtatakha sa mga nangyayari. ." panimula ni gramps. "My grandchild Yuki should be the next succesor." kumalma naman si Yuki ng sabihin yon ni gramps.
"Ngunit sa unang pagkakataon, sa loob ng maraming taon na paghihintay ng bawat henerasyon, bumalik ang taong dapat na mamuno sa kaharing ito." then gramps turned his gaze on me. He smiled at me.
"And after so many years, welcome back, priestess Amaris." he bowed on me, hindi lang basta yuko. Wala akong idea sa nangyayari pero wala rin akong nararamdaman ukol dito.
Natahimik ang buong kaharian at ganon narin ang mga relative ko. Kita sa ekspresyon ng lahat ang gulat sa ginawa ng hari.
Nang unti-unti ay kanya kanya naring yuko ang bawat isa. I turned my gaze on father. He's smiling so wide and brushed away the tears on his eyes then bowed. I just emotionalessly stared on everyone. Ilang segundong tumagal ang ganon hanggang sa inangat ni gramps ang kanyang mukha.
Lumapit sya sa akin at kinuha ang aking kamay saka iginaya sa harap. Naka-angat narin ang tingin ng lahat.
"The coronation day will be celebrate tomorrow." he announced. Tahimik ang naging responde ng lahat.
"Mabuhay ang tagapagmana!" the old lady shouted on the crowd. Hanggang sa sunod sunod narin ang pagsigaw ng lahat. Pagkatapos non ay nagdiwang ang lahat.
Maraming lumapit sa akin upang magpakilala ngunit wala masyado akong natandaan sa mga pangalan na pinangbabanggit nila.
Inabot na ng gabi ang walang humpay na kasiyahan ng lahat. Tumayo ako sa pagkakaupo saka lumapit kay gramps. Masaya nyang binaling ang tingin sakin.
"I'll just excuse myself." mahinhin na tugon ko dito. He touched my cheek and warmly smiled at me.
"Of course, my queen." tumango lang ako saka naglakad palayo. Narinig ko pa ang pagtawag ng kapatid ko sa akin ngunit diko na ito pinakinggan pa at nagpatuloy sa paglalakad.
Diko alam kung saan pupunta at hinayaan na lang ang aking paa na dalhin ako sa kung saan. Hanggang sa narating nito ang veranda ng kaharian. Nakatayo lang ako doon at pinagmamasdan ang buong lalawigan sa baba nitong palasyo.
Bukas ay ang kaarawan ko at ang selebrasyon ng koronasyon ko.
Noong bata pa lang ako ay palagi akong kinukuwentuhan ni gramps tungkol sa kasaysayan ng pitong kaharian.
May pitong kaharian na may kanya kanyang kakaibang katangian ng mamamayan. May rangko ang bawat isa. The fifth on the list is the Kingdom of Vivy, the land of fairies with sky blue eyes.
Next is the Witch Kingdom and obviously, the land of witches.
5th is the Deira Kingdom, the land of Dragons. 4th is the Messy Elves Kingdom, the land of elves. 3rd is the Kingdom of Arran, the land of welthiness. 2nd is the Mozort Kingdom, the land of Demons, and the last is the Hagashi Kingdom, the land of royal priest and priestess.
Habang lumalaki ako ay lumalawak din ang kaisipan ko tungkol sa mga kasaysayan ng mundong kinakagalawan ko. Nakasanayan kong basahin ang tungkol sa mga ito.
At nalaman ko din ang nangyaring digmaan limang daang taon na ang nakakalipas. Between the Mozort and Hagashi Kingdom. Ang kagaya kong Hagashi ay walang kakayahang maging imortal, di katulad ng mga Mozort, ngunit ang mga kauri ko ay may malakas na kakayahang ipagtanggol ang kahariang ito. At yun ang dahilan kung bakit mas nangunguna kami sa Mozort, merong pagkakaisa ang kahariang ito.
Di nasulat sa aklat ng kasaysayan kung ano ang dahilan ng digmaan. Nanalo ang aming angkan at simula non ay naging mainit na ang dugo ng dalawang magkaibang uri sa isa't isa.
Wala akong kaalam alam sa pagpapatakbo ng isang kaharian. Ngunit wala naman akong tutol sa mga nangyayari.
"That's deep." napalingon ako sa lalaking tumabi sa akin. I saw my cousin Yuki standing right beside me. He's drinking his wine habang nakatanaw din sa malayo kaya yun na lang din ang ginawa ko.
"Not really." simpleng sabi ko dito. Ilang minuto namalagi ang katahimikan sa pagitan namin. Napagpasyahan kong bumalik na sa kasiyahan. Maglalakad na sana ako paalis ng hawakan nito ang aking pulsuhan upang pigilan. Binaling ko ang tingin ko sa kanyang kamay saka inangat ang tingin sa nangangalaiti nitong mukha.
"Masaya ka na ba?" I turned my body on his side. Di parin nya binibitawan ang pulsuhan ko.
"Nope." I emotionlessly said.
"Bakit ko nga ba tatanungin kung masaya ka? e alam kong wala kang nararamdaman." pagak syang tumawa.
"Ano bang alam mo sa pamumuno sa kanila ha? Lady Amaris?" kumurap lang ako.
"Nothin'," I said.
"E bakit nga? bakit ikaw? putangina bat kailangang ikaw?" histerikal nito sa akin. Di ako nagsalita at nanatili lang sa postura ko.
Tumalikod ito sa akin. Ilang segundo ng makita ko ang paggalaw ng kanyang balikat. Hudyat na umiiyak ito.
"You know I envy you right?" I keep my mouth shut.
"Since then Aris, inggit na inggit ako sayo." patuloy nito. Di parin ang tumugon. "Ikaw ang palaging napapansin, ikaw ang gusto ni gramps, but isn't it unfair Aris? ako yung pinakamatanda e, ako yung lalaki." he continued.
"Ikaw, your mother's breed? Kayong mga isinumpa ang magpapabagsak sa kahariang ito. It'll repeat itself that's why you shouldn't be inborn." nakinig lang ako sa sinasabi nito.
"You're done." I stated the fact. He remain silent. Kinuha ko na lang pagkakataon na iyon para makaalis.
Nang makabalik sa kasiyahan ay unang bumungad saking mata ang malungkot na ngiti ni gramps. Lumapit ito sa akin. He touches my cheek at nilagay ang strand ng aking mahabang itim na buhok sa aking tainga.
"You've really grown so beautiful Aris, so much beautiful." He complimented. I didn't responded.
"Sorry for the burden my queen, but this is the task that should be finished five-thousand years ago, and this is a mission that should be succed five-thousand years ago."
Amaris