"I love you, Raffy. I'am willing to wait and to fight for you until the end." maluha luha sabi ni Vince.
It's December 24 2014, bisperas ng pasko. Mistulang kumikinang ang buong paligid ng plaza sa sobrang dami ng mga lights at mga mini Christmas Tree. Naroon rin ang mga parol na iba't iba ang kulay. Makikita mo ang bawat ngiti ng bawat taong naririto sa paligid.
May sari sarili silang komunikasyon. Damang-dama ang lamig ng simoy ng hangin, damang dama ang diwa ng kapaskuhan.
Ngunit ang mga iyon ay di ko magawang punan ng pansin dahil sa lalaking narito sa harap.
Imbes na lamig ng paligid ay init ng pagmamahal niya ang tanging narardaman ko.
Hindi ko magawang ibuka ang bibig ko. Hindi ko masabi sa kanya. Ang tunay laman ng damdamin ko.
"Please, say you love me too. I'm begging Raffy...I'm willing to wait for you, basta sabihin mo lang na mahal mo din ako, please."
I can't... Hindi kita kayang paasahan kahit sobra sobra kitang mahal.
Doon na tuluyang bumagsak ang mga luha ko. Ayaw ko siyang iwan pero kailangan. I need to persue my dreams, to make my father love me and proud to me. Kailangan kong patunayan ang sarili ko sa pamilya ko at sa pamilya.
I'm sorry if I need to cut our love story, Vince.
"I have to go." I coldy said kasabay ng pagbitaw sa kamay niya.
"Raffy, please...."
Agad akong napalikod sa kanya ng bigla siyang lumuhod doon umiyal siya ng umiyak... Hindi nakakarindi ang iyak kundi nakakasakit ng damdamin.
Dahan dahan akong naglakad, hindi ko maintindihan kong paanong patitigilin ang mga luha ko sa pagtulo.
I'm sorry Vince, I'm sorry. I promise.. when I comeback I will love you and until the end of the world.