CHAPTER 30
Sabay sabay itong tumatakbo sa utak ko. Hindi ako makapag isip ng matino, lahat ng kasamaan ng ginawa ko, lahat ng paghihirap na dinanas, lahat ng sakit, ay sabay sabay na bumubulong at umiikot aking utak.
And I'm running out of breath.
I'm in the middle of thick bushes, trees that are source of oxygen but I'm running out of breath. Napahawak ako sa isang puno upang alalayan ang sarili ko sa badyang pagkakatumba. I massage my chest to calm and manage my breathing.
"Let it out."
Chrysler said. Chrysler was there. He lend me his hands and helped me to stand up. He cupped my face with his bare hands and wiped my tears away.
"Shh, look at me. Let it out, wag mong pigilan ang iyong pag-iyak mas masakit." Nakangiti niyang saad. Umiling iling ako.
"I- I- am f-fine." I sob.
"No you are not. Come here, come on." He said and let me rest in his chest. I felt his hands rubbing my hair. "Shhh, It's okay. It's all right. Everything's gonna be fine." He said comforting me.
And for the mean time, I spit out half of my pain. Kalahati pa lang iyon ngunit halos sumabog na ako sa sakit at hirap, paano kung hindi dumating si Chrysler? Mamamatay na kaya ako?
"Iiyak mo lang iyan. Tapos laban ulit."
Chrysler is good at comforting others. But I can feel his burden, it's heavy too. I wonder what are his struggles, how he manage to calm his demon inside him whenever it burst out.
I cried for a minute, hindi ito ang oras upang maging mahina. And for a minute, I felt like Marcus was with me. He was always there whenever I'm struggling, and now I have Chrysler. Sana nga, sana magkasundo kami ni Chrysler dahil ko alam kung paano mabubuhay ng maayos kasama sila.
Chrysler is an angel in disguise for me, and with him is comfort in the midst of struggles. Sa pagkakataong iyon pakiramdam ko'y nakatagpo na ako nang kaibigan.
"Ang bilis mong umiyak ah." Natatawa nitong saad matapos kong huminto. Mabigat parin ang dibdib ko, masakit ang sinabi sa akin ng taong lubos kong hinahangaan. Binago nito ang buhay ko dahil ginising nito ang sakit na matagal kong pinapatulog sa aking puso.
I'm silently screaming in pain now, forever.
"Ayaw na kitang makitang umiyak ulit." Ani Chrysler, agad naman akong napatingala sa kanya. "Ang pangit mo kasing umiyak." Dugtong nito atsaka humalakhak.
Wow, he's laughing now?
Sandali akong natigil sa kanyang inakto, ngunit agad ko rin iyong nabawi atsaka ngumiti.
"T-talaga ba?" Natatawa kong saad habang pinupunasan ang aking mga luha.
He nodded.
"Oo, kaya tumahan ka na." He said and smiled at me.
I think, I just found a new friend.
"Let's go?" Tumango ako atsaka sumunod sa kanya. I inhaled and deeply exhaled before heading straight with Chrysler.
Atleast, I spit out half of my burden.
"N-nasaan na ang iba?" Tanong ko.
"You okay now?" He asked. Tumango ako bilang pagtugon.
"They're probably looking for some gems now, we should search now too." Nagsimula na siyang sumeryoso kaya naman nagseryoso na rin ako.
Ganoon lang ba yon? He didn't feel awkward at all, halos mabasa ko ang damit niya dahil sa luha ko. Parang wala lang sa kanya ang nangyari samantalang ako naman ay halos lamunin na ng lupa sa hiya.
"What did he said to you?"
"A-ano?" Agad akong napalingon.
"Ano bang sinabi niya sayo at ganoon na lamang ang reaksyon mo?" He looks curious.
"W-wala. Napuwing lang ako kanina." Palusot ko, tanga magpapalusot nalang halatang kasinungalingan pa.
"Wow, napuwing ka lang sa ganoong sitwasyon? You're really unbelievable." Mangha nitong saad sa akin. Napangiwi ako, siguro sa loob loob nito ay pinagtatawanan ako ng bongga dahil sa katangahan ko.
Napayuko ako.
"We must hurry up now." He said, tumango ako bilang pag sang-ayon.
Tumakbo kami upang makahabol sa iba pa naming mga kasama. Malayo na ang narating nila, kinakailangan pa akong pasanin ni Chrysler upang makasabay sa mabilis niyang pagtakbo. At ako pa ang hiningal ng huminto kami dahil malapit na rin lang kami sa aming mga kasamahan.
"Ibaba mo na ko, mabilis naman akong tumakbo." I insisted.
"Naive." He said and started running again.
Mahigpit lang ang hawak ko sa kanya. Bakit ba naman kasi ang bibilis ng mga ranggo na iyon?
"Chrysler.."
"What?" Baritono parin ang tinig nito kahit na tumatakbo.
"Ano ba kayo sa palasyo?" Tanong ko.
He stopped.
Saka ko napagtanto kung anong klase ang aking itinanong. Ang tanga ko talaga, hindi ako marunong mag-ingat. How could I be so careless? Kaya lagi akong napapahamak.
"A-ang ibig kong sabihin eh, ahh, uhm.. w-wala, kalimutan mo na iyon." I bit my lower lip, parusa sa aking hindi pag-iingat.
"Well.."
"No, it's okay. You don't have to answer that. Kalimutan mo na iyon, pwede bang ibaba mo na rin ako?"
Bahagya siyang lumingon sa akin, at dahil sa sobrang lapit ko sa kanya ay muntik na magtama ang aking ilong sa kanyang pisngi.
Oh shit. I felt the earth motioned slowly. Mabagal kong napanuod ang kanyang paglingon sa akin, ang pagpatak ng kanyang butil na pawis, at ang pagtama ng aking ilong sa kanyang pisngi ay mabagal kong naramdaman.
Shit.
Ako na mismo ang kumalas at bumaba. Ramdam ko ang pagpipigil niya ngunit tuluyan na akong bumaba.
"K-kalimutan mo na iyon, sino ba naman ako para magtanong." I said awkwardly and began to walk fast.
Ramdam ko ang pagsunod niya sa aking likuran.
"Hey.." I almost stiff again when I heard him talk.
Bakit ba nakakatakot sila?
"What?" Kunwari ay hindi apektado kong tanong.
"Do you really want to know what we are in the palace?" Tanong nito. Sinubukan kong huwag itong pansinin sa pamamagitan ng paglakad ng mabilis. Once you know us, youll be in peril.
Indeed, I am now in peril.