CHAPTER ONE
THIEF
Why do people with tons of coins waste their money without thinking there are homeless people begging in the streets to at least have some food to eat.
Life is so unfair. Well, life is fair but people are not. It actually depends on how you live it. But still life is cruel.
Masyadong malamlam ang gabi sa Kaharian ng Eufrata, the streetlights are glooming in their yellow shade ngunit hindi sapat iyon upang bigyan ng liwanag ang buhay naming mga taong naninirahan sa kalye.
We are living a hopeless life, beggars in the Kingdom of Eufrata doesn't have opportunities. We are just piece of trash that needs to get rid off anytime. We have been kicked out from street to streets dahil ayon sa mga mayayamang nagdaraan ay isa kaming malaking kaabalahan sa kanila which I want to prove them wrong but I cannot do anything but to keep myself shut and look for a job to live.
Lahat ata ng masasamang gawaing hindi dapat ginagawa ng isang normal na teenager ay nagawa ko na. Isa akong magnanakaw, sinungaling, mandurugas ngunit ang lahat ng ito'y para sa aming ikabubuhay. I admit I've gone bad, but what can I do? It's our nature, hindi ko naman ginustong mabuhay ng ganito ngunit pinipilit ata ako ng buhay na gustuhin ito.
The Palace doesn't seem to know about our situation and it is so damn impossible. Ngunit ayon sa aking mga nakakalap na impormasyon, we are reportedly okay kaya naman siguro umaasa ang palasyo na wala na silang dapat na alalahanin sa Eufrata, which is so damn wrong again.
We are dozens.
We have numbers.
We look like tribes of homeless people.
Hugging the coldness of the night and only the huge moon serves us light.
"Veluriya.."
Grandma. My grandma called me. Iyon ang laging itinatawag niya sa akin, she says it's my name which is not. Ngunit patuloy niyang ipinaglalaban na iyon ang pangalan ko, Veluriya.
'akin to Prakrit verulia, Veluriya.'
To be honest, I don't really understand her. Hindi ko naiintindihan ang aking lola minsan, she's trying to say things na dapat daw ay maunawaan ko but sadly I can't. I can't understand what she's trying to say unless she explain it to me. But according to her, I need to understand it myself and that's really hard for me.
"Veluriya." tawag niyang muli saakin.
"Hindi po iyon ang pangalan ko."
"Veluriya apo ko." napabuntong hininga ako. Sanay na akong tinatawag niya ng ganoon dahil paulit-ulit nalang, at paulit-ulit ko rin sa kanyang sinasabi na hindi iyon ang pangalan ko. Pati tuloy ang ibang taga kalye sa Eufrata iyon na din ang tawag saakin.
"Lola." Saad ko atsaka lumapit sakanya.
She raised her hands and slid it into my face, tulad ng palagi niyang ginagawa ay sinisigurado niyang ako ang kanyang nasa harapan sa pamamagitan ng pagkapa sa aking bilog na mukha pati na rin sa mahaba at maalon ko na buhok.
The light of the moon hit her face kaya naman kitang kita ko ang tuwa sa mukha ng aking nakapikit na lola. She is blind. Since my grandfather died, pinanghihinaan na rin ng loob ang aking lola na mabuhay. Pakiramdam ko ay pinipilit niya na lamang huminga sa lansangan upang huwag kong maramdaman na ako ay nag-iisa na lamang.
Patuloy lamang siya sa paghagod ng aking buhok.
Under the dazzling bright moon, I saw tears in my Lola's eyes. Tumulo ito pababa sa kanyang pisngi hanggang sa tuluyan na itong nahulog. We are both sitting in the dirty street of District 1 of Eufrata. Kami na lamang ang gising, ang ibang tao sa lansangan ay mahimbing nang natutulog.
"Veluriya.. apo ko."
"Nandito ho ako."
My voice cracked, pilit kong pinipigilan ang luhang nagbabadyang tumulo.
"Tulungan mo sila." ani Lola. Napatitig ako dahil sa sinabi niya. She's starting to say something again na hindi ko na naman maintindihan.
Is she pertaining to the homeless people on the streets?
"O-opo." tangi kong naisagot.
I looked around, there's so much of us. At ako ang inaasahan ng lola ko na mag-aahon sa mga taga rito.
Ipinatapon kami sa District 1, hindi ko alam kung sino ang nagpatapon saamin dito. If this is an order from the palace, someone mighty would appear in front of us and explain to us why we have been thrown away from the streets near to the Palace.
Dati kaming naninilbihan sa Palasyo kaya naman sa mga lansangan malapit sa palasyo din kami nanatili. Hindi namin inaasahan ang biglaang pagpapaalis saamin doon at inilagay kami sa lugar na kung saan inaakala ng palasyo na namumuhay kami ng maayos.
"I'll do everything I can." I whispered.
"Veluriya, ikaw si Veluriya." umiiyak na saad ni Lola habang nakapikit. I don't know if she's reminiscing something in the past at hindi niya nabanggit banggit ang tunay kong pangalan, sa halip ay tinatawag niya ako sa salitang ayon sakanya ay pangalan ko din naman.
"A-ako po."
My tears fell.
I am not Veluriya.