CHAPTER 09
MARC WYND
DAHIL narin ikinakatakot niyang mahanap siya ni Elicia, tinapos na nila ang kanilang bakasyon, flying away to another destination. A place which is exclusive only for them, their vacation house near the beach, mahilig kasi talaga si GD sa tubig, magtampisaw kaya naisipan kong bumili ng bahay kung saan malapit sa dagat. Ilang beses na kaming pabalik-balik dito noon, our unplanned roadtrips and all basta pag may oras kaming mag-asawa dinadala namin dito si GD, he really like this place kung hindi nga lang to malayo sa opisina ko baka dito na kami nanirahan.
It's his sixth birthday, kaya imbes na magpaparty pa kami ay nagbeach get away nalang para mas ma-enjoy ng anak ko ang kanyang kaarawan, he's the happiest when his whole body was submerge in a salty water, swimming and playing with waves. I can hear his loud abnoxious laughters, nakakahawa kaya naman napupuno ng halakhakan namin ang buong lugar.
"Mommy Kaele help, Daddy wanted to throw me again in the water." He screams while running away from me. "Waaah Daddy Marc! Hahahahaha!
I cornered and eagerly carried him in my shoulder. I cage his both legs with my hand as I walk in the fine white sand.
"Wah Mommy I am flying!" He exclaimed naikinatawa ko, nagsuperhero pose pa siya. "Daddy run po ikaw para mas mahangin, may effect po!"
Lalo akong natawa pero agad kong sinunod ang kahilingan ng anak ko, habang karga-karga ko siya sa balikat ko'y maingat akong tumakbo, na ikinatili niya ng malakas, were both laughing hard running around, hanggang sa napagod na ako at nilakad na ang daan papalapit sa tubig-alat. Nakakaenganyong languyin, the crystal clear aquamarine water, na tila diyamanteng kumikinang sa ilalim ng sinag ng araw, so vast and unending.
Napangisi ako nong nagpupumalag si GD sa balikat ko, gustong makawala but i held his waist, pulling his body up. "Daddy I know, stop, STOP WAAAAH—"
His screams died down when I already submerge him in the water, agad akong sumisid para makita ko ang kanya ng nakabusangot na mukha, swimming his body to resurface in the water, panting. "Daddy your so mean!" He pouted cutely, splashing me water.
I grin wickedly and splash him back, hanggang naghahabulan na kaming dalawa, laughing hard and playing.
"Hey boys umahon na muna kayo, kakain na!" Kaele shouted at napatingin kami sa gawi niya.
She's standing way too far from us, ayaw niya talaga sa tubig kaya hindi siya lumalapit sa'min, she knows how wicked we are, later nalang namin siya pagtitripan ng anak ko. Sabay na kaming lumangoy at umahon ni GD, I gave him his slipper, mainit kasi ang buhangin sa paa, nakakapaso na, we walk carefully para wala halos kumapit na sand sa'ming mga binti.
My son grin and I got what he meant by that, closing the distance between his Mom at sabay naming niyakap si Kaele at winisik ang natitirang tubig sa'min kaya nabasa na siya, she's screaming on us, wanting to get away but I cage her tight inside my arms, I buried and shake my hair on her shirt, lalo siyang nabasa pero tawang-tawa lang kami ni GD, we love pissing her off.
"Argh! Layo kayo, ang lamig!" She exclaimed, hindi naman kami nakinig and both clung on her more, sniffing her scent. Wala na rin naman siyang kawala kasi, nabasa na ang damit niya dahil sa'min. "Ang pasaway niyo talagang mag-ama! Sira-ulo kayo!"
We just laugh, nong pareho na kaming nagsawa ni GD, kakayakap sa Nanay niyang nakabusangot na ay agad namin siyang binigyan ng matunog na halik sa pisngi, I carried my son and held Kaele's hand at sabay na kaming naglakad papalapit sa cottage kung saan nandon ang pagkain namin, all seafoods dahil parorito iyon ni GD, maaga kasi kaming namalengke kanina, iyong iba naman ay fresh na huli ng mga mangingisda na napapadaan ang bangka rito. We settled on our seats, wowed by the ample foods infront of us, my grilled squid, rellenong isda, buttered shrimp, steam talaba and mussles tapos ang all time favorite ni GD na fried chicken.
"Happy birthday to you, happy birthday to you, happy birthday, happy birthday Happy birthday GD!" We sing as we both present him his cake with his name, age and a sixth candle. An iron-man theme, cause that's his favorite hero.
He happily blow the candle and we clap our hands together, planting a gentle kiss on his cheeks.
"Happy birthday Big boy!" I greeted and mess his hair again, both grinninf wide I handed him my present, a big rectangular box.
Agad na nanlaki ang mga mata ang anak ko at excited na binuksan ang nakabalot pang regalo. "Waaaah! A big car! I love it Daddy!" Manghang sigaw nito at nanlalaki pa ang mata.
My eyes started to sting, makita ko lang na sobra kong napasaya ang anak ko ay isa ng blessing sa'kin, I will give him my all kung iyon ang makakapagdala ng sobra-sobrang tuwa sa kanyang mga labi. He deserve everything, lahat ng kayang ko ibigay, ibibigay ko.
"I love you Daddy! This is so cool! Broom broom!" Agad siyang sumampa at naupo, binubutingting ang mga nakalagay don, I gave him the key, start the ignition, naikinasigaw niya. Clapping his hands in glee, he drove it in a wide white sand. "Daddy I know how to drive! Yehet Imma best driver, Daddy pagbalik natin sa bahay magre-race tayo ha? Iyong big car iyon sa'iyo and this baby car will be mine! I will sure beat you, Daddy!"
Napahalakhak ako dahil don, ang competetive masyado nitong anak ko. "Sure big boy, hindi ako magpapalamang sa'yo." We do the handshake while smirking.
He exclaimed. "May the best man win then Daddy!" He said arrogantly, with his boyish grin.
"OH TAMA NA MUNA ANG LARO! Kakain na, Marc, GD lapit na kayo, naghihintay na ang grasya." Kaele interrupted at nakapameywang pa habang nakataas ang kilay. "Come here you two. Ang init-init na oh!"
"Coming Mommy!" Agad na niliko ng anak ko ang mini-car niya at sinabayan ko iyon ng takbo, laughing aloud as we race. "Mommy I won!" He jump out and run to his mother celebrating, nagpakarga pa.
"Kiss nga kay Mommy, ang laki na talaga ng taba-taba chingching ko. Happy birthday baby, I love very much, okay? Later ko ibibigaya ang gift ko sa'yo." She winks at him playfully.
I watch them apart and I saw Kaele planted a soft chasing kiss on GD's cheeks, making him giggle. It makes my heart stings, ilang beses akong napabuntong hininga bago ako lumapit kay Kaele brushing a quick kiss on her temple.
"I love you, babe." I sweetly mumured. "Love you, big boy." I messed his silky hair.
Iginiya ko na sila sa lamesang punong-puno ng iba't-ibang putahe
0. Inasikaso ko silang dalawa, binagbalat ko ng hipon si GD tapos kay Kaele naman ay ang alimango. Magana kaming kumaing tatlo, nagtatawanan habang sumusubo ng masarap na ulam. Parehas lang kaming nakakamay na tatlo,
Last years GD's birthday celebration was much more simpleir than this, non kasi naghanap lang kami ng isang institution na nangangalaga ng may mga sakit na bata, he watch it in a tv documentary then nabigla nalang kami ni Kaele nong tinanong namin siya kung anong party ang gusto niya gayong malapit na ang kanyang kaarawan, then he suggested that we will visit a place where there's a lot of children, who's brave and fighting their lives from different diseases and cancers most of all.
He explained that he wanted to make them happy, to lighten up the pain and burden cause they already suffering at a young age.
Parehong naantig ang puso naming dalawa ni Kaele sa isinagot ng anak namin kaya oramismo ay inorganisa namin ang naturang plano ni GD, tumulong din ang malalapit naming mga kaibigan, kaya embis na isang magarbong pagtitipon ang maganap naiba iyon, mas naging simple pero memorable para sa lahat.
Hindi lang si GD ang napangiti namin kundi buong institution na iyon, childrens laughters and happy face are worth to watch, kung gaano nagkaroon ng sigla ang kanilang mga katawan at nakisali sa mga pambatang palaro na para sa lahat, we hired magicians, ang mga kaibigan namin ay nakacostume pa ng naka-super hero, lalong ikinatili ng mga chikiting.
Hindi matatawarang sandali iyon ng aming mga buhay, hearing their stories and how they suffer and continue living kahit sobrang nasasaktan na sila, iyong iba ginapos na sa wheelchair at hindi na makasali sa laro. Seeing how pale and almost thin they are dahil narin sa andaming gamot at injections ang itinuturok sa kanilang mga katawan, you can see how tired their eyes are, yet hindi mo nakikitaan ng pagsuko.
Hindi namin maiwasang maluha dahil kahit saang angulo tingnan, even how brave they are fighting for their lives right now, hindi mo talaga maiiwasang hindi sila kaawan kasi in their younger years, ang bata pa nila para makaranas ng ganitong pahirap, tila ba ipinagdadamot ng kapalaran ang sila'y maging isang bata, ni hindi nila narasang maglaro ng matagal, tumakbo ng malaya, makipagkilala at makihalubilo sa mga batang walang karamdamam. Hindi sila mabigyan ng kalayaang magawa ang kanilang gusto, tila ba inaagawan sila ng panahon para maranasan ang maging isang simpleng bata, ang normal para sa mga kaedad nila dahil ngayon, sa murang edad nila'y tila sila mga sundalong nasa giyera, fighting hard to survive, to live longer and beat their own enemy, win against their battle in diseases nor cancers, ganon sila katapang.
Seeing them makes our hearts tighten and constrict in that flinching pain, nanunundot. Dahil ang mga batang to'y nakikipaglaban para lang mabuhay pero iyong iba, sinasayang lang ang hiram na sandali dito sa daigdig.
Pilit winawakasan na tila wala ibang tao na gusto pang humaba ang kanilang pamamalagi dito sa mundong ibabaw kahit gaano pa iyon kahirap, kasakit. Hindi sila sumusuko at patuloy na lumalaban para mas makasama pa ng matagal ang kanilang mga mahal sa buhay, halos nagmamakaawa na nga sa panginoon para lang madugtungan pa ang kanilang hiram na buhay, mapalawig pa ang kanilang pagsilay sa ganda ng mundo kahit hindi ito ganon kadaling gawin, isa iyong pasakit sa kanila pero pilit nilang nilalabanan, hindi nila sinusukuan hanggang ang katawan nalang nila ang kusa ng uwayaw, namaalam kahit ayaw pa ng utak nila, ayaw ba ng puso nila, wanting to be okay, praying for their fast recoveries pero hindi lahat ay naswe-swerte, hindi lahat ay nakakayang mabuhay.
Dahil minsan iba ang plano sa kanila ng Diyos, iba ang naplano niya sa kagustuhan natin, isa lamang tayong hamak na tagasunod kaya wala tayong ibang magawa.
Dahil lahat ng narito ay hiram lamang, ang mga hayop, mga materyal na bagay at higit sa lahat ang ating buhay.
We should be thankful that we are alive, na namulat tayo sa liwanag ng haring araw, hinihinga natin ang hangin, naririnig natin ang ingay ng mundo, nalalasahan natin ang ibat-ibang lasa ng pagkain o inumin, nilalakaran natin ang napaka-talinhagang planetang nakalutang sa napakalawak na kalawakan.
Subalit minsan hindi iyon natatamasa ng lahat, ang iba. Merong hindi iyon nararanasan, napagkaitan ng makita ni mukha lang ng kanilang mga magulang, hindi man lang makaamoy ng ating sariwang hangin, ni hindi nila kayang ipaabot ang kanilang opinyon dahil wala silang kakayahang magsalita, ni makarinig, dahil ang unfair man tingnan, hindi lahat ay maswerteng nabibiyayaan ng ganitong katangian. Hindi nila nararamdaman ang kung anong meron tayo ngayon kung gaano tayo pinagpala ng Panginoon at walang kampansanan.
The irony of life, we have the judgemental society to deal, variety of personalities to meet and sometimes different levels of difficulties to handle. Iba-iba tayo ng krusada sa mundo, sometimes it was so easy and boring but then in a nick of time your striving hard to get away from that pain your suffering into.
But right now, atleast we made our very best to make them all scream and shout in glee, we prepared foods na pwede sa kanilang lahat, toys na alam naming magugustuhan nila, we also gave them groceries and clothes kahit papano'y may magamit sila habang nandirito, ang mga kaibigan namin ay nagsipagdonate narin ng pera para may pantustos ang naturang establishemento, para mas marami silang masalbang buhay, mga batang nakikibaka sa lupit ng pagkakataon.
Ang anak ko'y wala ring pagsidlan ang tuwa, nakikipagkaibigan sa mga batang nandito, sila ni Matiel. Pareho silang nakacostume, Matie as Elsa and my unico hijo with his Iron Man look, giving their very best to make other children happy and giggling, playing with them. Minsan lang to kaya susulitin namin ang kasiyahang aming naibibigay sa kanila, bringing them hope and somehow lessen their burden for a quite while. It was a successful event, GD's happy face as well as ours, the brave kids and all the nurses and doctors who's giq nila kahit papano'y nahaluan naman ng ngiti ang kanilang mga labi, narinig din ang kanilang mga halakhak at hindi lang pagtangis. Dahil ganon tayong mga magulang, lahat ay gagawin natin para sa'ting mga mahal sa buhay, ganon natin sila pinapahalagahan at kailanma'y hindi sinusukuan.
"I love you, Daddy Marc, Mommy Kaele. You're all the best po, lablab po kayo ni GD, forever and always." GD's voice awaken my reverie. He planted a kissed on my cheeks, ganon din kay Kaele.
"Ang dugyot anak, amoy hipon ka!" Pangaasar na naman ni Kaele at kunyari'y pinunasan pa ang kanyang pisngi, lukot ang noo. My son made face. "Hahaha love you too, big boy. Sana mas lumaki ka pa!"
He shook his head in disagreement, pouting. "NO Momma! Mas tatawagin mo akong taba-taba ching-ching. Okay na po akong sa ganito, healty lang."
We both laugh in unison dahil tinampal-tampal niya pa ang kanyang mabilbil na tiyan.
I messed his hair playfully, puro kalokohan talaga ang alam ng anak ko, mana sa pinagmanahan hindi ko sinasabing si Kaele, pero parang ganon na nga! Silang-sila eh, ang topak.
Minamasdan ko sila habang ninamnam ko ang bawat segundong lumilipas na kasama ko sila, baka kasi makita na ako ni Elicia at ilalayo niya na naman ako sa inyo, I hurriedly leave France dahil natatakot akong maabutan ni Elicia don, idagdag pa ang presensiya ni Klaive na alam kong kakampihan din si Elicia at pipilitin akong sumama sa kanya, that's why I left eagerly, inempake ko lahat ng mga gamit namin and that evening we're riding a plane going here, ilang araw na kaming naririto.
I will seclude and hide them to the world if that would it takes to be with them forever, kaya kung iwanan ang lahat para sa pamilya ko, I won't be in Elicia's wicked schemes. Hindi na, ayaw ko. She brings only chaos and uncertainties in my life, she's making do and forget things that I don't even want in the future and most of all she wanted to erased Kaele and GD in my life, gusto niyang layuan ko sila but I can't, I will never even try.
Ganon ko sila sobrang kailangan at kamahal, we vowed our forever and always. We are binded by the sanctity of God's words wala sinoman ang pwedeng magpawalang-bisa non. I solemly promise my lifetime to Kaele, only to her.
Nasa ganoon akong pagiisip nong makarinig na lamang ako ng malalakas na paghikbi, tila pagtangis ng pagkaawa. I frowned, hinhanap ang pinangagalingan ng mga pagiyak na iyon, nasisilaw pa sa init ng araw. Hanggang mapermi ang mata ko sa dalawang bultong nakatayo don sa may drawf coconut. Locking their pitying eyes at me, puno ng luha.
My heart tightened at my Mom's state, why is she crying that hard? Bakit tila lugong-lugo siya habang pinagmamasdan kami ng asawa't anak ko. Even Marckuz face grims, clenching his jaw to control his emotion, anong nangyayari sa kanilang dalawa? Why are they here?
"Kaele, GD your Lola Drei is here, magmano ka sa kanya dali." I murmured to my child. "Babe si Mama nakikibirthday oh." I said to Kaele, smiling.
Mas lalong lumakas ang hagulgol ng nanay ko, she's catching her breath as she watch us converse, kita ko ang sobrang sakit na nanapaytay sa kanyang magandang mukha. Marckuz tighten his grip to my Moms weakened body, tila nauupos silang tinutunghayan kami, all dejected and troubled.
Mahigpit na yakap ang sinalubong sa'kin ni Mommy, caressing my hair as she cry a river on my shoulder. Pinipiga ang puso kong marinig ang kanyang hinagpis. "Anak, Marc please tama na, bumalik ka na sa'min parang awa mo na."
She cupped my face, tightly making an eye to eye contact. I brush away her tears, she's so vunerable right now. Muttering words still sobbing, her pleadings as she say these painful words. "P-please, M-Marc maawa ka na sa'min mahal na mahal kita anak, pakinggan mo si Mama, comeback to us, we need you. Hindi ka namin pababayaan, nandito lang naman kami para damayan ka, huwag mong talikuran ang pamilya mong nagmamahal at kumakalinga sa'yo anak, bumalik ka na, matagal na kitang hinihintay, please?!"
I was so confused and torned between my Mom's crying face and Kaele prying stares. She's nodding, wanting me to listen to my Mother's request, I gave her a my pleading eyes, saying no. Hindi ko kaya, hindi ko kakayanin.
"M-Mom stop crying, wala naman po akong gingawang mali. Hindi naman ako aalis, I will stay here, with you." I planted her a swift kiss on her temple, tinanguan ko naman si Maru na nakamasid lang sa'min ni Mama, sinusuri ang bawat galaw at sasabihin ko. "Please Ma, huwag niyo akong iyakan, okay po ako. I am good, see? Walang mali sa'kin, ako parin to ang anak mo." I smile widely at her, wanting her to show that I am okay and she doesn't need to worry about my welfare.
Binalingan ko ng tingin sila Kaele at GD na nakamata sa'ming mag-ina puno ng pagtataka ang mukha ng anak ko, maybe because he's wondering why her Lola Drei's been crying like this.
"Masaya po ako Mommy, wala pong makakahigit sa kasiyahan ko dahil kasama ko ang pamilya ko. Hanggat nandito sila Kaele and GD, masaya ako Mom. Wala na akong mahihiling pa." I sincerely say to them.
"M-Marc w-wala na s-sila, a-anak. P-Please l-let them r-rest." My mom's sob became more desperate and loud. "Anak p-please s-stop t-this. W-wala na s-sila, w-wala na ang a-asawa m-mo, si K-kaele, s-si G-GD, w-wala na sila hijo. M-Matagal na!"
Puro iling lang ang nakaya kong isagot, nonsensical! They are here, anong sinasabi ni Mom? No! No! Nandito sila, nasa tabi ko, kasa-kasama. Hindi nila ako iniwan. Agad kong iniwas ang aking paningin sa kanila, clenching my jaw as I wanted to screams desperately, in disagreement.
"NO MOM!" Mariin kong tanggi sa kanya, not wanting to shed tears as I felt the undeniable pain in my heart, mga boses na bumubulong sa tenga ko. "NANDITO SILA KAYA PLEASE IKAW ANG TUMIGIL, HINDI NILA AKO IIWANAN! HINDI SI KAELE, NOR EVEN MY SON G—"
Agad akong kwinelyuhan ni kuya Maru dahil sinisigawan ko si Mommy, she's so shocked at my outburst.Hissing as he uttered these words, making me unable to breath and unmoving.
"ANO BA MARC, MATAGAL NG PATAY ANG ASAWA'T ANAK MO! STOP THIS BULLSHIT! STOP HALLUCINATING THAT THEY ARE HERE! WALA NA SILA! WALA NA! NAMATAY NA, MAAWA KA NAMAN SA AMIN. WE'VE BEEN DOIN' EVERYTHING TO MAKE YOU SANE AGAIN PERO IKAW TONG AYAW MAKISAMA, IKAW TONG AYAW GUMALING! PLEASE MAAWA KA KAHIT SA MAG-INA MO NA LANG, LET THEM REST PEACEFULLY, MARC DO THEM A FAVOR!"
*****
A/N:AROUCH! BEBE MARC SO SORRY!😭
OCT.02.2020🔅 sna magustuhan niyo.🥰