CHAPTER 10
TILA BUONG pagkatao ko ang nayanig sa inihayag ni Kuya Maru, making me cry hard instantly and trembling, masuyo akong ipinaloob ulit ni Mom sa kanyang mga bisig, niyayakap pero wala akong maramsadamang ginhawa mula doon, hindi sapat ang init na dala ni Mom para sugpuin ang mabilisang pagkalat ng lamig sa'king katawan, so distant and cold.
"A-Anak, t-tama na." She begs helplessly. "Wala na sila Kaele, wala sila sa tabi mo. See GD is not here, even K-Kaele wala kang kausap, d-don't be like t-this Marc...I am beg — begging you."
Iling lang ang tanging itinugon ko, tila ang isip ko'y ayaw paniwalaan ang lahat, no sa'kin si Kaele, I am with them!
They are here, hindi nila ako iiwan! Hindi, hindi! Why would they? Wala silang ibang pupuntahan kundi sa'kin pa rin.
Agad akong bumitaw kay Mom, tila napapasong nilayo ko ang aking katawan sa kanya, mga sinungaling!
Wala silang alam, hindi sila ang kasama ng asawa't anak ko. Ako ang palagi nilang kasama, ako ang palagi nilang kausap so bakit nila sasabihing wala na ang pamilya ko? Wala silang karapatan!
"Don't lie Mom, hindi ka nakakatuwa." I gritted my teeth, frustration is arising in my veins. Napasabunot sa'king buhok, madiin.
"DAHIL NANDITO SILA! KASAMA KO, KUNG NANDITO LANG KAYO PARA SIRAIN ANG ARAW KO, LEAVE! YOURE RUINING MY CHILD'S BIRTHDAY!" I shouted back, pacing back in forth as I mumbled words repeatedly. "BIRTHDAY NG APO NIYO PERO NAGKAKAGANYAN KA?!" I fired back, puno ng pagaaklas ang loob ko.
How can I make them believe me? How can I let them heat my undying pleas? "Nandito sila! KAELE, GD, WHERE ARE YOU?" Hinanap kp sila saking mga mata, frowning. "COME LOLA IS HERE, DIBA SABI KO MAGMANO KA SA KANYA? LOOK MOM, ETO SILA OH, KATABI KO." Kahit wala talaga, asan na ang magina ko?
She shook her hear, slowly sobbing. "N-No they aren't! Wala ibang tao dito except you Marc, me and Marckuz. Walang Kaele and GD!" Utal na dugtong ng Mama ko at masaganang lumuha ang kanyang mga mata.
"Marc it's been three years, hindi na sila b-babalik s-sayo." She added the pain in my heart.
Marahas na pagkadisgusto agad sa sinabi ni Mom ang naging reaksiyon ko, NO! "NO MOM buhay si Kaele and GD, p-please huwag ang m-mag-ina ko, hindi ko sila kayang m-mawalay sa'kin, stop it Mom, nakakasakit na kayo." Paos ang tinig na pakiusap ko kay Mama, not wanting to believe her words.
I accused her, wanting to give my side. "Katulad din kayo ni Elicia, pilit niyo akong nilalayo kila Kaele and GD, winawasak niyo ang kasiyahan ko, ang buo kong pamilya! Pare-parehas kayong lahat, hindi ako baliw! Cause they are my sanity, without them I will be totally insane. Parang-awa niyo na pakingan niyo naman ako, hayaan niyo kami ng pamilya ko. I am happy!" Puno ng kumbiksiyon na pagsiwalat ko sa kanila.
Hinawakan niya ng mahigpit ang kamay ko. Carresing my face, gently. "M-Marc, please s-stop this, t-try to a-accept that your w-wife and son were not here, nasa p-pangangalaga na sila ng D-Diyos."
SINASABIHAN NG HINDI EH! PINIPILIT PARIN NILA! THEY ARE HERE!
"THAT'S BULLSHIT! WALA SILA DON DAHIL KASAMA KO SILA, HINDING-HINDI NILA AKO IIWAN, WE VOWED OUR FOREVER AND ALWAYS BEING TOGETHER, HINDI NILA AKO IIWAN DITO!" I stubbornly declared brushing away the copious tears in my eyes, panting deep as I felt like I am breathing heavily, my heart flinch and yearns for pain.
Tila dinudurog ang loob ko, ang utak ko ay pilit hindi pinapaniwalaan ang mga salita nila, ipinikit ko ang aking mga mata, mariing tinakpan ang aking mga tenga, here's that buzzing voices again, whisperin' mumbbling words. Nangungutya, ang kanilang mga halakhakan sa pandinig ko ay nage-echo.
Wala na sila, wala na, baliw! Saan ang magina mo? Wala na dito, magisa ka nalang! Kasalanan mo ang lahat! Sinira mo ang buhay nila, you killed them!
No, no, no! Hindi, ayaw ko. Nilinga ko ang buong paligid, sinuyod ang bawat sulok, naghahanap, nagmamakaawang marinig nila ang pasusumamo ko. "K-Kaele b-babe, baby where are you? Please s-save me! Ayoko na dito! GD help, help me! Ayaw ko sa kanila! Make them stop, stop talking! Stop shouting in my head, masakit na, sobrang pasakit na. STOP! JUST STOP!" Tila nalalantang napaupo ako sa buhangin, pinupokpok ang ulo ko, wanting them to disappear, they bugging my mind, playing my emotion, making me wantonly weak as I cry hard, shouting my pleas.
Wala sila dito, asan kayo Kaele, GD I badly needed you here! Tulungan niyo ako, nilalayo nila kayo sa'kin, no! Huwag niyo ulit akong iwan, hindi ko kaya, hindi ko kakayanin!
"KAELE! GD! PLEASE! SAVE ME! HINDI NILA AKO MAINTINDIHAN!" I screams desperately. "P-PLEASE, A-ANO BA HUWAG KAYONG MAGBIRO, KAILANGAN KO KAYO! I MISS YOU SO MUCH!"
My mom, held me were both in tears, sobbing. "I love you, son sana maging sapat naman iyon para maisipan mong bumalik sa'min, kami ang nandito. Hayaan mo ang magina mo sa kamay ng Diyos, anak please enough na."
Ang sakit! Ang sakit-sakit na!
I looked away, shaking my head in disagreement. "M-Mom h-hindi ko po k-kaya, I l-love them so m-much, I wanted to be with t-them, f-forever." I sobs in my Moms shoulder, hindi ko na kaya. Suko na ako, my tears continuesly cascades,in sorrow.
Pautal-utal kong naiusal ang mga katagang ito, puno ng hinagpis. "F-Forever pero a-ang FOREVER pala sa'min ni K-Kaele ay n-napakabilis l-lang, nawakasan na. Nawala na agad, ang bilis-bilis l-lang."
I was breathless, butil-butil ng luha ng pumapatak sa mga mata ko, my heart throb in affliction. "K-Kung kailan ang saya-saya na namin M-Ma, ang saya namin pero bakit kailangan silang kunin sa'kin? BAKIT ANG MAG-INA KO PA?! Sila ang buhay ko, sila ang nagbibigay sakin ng deriksiyon, sila ang dahilan kung bakit hanggang ngayon hindi ko sila sinusukuan kasi nandito sila nakikita ko hindi ko na kakayanin pa ang hindi sila masilayan kahit isang sandali."
I bended my knees, nagmamakaawa sa Mommy ko, sobbing hard as I plead. "G-Gusto ko sa kanila lang dahil sila ang tanging kailangan ko. Ano pa ang silbi ng buhay ko kung hindi ko sila kasama, M-Ma a-asawa ko iyon, mahal na m-mahal ko, ang a-anak ko, si GD na sobrang paslit pa para m-mamaalam sa tabi ko, hindi man lang niya nalakihan na kasama ako, kayo."
Hilam na ng luha ang mata ko, nanlalabo na aking paningin, minasdan ko si Mama, nagsusumamo. "K-Kaya please Ma, p-please l-lang don't beg me to f-forget my w-wife and s-son, hindi ko kakayanin, my sanity will totally drift a-away, sila nalang ang nagpapasigla ng mundo ko ngayon, huwag niyo po s-sanang kunin sa'kin ang tanging buhay ko. And that is to be with them, Kaele and GD, even how impossible and absurb my way is, I am still happy. I will never ever neglect that feeling, sila lang ang kailangan ko wala ng iba pa, s-sila l-lan..."
Bago ko pa madugtungan ang mga salitang gusto kong ipaabot at ipaintindi sa kanila, naunahan na ako ng isang matalim na bagay na bigla na lamang tumusok sa'king leeg, hinihigop ang natitirang lakas sa'king katawan, winawala ang aking ulirat at nilalamon na ng malawak na kadiliman, w-why I f-feel so w-weak...
"Elicia, hija!"
FVCK SHE'S FVCKIN' HERE! DAMN! GUSTO KONG TUMAKBO PALAYO, AWAY FROM HER, ELICIA! PERO WALA NA AKONG KAYANG GAWIN KUNDI TULUYAN NG IPIKIT ANG AKING MGA MATA.
"I told you, Marc hahanapin kita kahit saang dulo ka pa ng daigdaig magpunta." DAMN THIS BITCH!
"ANO BA! GET ME OUT OF THIS FVCKING PLACE! ILABAS NIYO AKO DITO! ELICIA, BITCH LEAVE ME ALONE! I DON'T NEED YOUR HELP, YOU CRAZY SHRINK!" I was banging the door, madiin puno ng galit, I wanted to be away. Ayoko dito, ikukulong na naman nila ako sa apat na sulok ng silid na'to, wala dito sila Kaele, ayaw ko dito!
"MAMA, KUYA MARU! ILABAS NIYO AKO! KAELE WILL BE SAD IF I LEFT HER AGAIN, ANO BA! KAYO ANG MAKINIG SA'KIN, HINDI KO KAYO KAILANGAN, ANG ASAWA'T ANAK KO LANG ANG GUSTO KO!"
I scream in frustration, napaupo ako sa malamig na sahig, sinasapo ang buhok ko, messing it up. Gingala ang buong paningin ko para makahanap ng matatakasan, but I was secluded in this hideous place, no window nor anything. This is pure torture for me, ayaw ko nga dito. Fvck that Elicia, siya ang may pakana na naman nito, they will collard me in here, wala akong ibang kasama, they will inject me different shots tapos winawala non si Kaele, pinapaalala non kung ano ang totoong realidad ko and I don't fvckin want that, ayaw kong isipin na wala na dito sila Kaele and GD. I dreaded to face my reality, ayoko! Mas gusto ko pang maging baliw kaysa mabuhay na hindi kasama ang mag-ina ko.
"Hey! Alam kong naririnig niyo ako! Palapabasin niyo ako! Mga punyeta kayo, pareho kayong ayaw akong maging masaya! Nilalayo niyo ako sa mag-ina ko, ang sama-sama niyo, hindi kayo naaawa sa'kin, mababaliw ako, ayoko dito wala sila dito."
"ELICIA STOP PUTTING DRUGS IN MY BODY, YOUR MAKING THEM VANISHED IN MY EYES, IN MY HEAD! ANG LUPIT NIYO! AYAW NIYONG MAGING MASAYA AKO, HINDI KO KAILANGANG MAGAMOT, MAS GUSTO KONG KASAMA ANG MAG-INA KO, SO STOP MAKING ME FORGET THEY ARE STILL EXISTING, AKO NAMAN ANG PINAPATAY NIYO!"
I felt the copious tears cascading in my eyes, namimilipit sa sakit ang puso ko, nagluluksa na naman sa totoong masaklap na nangyari sa'min, sa mag-ina ko.
Pilit kong kinakalimutan ang napakasakit na pangyayari iyon pero sila rin ang pinipilit akong maramdaman iyon, I wanted to escape this pain, hindi ko kayang wala ang asawa ko. I can't live another day without them, I tried but I always failed.
I scream again. "IBALIK NIYO ANG MAG-INA KO! MGA WALA KAYONG AWA! WALA KAYONG ALAM SA NARARAMDAMAN KO, HINDI NIYO ALAM KUNG GAANO KASAKIT MAWALA ANG MGA TAONG PINAGALAYAN MO NG BUONG BUHAY MO! YOU DON'T KNOW HOW FVCKIN' PAINFUL IT IS TO DEAL THAT THEY ARE DEAD KAYA PLEASE LANG HAYAAN NIYO AKO! AYOKONG MAKITA ANG DUGUANG KATAWAN NG ASAWA KO, ANG WALANG BUHAY NA ANAK KO! ANO BA! YOUR TORTURING ME AS A FATHER, AS A HUSBAND! MAAWA K-KAYO SA'KIN! AYOKONG MAALALA ANG A-ARAW NA N-NAWALA SA'KIN ANG M-MAG-INA KO! ANG S-SAKIT-SAKIT NA!"
My whole body shook in fear, trembling. Unmoving and cold as I saw a flashbacks of Kaele's and GD's bloody faces, both lifeless as I held them in my arms, pleading begging for them to be awake, to open there eyes for me, ibalik sila sa'kin dahil hindi ko kayang makita silang walang buhay, all unmoving and breathless. Masakit iyon, nakakabaliw isipin.
Agad kung winala sa isipan ko ang mgaimahe nilang nakahandusay sa kalasad, duguan at pinagkakagulan ng mga tao. Hindi, hindi ayokong balikan iyon, umalis kayo, hindi patay ang magina ko, nandito sila!
Hindi nila ako iiwanan, hindi sila mawawalay sa'kin.
I stood up, started banging again the wooden door, strong until my knuckles hurts, pero hindi niyon malalampasan ang sakit na namamahay sa puso ko, ang hinagpis ng pagkawala sa'kin ng mag-ina ko.
"GET ME OUT OF THIS ROTTEN PLACE! MABABALIW AKO DITO! ELICIA, ALAM MONG HINDI AKO BALIW, IKAW ANG BALIW PAKIALAMERA KAYO! MAMA, KUYA MARCKUZ, LET ME SEE MY FAMILY! KAELE, MAHAL! GHERT DREVXIAN, BABY PLEASE COMEBACK, DADDY MISSES YOU SO MUCH!"
____
ELICIA heavily took a deep sigh as she heard Marc's pleading voice, naroon ang pagkaawa at kagustuhan niyang pagalingin ito. We all know how fvck-up our own brains can be, they can make us believe and make escape reality. Marc's been escaping his reality for nearly two and a half years, iba tayo ng coping mechanism when we are badly hurt and Marc's chooses to be like this.
"Hija, hindi na ba gagaling ang anak ko? Nakakausap ko naman siya ng maayos kanina, sinasagot niya ang mga tanong ko, only that he believes that his family were still here. Hindi pa ba siya gumagaling?" Si Tita Drei ang naluluhang bumasag sa katahimikan naming tatlo dito sa labas ng silid kung saan namin pansamantalang nilagak si Marc, mamaya ay lilipad na kami pauwi kung saan mas maalagaan siya don.
Malalim ulit akong napahugot ng hininga, rubbing my temple. Iniiwas ang paningin ko kay Marckuz na tahimik lang sa isang tabi, ayaw ko talaga siyang makita pero hindi ko inaasahang nandirito siya.
"Tita alam nating hindi parin natatanggap ni Marc na wala na ang mag-ina niya, he always rejected the truth about his reality, mas pinipili niyang makasama ang mag-ina niya kahit pa imahinasyon niya nalang lahat iyon, ang hirap pong pagalingin ang isang taong ayaw magpagamot. We administered shots, give him all the medicine to make him sane again pero Marc's brain refuses all of it." Mahabang paliwanag ko kay Tita sa mas madaling salita. "Ang utak ng tao'y may kanya-kanyang katangian, hindi natin alam ang kung ano tunay niyang saloobin, even the science can't explain how far one's brain can do, the limit and it's power to control every human beings. Kaya kang paniwalain ng utak mo kahit hindi iyon nangyari, kaya ka niyang paikutin kahit alam mo ang totoo, kaya ka nitong paasahin kahit hindi mo iyon inaasahan. Ganon ka komplikado at kagaling ang utak ng isang tao. Marc's been suffering from hebephrenic schizophrenia which tend him to experience delusions, speech anomalies, dreamy state and hallucinations. He think that he's actually talking, seeing them with him. Si Kaele, si GD it was all his imagination pero para kay Marc totoo sila, katotohanan lahat iyon. That's why we see him as crazy pero sa kanya hindi iyon ganon dahil sometimes people tend to forget painful memories and wanting to escape their sad tragic reality, ganon si Marc. Ayaw niya sa'tin, ayaw niyang maging normal dahil masakit iyon para sa kanya, he chooses to be like this para matakasan lahat ng sakit na namumuo sa dibdib niya. It was all because he was badly hurt, pained and living will be much more easier if he chooses be with them kahit pa nakakaimposible iyon. Ganon siya kalalim nasaktan, ganon kasakit para sa kanya ang pagkawala ng mag-ina niya, sabay at hindi inaasahan. It was too sudden and his brain can't carry all those shits, escaping reality was the only light for him. Don niya nakita ang liwanag sa sobrang dilim na pangyayari sa kanya. He never wanted to be well, mas mahirap pong pagalingin ang nawalan na po ng pag-asang mabuhay. He refuses to be with us and choses to be with his family."
Ipinaliwanag ko sa kanila ang totoong pinagdadaanan ng anak niya, ang pasakit sa loob ng puso ni Marc. How devasted he was when he knew that he's wife and son were all gone, suddenly. He wasn't prepared for it, nasaksihan niya pa mismo ang pangyayaring iyon, it was a nightmare for him in his awaken state.
Humagulgol siya lalo, hindi matanggap ang nangyayari sa kanyang anak. "P-Pero ang anak ko, Marc hindi ko kayang patuloy siyang ganito, Elicia. Naawa na ako sa anak ko, he's been suffering for three long years. Gusto kong gumaling na siya, gusto kong makasama siya ng matagal. Ang hirap-hirap makitang nahihirapan ang isa kong anak, pinipilipit ang puso kong makitang nakikipagusap siya pero hindi sa'min, kundi kila Kaele pero wala naman talaga. I wanted him to be sane again, I can't let him drown himself from insanity. Please hija, make my son well, pagalingin mo ang anak ko, parang awa muna, pagalingin mo ang anak ko. I wanted him to see light with us, hindi puro sila Kaele at GD lang ang inaalala niya, matagal na silang namayapa Eli, please heal my Marc. Hija nagmamakaawa ako, please para sa'kin pagalingin mo ang anak ko! Maawa ka...."
Hindi ko maiwasang hindi tumulo ang luha sa'king mga mata, I brush it away eagerly, ilang beses na akong nakakakita ng ganito pero hindi parin ako nasasanay, seeing them make her heart throbs painfully, gustuhin man nilang pagalingin lahat ng pasyente nila dito, hindi nila magagawa iyon. They been trying hard pero hindi lahat ng pasyente namin ay gustong makalimot at gumaling.
"We will try our very best Tita, hindi ko susukuan si Marc, he's been a good friend to me before. I will do my very best." I held her hand tightly, hindi man ako sigurado pero hindi ko susukuan si Marc, I wanted him to be happy again, kahit wala na sila Kaele and GD.
"Elicia, I'm begging you, help my brother, save him please." As I heard Marckuz voice kusang nanigas ang buong katawan ko, making me hitch my breath. My heart suddenly thumps fast, fvck!
Why am I still affected by his mere voice? This is fvckin' bullshit!
THE END!
A/N:ansakit talaga, punyemas!😭 ang storya talagang to ay nagumpisa nong makita ko ang isang baliw dito sa'min, and I was thinking that, ano kayang napagdaanan nito na mas pinipili niyang maging ganito (baliw) kaysa mabuhay ng normal?
And knowing her story was much more painful to digest, dati daw ay isang napakatalinong babae siya, graduated as their class valedictorian, maganda pero nagumpisa na siyang mabaliw nong naiwan siya ng kanyang kasintahan, it was so painful for her dahil nilayo siya ng kanyang mga magulang sa lalaking iyon, ayaw kasi sa nobyo ng anak nila, then ayon na nga up until now she's been wandering around, parang may hinhanap parati. She will walk and be lost, away from their home, kung hindi pa siya hahanapin ng kaniyang kamag-anak ay hindi pa siya makakauwi.
Nong bata kami kinakatakutan namin siyang makasalubong sa daan, sino ba namang hindi matatakot sa kanya?
But one day, habang naglalakad, I was in my elementary years, grade five yata ako non, wearing my school uniform, nakasalubong ko siya papuntang school, she's talking alone. Mumbling words that I can't even understand, tapos tumigil siya sa harapan ko, I was really scared, nagumpisa ng mangatog ang tuhod ko, pati ang labi ko nanginginig narin. Nakamasid kasi siya at hindi umaalis sa harapan ko, nanlamig talaga ang buong katawan ko non.
But then she widely smile at me, tila ba masaya siyang nakita ako, and I don't even know why, tapos she handed me a ten peso. Nilagay niya talaga sa kamay ko, tapos nagumpisa na naman siyang maglakad palayo, I was like dumbfounded pero agad ko siyang hinabol, ibabalik sana sa kanya ang pera but she refuses.
Looking straight into my eyes and said "Imo lang, gha." which means sayo nalang gha, short for langga in bisaya at nagumpisa na namang maglakad ng walang direksiyon, nagsasalita na namang magisa.
Then after non kahit makasalubong or makita ko siya sa daan ngumiti na ako at binabati na siya, she will smile back at me, tila gumagaan ang pikramdam ko.
*(Hindi dahil gusto kong makatanggap ng sampong peso ulit, klinaklaro ko lang!)
Then she will start walking away again, wandered around the places, nilalayo ang sarili niya sa mundo, gumagawa siya ng sarili niya dimension.
At simula non hindi ko na iniisip na nakakatakot sila, mas inuuna kong isipin na ano ba ang masakit na pangyayaring naganap sa buhay nila at mas pinili nilang mawala sa sirkulasyon ng mundo.
Trying to escape their reality. Trying to hide away their pain by laughing and talking even though there's no one beside them.
Masakit iyon makita, and I wrote this story dahil nainspire akong malaman ang pinagdadaanan nila. I wanted to write their pain, ang sakit na hindi nila masabi, maipaabot dahil sa kanilang estado ngayon.
This story is work out of my wide imagination, pero sana maintindihan at maramdaman niyo ang pasakit sa buhay ng bida dito, dahil hindi lahat may happy ending. Hindi lahat may forever, gustuhin man nila, sometimes GOD's plan were written much more ahead of time, hindi mo iyon maasahan, ni wala siyang bababala.
I HOPE YOU ENJOY READING MY WORK!
P.S: Joke lang, jindi pa yan the end may next chap pa!
clxgdrgn