A/N:eto na todo na'to, sama-sama tayong pumalahaw at magluksa sa namatay na pag-ibig ni Marc bebe!ðŸ˜ðŸ˜
CHAPTER 11
MARC WYND
THREE YEARS AGO!
PASIPOL-SIPOL ako sa loob ng opisinang kinakalagyan ko ngayon, I am reading and signing the contracts in my desk, masaya ako dahil pinermahan na ni Kuya Marckuz ang one month leave ko, makakabakasyon na rin kami ni Kaele at GD ng mahaba-haba, malapit na kasi ang anniversary naming dalawa ang a Paris, France trip will be worth it, she wanted to go there and we will, now. I already book our flight, it's a surprise for her and for my son's also upcoming birthday, plinano ko na'to, babawi ako sa kanila, ilang buwan kasi kaming na busy dahil narin maraming kailangang aprubahan, pagplanuhan sa bagong branch na ipapatayo ng kompanya namin sa Vizayas. Kaya naman susulutin ko ang bakasyon to para makabonding ulit ang mag-ina ko.
I was smiling ear to ear as while I was working, I am excited. My phone buzzes, I look for it and answer the call when Kaele's name appear.
Kinikilig parin ako, pagkausap ko siya. "Hey, baby!"
She chuckles. "Wow naka-enervon? Andaming energy ah."
"Vitamim K lang to, cause I got my daily dose of Vitamin Kaele."
"Maharot! Tigilan mo ako, Marc! Pupunta kami diyan ng anak mo, gusto ka na daw makita, nandito pa kami sa school niya pero paalis na rin kami, see you in a bit. Wait for us, baby." She informed me na lalo kong ikinangiti.
"Okay, okay. Then dinner nalang tayo sa labas after my work, ipapasyal natin ang anak natin Kaele." I supplied, smiling like an idiot.
"Narinig mo iyon, GD? Papatabain ka na naman ng tatay mo!"
"Mommy naman eh, bully ka!" I heard my son's voice alam ko ring nakapout siya ngayon. "I love you Daddy! Gusto ko po Ice cream and cake later!"
I laugh. "Oh sure baby, Kaele ingat kayo sa pagda-drive."
"I will, I love you Marc. Laters baby." She answered playfully.
"Heh! I love you too, Mahal. GD love you, baby." Hindi rin nagtagal ang kulitan namin dahil nag-umpisa ng mag-drive si Kaele papunta dito and no phone for us while driving para iwas disgrasya, malapit lang naman ang school ni GD sa kompanya namin.
Ngunit hindi pa nga naabutan ng sampong minuto ay bigla na namang tumawag di Kaele.
"Yes Baby?" I frowned dahil narin hindu sila nagsasalita sa kabilang linya.
"I l-love y-you M-Marc...."
And after she said those words I hear a deafening crashes of metals, hearing her horrible screams and my son's loud cry and it went silent....
A-Anong n-nangyayari?!
"KAELE! KAELE! BABY! W-WHAT'S HAPPENING?! A-ANAK GD!" Nilukob ng panlalamig ang buo kong katawan, my knees trembled in fear when no one answered me, I kept on talking but still no reply. NO! NO!
I run out of my office, hurriedly ginigitian ng butil na pawis ang noo ko, ang puso ko'y kumakabog sa sobrang kaba, nahihintakutan sa mag-ina ko baka may nangyaring masama sa kanila.
"KAELE! ANSWER ME! KAELE! PLEASE? I AM WORRIED SICK!" I shouted while heading into our parking space, binabalewala ko ang mga nakakabunguan kong empleyado, giving me their questioning glares, pero wala sa kanila ang paki ko, nanginginig na ang kamay ko habang minamaneho ang sasakyan ko papunta sa deriksyon kung saan sila dadaan, my heart thumps rapidly, I doubled my car's speed. My minds keeps on scaring the shit out of me, shivering.
"KAELE! GD! A-ANSWER ME!"
I can hear now a buzzing voices, tila naghihisterya I frowned. "O may cellphone...hello s—"
Pero bago ko pa marinig ang sasabihin ng nasa kabilang linya ay tuluyan ng nalaglag ang cellphone ko sa nanginginig kong kamay, I saw a vehicular accident, a car and a big truck. Pinapalibutan ng nakikiusyohong mga tao, it was so familiar!
NO! NO! HINDI! MY GOD!Naramdaman ko na lamang ang biglaang pagtigil ng tibok puso ko, Am I seeing this right?
Lalo king piaharurot ang aking kotse, wala sa ayos kong itinigil sa gitna ng kalsada at tinakbo ang pagitan ng mag-ina kong parehong nandoon, pinagpipiyestahan ng madla.
Kung saan nakikita ko si Kaele but I wanted to scream, halos panawan ako ng aking ulirat, how? Kusang nagumpisa ng maglandas ang aking luha, and with my trembling hands I touche her face, halos ayoko siyang hawakan, not wanting to see her like this.
"K-Kaele? K-Kaele b-baby?" My heart constrict in agony as I stared at h-her, at my s-son. Bakit? Why are they like this? Nanlalaki ang ulo ko sa kahinantungan ng mag-ina ko, I was crying hard.
Pilit silang ginigising na dalawa, wiping away the blood in their faces, habang nanlalabo ang mata ko sa luha, habang nanakit ang puso ko sa nakikita ko, wake up, please be back, kailangan ko kayo. Nanlalamig kong niyakap ang kanilang walang buhay na katawan, unmoving, lifeless. Their bloods pooled in here, mas marami don sa nayupi nilang kotse na nasa gilid ko, how totally wreck and crash their car by a big sixteen wheeler truck, making them look like this awful, this is so unreal.
I violently shook my head, refusing to believe this is real, why would they suffer like this, bakit sila pa? I held her cold hand, squeezing ngunit wala man lang reaksiyon galing sa kanya, sa anak ko ay ganon din. My tears kept on flooding, my body froze and my mind suddenly shutdown. Feeling ko pinagsakluban ako ng langit at lupa, I am at my darkest hour right now.
I lightly touch her bruised face, nanginginig dahil nakikita ko ang malaking sugat sa kanyang noo, bloody, eyes close. Ganon din ang anak kong katabi lang ni Kaele at gaya niyang hindi narin gumagalaw ang maliit na katawan ng anak ko, his white uniform was soaked with red, bloody red. Ang mukha ng anak kong may nakausling bubog na galing sa salamin, hitting his neck, so deep, where the blood gush unstoppable. My body weakened at their sight, ang sakit! Bakit ganito? I was pleading hard, crying a river as I hug them tight. Not wanting to believe what I am seeing.
Gisingin niyo ako, hindi ko kaya makita silang ganito, please save them, save me!
So I started screaming loud, sobbing while I both held them inside my arms, desperate and helpless. "K-KAELE, M-MAHAL K-KAELE! ANAK! DON'T DO T-THIS. Ibalik niyo sa'kin ang mag-ina ko! Isalba niyo ang buhay nila, maawa kayo! Do something, h-help t-them. MAKE THEM ALIVE! NOW!"
Hilam ang luha na binalingan ko ang medics na naawang nakamasid sa'kin, pitying my miserable state.
"Sir — we do our very best to save them, pero huli na po ang lahat, I am sorry po pero wala na ang mag-ina n-niyo..."
Matalim at nagbabagang mata ang tinutok ko sa kanya. I felt the suddent jolt in my heart when he said those words, flincing my heart, burying it deep six feet under the ground.
A lier scum! "NO! HINDI TOTOO IYAN, BAWIIN MO ANG SINABI MO! GAGO KA, BUHAY SILA! BUHAYIN NIYO ANG MAG-INA KO! KAELE, GD DON'T LEAVE ME!" I stared at her again, tinapik-tapik ang pisngi niya, wanting to see any reaction, hopeful. "K-Kaele g-gumising ka, b-baby. Huwag niyo kong iwanan, I need you here, magbabakasyon pa tayo, magsasama tayo hanggang pagtanda diba? Please? Wake up, anak wake up. Gising na baby, Daddy needs you here. We arenjust talking a while ago, don't leave me like this, babies c'mon wake up." I pleaded my heart out, ang sakit-sakit makita silang naliligo sa sarili nilang dugo, walang buhay, nakapikit.
This is not happening, Kaele I am begging you, stop this, i need you wife kayo ni GD.
"Sir kailangan napo naming alisin ang mga bangkay dito...kail—"
I faced him and grap the collar of his shirt, raging. "Hindi patay ang asawa't anak ko! HINDI NILA AKO IIWAN!"
"M-Marc l-let them." I heard Maru's calm voice, his eyes were also bloodshoot. Nilalayo ako sa lalaking iyon. "Let them take care of K-Kaele and G-GD, l-let them now!"
Minasdan ko ng mariin si kuya Marckuz, tila ayaw ko paring paniwalaan ang lahat ng ito, how could this be so sudden? Kausap ko lang ang mag-ina ko tapos ganito na ang masasaksihan ko? Lugong-lugo akong napaupo sa malamig na semento, hearing Marckuz voice confirms that this is really happening, umiyak ako ng umiyak sa gitna ng kalsada, nagmamakaawa na ibalik nila ang mag-ina ko.
Nanghihina ang buong katawan ko, nanakit ang puso ko sa tagpong ito.
Caging me into his tight hug, mumbling. "M-Marc w-wala na s-sila. T-They're g-gone."
Lalong akong tila ibinaon sa kinalalagyan ko. Humahulgol na sa iyak habang minamasadan ang mag-ina kong nilalagay sa itim na sa supot, nanlalamig ang buo kong pagkatao, namamanhid ang buo kong katawan, nanginginig habang sinusuri ang kamay kong napuno na ng sariwang dugo galing sa walang buhay nilang katawan, dugo ng mag-ina ko.
"This is not happening!" I repeatedly mumbled over crying, pleading my hearts out to God, na kung pwede ibalik niya nalang sa'kin ang mag-ina ko.
Wala akong ibang ginawa kundi ang lupaypay na umiyak sa harapan nila, puno ng hinagpis habang tinutunghayan siang unti-unting nawawala sa paningin ko, kulang nalang ay matanggal ang puso ko dahil sa sobrang hindi ko na maramdaman ang pagtibok nito, I darted and settled my gloomy, puffed eyes in their bodies, kinakarga papasok sa loob ng sasakyan. "Not them, hindi ang magina ko, ibalik niyo sila, ibaliko niyo ang anak ko, mahal na mahal ko to. Bakit niyo kinukuha sa'kin? GIVE ME BACK MY FAMILY! KAELE! GD! I want my family back...."
___
THE NEXT morning was all blurry for me, hindi ko alam kung paano ako nakakarating sa isang lugar or kung sino-sino na ang kinakausap ko. Basta they all pass like a wind, seeing nothing and vanishing. Basta iyak lang ako ng iyak sa Mama ko, begging her to wake me up from this bad dream, hindi ako umalis sa tabi nila, I cried and cried until I was stilled and cold outside their room, in the funeral house. Hindi ko sila iniwanan, hoping that someone will tell me that they are still alive.
I stared at my Mom, begging. "Mom, gisingin niyo ako, please. Hindi totoo to, buhay pa ang mag-ina ko Ma, nag-uusap pa kami, masaya pa kami kahapon. Naririnig ko pa ang tawa nila, ang boses nila habang kausap ako, Ma wake me up, i am begging you, gisingin niyo ako sa masamang panaghinip na'to. Ma! MA MAAWA KA IBALIK NIYO ANG MAG-INA KO! PLEASE SEND THEM BACK!" Napaluhod ako sa harapan ni Mama na umiiyak narin habang nagsusumamo ako.
Iling siya ng iling, pinupunasan ang luha sa'king mga mata. "Ma! Ma! Diyos ko ibalik no ang mag-ina ko, nagmamakaawa po ako! Ibalik niyo sila, magsasama pa kami ng matagal, hayaan niyong pasayahin ko sila habang nabubuhaya ako! Hindi ko sila paiiyakin, hindi ko sila sasaktan! Basta ibalik mo sila! I need my wife and my son, send them back to me, please. HINDI KO KAKAYANIN TO MA! MA HUWAG SA MAG-INA KO! HINDI DAPAT GANITO, WE PROMISED TO BE TOGETHER, FOREVER AND ALWAYS. PUPUNTA PA KAMING FRANCE MA, ISUSURPRISE KO PA SILA, MA! ICE-CELEBRATE PA NAMIN ANG IKA-ANIM NA KAARAWAN NG ANAK KO, IPAGDIDIWANG PA NAMIN ANG AMING IKASAMPUNG ANIBERSARYO NAMIN NI KAELE! MA! MA! IBALIK NIYO ANG MAG-INA KO! IBALIK NIYO SILA SA'KIN NGAYON!"
Nagwawala na ako sa harapan ng Mama ko, tila ngayon lang lahat pumapasok sa kukote ko ang nangyayari, ang mag-ina ko, wala na. Hindi na sila babalik sa'kin pilitin ko mang gisingin, ibalik sila sa'kin hindi ko kaya. Hindi ko alam ang gagawin ko ngayon, I've lost the two important people in my life, ang taong nilaan ko ang lahat para mapasaya sila, maging kompleto kami, pinaramdam ko kung gaano ko sila kailangan at kamahal. Walang ibang makakabigay tao ang pantayan kung gaano ako pinapasaya ng mag-ina ko.
My Mom hugs me from behind, stopping me from shouting, sobbing and trembling in anger, in this suffocating pain. "A-anak please, be s-strong alam kong sobra kang nasasaktan ngayon pero kailangan mong maging m-matatag, p-please alam kong biglaan ang lahat ng ito pero sana huwag kang sumuko, Kaele and GD are now in the care of our saviour, p-please. *Huk Marc t-tama na, s-stop this, namamahinga na ang mag-ina mo, palayaim mo na sila."
"M-Ma n-naman eh!" That was the only words I kept repeating, habang umiiyak ako sa balikat ni Mama, pilit niyang pinapalakas ang loob ko pero kabaliktaran non ang nararamdaman ko, this is too much to bear, ang sakit-sakit na ng dibdib ko, ng utak kong pagod na pagod ng paniwalain ang sarili kung isa lang tong masamang panaghinip. "M-Ma w-wake me up, please I need to see my w-wife smiling face, my son's happy laughs...Ma ba't nangyayari to sa'kin? Do I deserve this? Sobra-sobra naman yata to, Ma. Huwag ang mag-ina ko, kailangan ko sila." Pinagsasampal ko ang sarili ko, wanting myself to wake up, hindi to totoo eh. Sinaktan ko ang buo kong katawan para magising akong katabi ko ang mag-ina ko, hindi ganitong hinihintay ko silang lumabas mula sa kwartong iyon at nakahiga na sa ataul.
___
HINDI AKO umalis sa harapan ng asawa't anak ko, nakaupo lang ako sa gilid, nakatulala, tumatangis, nagluluksa. Wala akong balak iwanan sila, kahit ayaw ko silang makitang payapang nakahiga at nakapikit habang pinaglalamayan sila ng buong pamilya, kamag-anak namin. Hindi ito ni sa hinagap na darating ako sa puntong ganito, ng ganito kabilis. Nangako kami na matagal na magsasama, nangako kami sa isa't-isang palalakihin at hihintayin namin ang unang apo namin kay GD, tatanda kaming magkasamang dalawa, aakyat ng bundok ng magka-hawak kamay, mabubuhay ng masaya kapiling ang isa't-isa. Pero lahat ng iyon ay biglaang nawakasan, isang pangyayari lang pero nawala lahat ng pangarap natin, dahil sa kagaguhan lang ng isang tao, dalawang mahal ko sa buhay ang nawala.
I beat him to pulp, ang dahilan kong bakit naaksidente ang mag-ina ko, the driver was drunk and driving recklessly fast, nangagaw ng lane nila Kaele kaya head on collision ang nangyari, malakas ang naging pagbangga nito sa sasakyang minamaneho nila, making it crumpled and causing my precious wife's and son's death, I was raging, spitting fire as I rendered him immobile, punching the hell out of him, out of frustration and so much anger. Because of his fvcking negligence and stupidity, two lives were taken away from me forever! Wala sa sorry niya ang makakapagbalik ng mag-ina ko, wala sa pagmamakaawa niya ang kayang madugtungan pa ang buhay nila GD and Kaele, wala ng ibang paraan para maibalik niya ang buo kong pamilya. He deserve a spot in hell, mabuting mabulok siya sa bilanguan, mahirapan dahil sobra-sobrang pasakit ang dulot niya sa'kin ngayon. Hindi niya alam kong gaano kahalaga sa'kin ang ninakaw niya, ang kinuha niya. He deserved all the shits in the world, kung gusto niya palang mamatay, dapat hindi niya na dinamay pa ang magina ko, sana hindi niya ako pinapahirapan ng ganito.
HINDI PALA ako ganon katapang, o nanghihina lang ako kasi nawala na sa'kin ang pinanghahawakan ko ng lakas, ilang beses kong sinubukang magpakatatag pero bumabalik parin ako sa pagmamakaawa sa harapan ng mga ataul nila, begging them to be with me again, iba — iba ang mundo ko pagwala sila, sobrang lungkot, lahat nalang ng sulok ng bahay namin ay nagpapaalala sa kanila, na hindi kasinungalingan ang lahat, hindi maliliwanagan ng kahit anong dami ng ilang ng St. Peter ang kadilimang bumabalot sa buong pagkatao ko ngayon, wala sa mababangong bulaklak nila ang magbabalik sa kung gaano kasarap amuyin ang anak ko, his baby scent. Wala sa magarang ataul nila ang nagpapagaan sa loob ko, kahit iyon pa ang pinakakomportable nilang cuffin pero ayokong makita ang magina ko sa loob non, ramdam ko na ang panghihina ng katawan ko, wala akong tulog ni hindi na ako nagkaroon ng ganang kumain, gusto ko lang bantayan ang mag-ina ko, hindi sila iwanan para walang malulungkot. I was talking shits, infront of them. Mumbling words of hatred and how my heart aches and yearns for them to be here, all alive.
Pero natapos na lahat ng araw ay wala ng bumalik pa sa'kin, I was just standing infornt of their grave, this is their burial day pero hindi ako umattend kanina sa misa, I escaped. Nilagi ko ang oras ko don sa tambayan namin dati ni Kaele, hindi ko kakayaning makitang tuluyan ng binababa ang kanilang mga kabaong sa lupa, dahan-dahan, mas lalong pinapasakitan ang naiwang nakamasid, umiiyak sa hinagpis at pagluluksa. I just shouted and screamed all my querry on Him, crying like a lost child, asking him why did he wanted me to see this? To feel this kind of pain, walang mas masasakit pang makita ang walang buhay mong anak, sa harapan mo, it should be him seeing me dead, not I. Gano iyon kasakit para sa isang tatay makita ang anak mong nauna pang lisanin ang mundong ito? Ang liit-liit pa ni GD, ang bilis-bilis ng forever para sa'min ni Kaele, wala pa kaming isang dekada pero ang libro naming dalawa ay nagsara na.
Paulit-ulit kong binabasa ang pangalang nakaukit sa lapida, ilang beses kong mang ulitin hindi yon tinatanggap ng utak ko, basta gusto ko lang iiyak lahat ng sama ng loob ko, ang bigat na aking dinadala. Kahit nailibing na sila'y hindi sila iniwanan, I stayed there, I sleep in their museluem. Doon ko ginugol ang buong oras ko, hindi ko inaalis ang paningin ko sa kanila, I stayed there even how cold it was at night, even it was raining hard and I don't have anything with me, ayoko pa rin silang iwan. Ayaw ko na kasi sa bahay, sobrang laki na iyon para sa'kin, ng ako lang. Mas mababaliw ako doon, nakikita ko ang magina ko, naririnig ko ang lakas ng halakhakan namin dati. Pero kung dati ang saya-saya ko pagnabarinig ko silang tumatawa ngayon, iba na. Sobrang sakit na iyon maalala, iba na sa feeling, iba na ang epekto ng tawa nila, gusto mo iyon marinig ulit, pero paano? Lahat ng iyon ay bunga nalang ng imahinasyon ko bunga ng aming nakaraang masakit ng balikan.
____
"MARC! SHIT! M-MARC! DON'T SCARE US! MOMMY! HELP TUMAWAG KAYO NG AMBULANSIYA! TULUNGAN NIYO AKO!" Marckuz voice filled the whole house, desperately screaming for help as he held his brother's body inside his arms, looking so worried sick about his paled and cold state.
Naoverdose siya sa drogang gingamit niya, it was his new find way to see his wife, when he's that high, nakikita niya ulit sila, nakakausap, nahahawakan, kaya sinege niya. He wanted to be with them so badly, it's been months full of sorrow and suffering at ang makalimot ang tanging paraan para maiwasan ang sakit sa dibdib niya.
"I need to see them! Get me out off here! Ano ba! Give me back my drugs, I need to see my family!" I was raging mad, wanting to escape in this fvcking bed, I was tied up. Hindi ko maigalaw ang katawan ko, I was just screaming hard, nakikita ko na naman kasi ang duguang katawan ng mag-ina ko sa'king balintataw. Ito ang pilit kung inaayawan pag nasa tamang pag-iisip ako, inuulit-ulit ng utak ko ang trahedyang iyon. Ayaw ko nang balikan pa ang araw na pinakasinusumpa ko, ang araw na nawalay na sa'kin ng tuluyan sila Kaele.
I tried to free myself. "Hey ano ba! Ibalik niyo sakin ang gamot ko! Stop interferring what way will I take to survive my living in here, it was like pure hell. Kaya hayaan niyo akong makasama ang mag-ina ko! KAELE GD! HELP ME! ITAKAS NIYO AKO DITO DALI!"
I am seeing them, here beside me. I flash my bright smile, my eyes shine in glee. "KAELE! ANAK I MISS YOU! YOU'RE HERE HINDI NIYO TALAGA MATITIIS SI DADSY NO? COME GIVE ME A HUG BIG BOY!" I uttered softly.
Doon biglang bumukas ang pinto, agad kong nakita ang bulto ng Mama ko, umiiyak. Kasunod non sila, Marckuz at si Elicia, Maru's ex. They're eyeing me, I can saw the clear evidence of their pity towards me.
Marckuz used his intimidating tone while asking me. "Kailan ka pa nalulong sa ipinagbabawal na gamot, Marc? Pinapatay mo ang sarili mo!"
Bahaw akong napatawa sabay iling. "Mabuti nga iyon eh para matapos na ang lahat."
"Hindi ikasasaya nila Kaele ang ginagawa mo sa sarili mo, Marc. Wake up, wala na ang mag-ina mo, move on it's been almost a year. Kailangan mo naring palayain ang magina mo!"
Hindi ko pinansin ang mga salita ni Marckuz ibinaling ko nalang ang tingin ko sa anak ko, kay Kaele. "Kaele you promise you won't leave me right?! We promise GD, forever and always. Huwag niyong iwanan si Daddy mahal na mahal ko kayo, mga babies ko."
Ang malakas na hagulgol ni Mama ang naririnig ko, pero wala sa kanila ang paki ko, I was talking to my wife, smiling, laughing with her as we converse about all the trivial things.
"Oh my god! Help my son, Elicia!"
"Gusto mong makasama ang mag-ina mo Marc?" Doo lang ako napatigila at naitutok ko ang aking mata kay Elicia, I can see her soft smile, nakakaenganyong ngumiti din sa kaniya pabalik and I did, eto ang unang beses na ngumiti ako. "Si Kaele? Si GD?"
"You can?" I asked, curiously.
She nods in response. "Yeah, sumama ka sa'kin. Ipapakita ko sa'yo ang mag-ina mo."
Walang pagaalinlangan sumama ako sa kanya, believing her words but she decieved me they put me in this rotten place, ni hindi ako makalabas, nakapaloob ang kamay ko aking damit, dahil iyong may nasaktan akong isang nurse dito, it was Elicia's fault kung bakit hindi na ako dinadalaw ni Kaele, she's giving me shots, lots of medicine, hindi hinahayaang makalabas sa sobrang puting silid na ito, ni walang bintana.
Akala ko talaga dadalhin niya ako sa mag-ina ko pero mas lalo nila akong pinahirapan habang nandirito ako. All I can do is think the whole day, wala akong ibang gingawa kundi ang mag-isip balikan ang walang buhay nilang katawan sa isipan ko, mas lalo akong nababaliw dito. I started talking, at first it was just a show pero nong huli na hindi ko na alam ang totoo, I laugh, I can see them again.
Kahit ikinulong nila ako dito ng mahabang panahon wala akong ibang ginawa kundi kausapin at kausapin ang mag-ina ko, minsan umiiyak ako pero hindi ko alam kung bakit.
Natatawa ako pero alam kung hindi ako masaya, it's been like this, may buwang ayaw kong magsalita, tahimik lang akong naupo, nakatulala sa isang tabi. Minsan naman gusto ko lang tumawa ng tumawa, magsalita ng kung ano-ano, makita ang mag-ina ko.
My Mom hugs me from behind, stopping me from shouting, sobbing and trembling in anger, in this suffocating pain. "A-anak please, be s-strong alam kong sobra kang nasasaktan ngayon pero kailangan mong maging m-matatag, p-please alam kong biglaan ang lahat ng ito pero sana huwag kang sumuko, Kaele and GD are now in the care of our saviour, p-please. *Huk Marc t-tama na, s-stop this, namamahinga na ang mag-ina mo, palayain mo na sila."
"M-Ma n-naman eh!" That was the only words I kept repeating, habang umiiyak ako sa balikat ni Mama, pilit niyang pinapalakas ang loob ko pero kabaliktaran non ang nararamdaman ko, this is too much to bear, ang sakit-sakit na ng dibdib ko, ng utak kong pagod na pagod ng paniwalain ang sarili kung isa lang tong masamang panaghinip. "M-Ma w-wake me up, please I need to see my w-wife smiling face, my son's happy laughters...Ma ba't nangyayari to sa'kin? Do I deserve this? Sobra-sobra naman yata to, Ma. Huwag ang mag-ina ko, kailangan ko sila."
Pinagsasampal ko ang sarili ko, wanting myself to wake up, hindi to totoo eh.
Sinaktan ko ang buo kong katawan para magising akong katabi ko ang mag-ina ko, hindi ganitong hinihintay ko silang lumabas mula sa kwartong iyon at nakahiga na sa ataul.
___
HINDI AKO umalis sa harapan ng asawa't anak ko, nakaupo lang ako sa gilid, nakatulala, tumatangis, nagluluksa. Wala akong balak iwanan sila, kahit ayaw ko silang makitang payapang nakahiga at nakapikit habang pinaglalamayan sila ng buong pamilya, kamag-anak namin. Hindi ito ni sa hinagap na darating ako sa puntong ganito, ng ganito kabilis.
Nangako kami na matagal na magsasama, nangako kami sa isa't-isang palalakihin at hihintayin namin ang unang apo namin kay GD, tatanda kaming magkasamang dalawa, aakyat ng bundok ng magka-hawak kamay, mabubuhay ng masaya kapiling ang isa't-isa. Pero lahat ng iyon ay biglaang nawakasan, isang pangyayari lang pero nawala lahat ng pangarap natin, dahil sa kagaguhan lang ng isang tao, dalawang mahal ko sa buhay ang nawala.
I beat him into pulp, ang dahilan kong bakit naaksidente ang mag-ina ko, the driver was drunk and driving recklessly fast, nangagaw ng lane nila Kaele kaya head on collision ang nangyari, malakas ang naging pagbangga nito sa sasakyang minamaneho nila, making it crumpled and causing my precious wife's and son's death, I was raging, spitting fire as I rendered him immobile, punching the hell out of him, out of frustration and so much anger. Because of his fvcking negligence and stupidity, two lives were taken away from me forever!
Wala sa sorry niya ang makakapagbalik ng mag-ina ko, wala sa pagmamakaawa niya ang kayang madugtungan pa ang buhay nila GD and Kaele, wala ng ibang paraan para maibalik niya ang buo kong pamilya. He deserve a spot in hell, mabuting mabulok siya sa bilanguan, mahirapan dahil sobra-sobrang pasakit ang dulot niya sa'kin ngayon. Hindi niya alam kong gaano kahalaga sa'kin ang ninakaw niya, ang kinuha niya.
He deserved all the shits in the world, kung gusto niya palang mamatay, dapat hindi niya na dinamay pa ang magina ko, sana hindi niya ako pinapahirapan ng ganito.
____
HINDI PALA ako ganon katapang, o nanghihina lang ako kasi nawala na sa'kin ang pinanghahawakan ko ng lakas, ilang beses kong sinubukang magpakatatag pero bumabalik parin ako sa pagmamakaawa sa harapan ng mga ataul nila, begging them to be with me again, iba — iba ang mundo ko pagwala sila, sobrang lungkot, lahat nalang ng sulok ng bahay namin ay nagpapaalala sa kanila, na hindi kasinungalingan ang lahat, hindi maliliwanagan ng kahit anong daming ilaw ng St. Peter ang kadilimang bumabalot sa buong pagkatao ko ngayon, wala sa mababangong bulaklak nila ang magbabalik sa kung gaano kasarap amuyin ang anak ko, his baby scent. Wala sa magarang ataul nila ang nagpapagaan sa loob ko kahit iyon pa ang pinakakomportable nilang cuffin na binebenta pero ayokong makita ang mag-ina ko sa loob non, ramdam ko na ang panghihina ng katawan ko, wala akong tulog ni hindi na ako nagkaroon ng ganang kumain, gusto ko lang bantayan ang mag-ina ko, hindi sila iwanan para walang malulungkot.
I was talking shits, infront of them. Mumbling words of hatred and how my heart aches and yearns for them to be here, all alive.
Pero natapos na lahat ng araw ay wala ng bumalik pa sa'kin, I was just standing infront of their grave, this is their burial day pero hindi ako umattend kanina sa misa, I escaped.
Nilagi ko ang oras ko don sa tambayan namin dati ni Kaele, hindi ko kakayaning makitang tuluyan ng binababa ang kanilang mga kabaong sa lupa, dahan-dahan, mas lalong pinapasakitan ang naiwang nakamasid, umiiyak sa hinagpis at pagluluksa.
I just shouted and screamed all my querry on Him, crying like a lost child, asking him why did he wanted me to see this? To feel this kind of pain, walang mas masasakit pang makita ang walang buhay mong anak, sa harapan mo, it should be him seeing me dead, not the other way around, not I.
Gaano iyon kasakit para sa isang tatay makita ang anak mong nauna pang lisanin ang mundong ito? Ang liit-liit pa ni GD, ang bilis-bilis ng forever para sa'min ni Kaele, wala pa kaming isang dekada pero ang libro naming dalawa ay nagsara na.
Paulit-ulit kong binabasa ang pangalang nakaukit sa lapida, ilang beses kong mang ulitin hindi yon tinatanggap ng utak ko, basta gusto ko lang iiyak lahat ng sama ng loob ko, ang bigat na aking dinadala. Kahit nailibing na sila'y hindi sila iniwanan, I stayed there, I sleep in their museluem.
Doon ko ginugol ang buong oras ko, hindi ko inaalis ang paningin ko sa kanila, I stayed there even how cold it was at night, even it was raining hard and I don't have anything with me, ayoko pa rin silang iwan, I was crying all the time, feeling how my world collapse when I know that they will never be back again.
Ayaw ko na kasi sa bahay, sobrang laki na iyon para sa'kin, ng ako lang.
Mas mababaliw ako doon, nakikita ko ang magina ko, naririnig ko ang lakas ng halakhakan namin dati. Pero kung dati ang saya-saya ko pagnanarinig ko silang tumatawa ngayon, iba na.
Sobrang sakit na iyon maalala, iba na sa feeling, iba na ang epekto ng tawa nila, gusto mo iyon marinig ulit, pero paano? Lahat ng iyon ay bunga nalang ng imahinasyon ko bunga ng aming nakaraang masakit ng balikan.Â
I was waiting for them to appear in our front door, palagi akong nakabantay sa harapan ng bahay namin, expecting them to go home, to be with me, again.
____
"MARC! SHIT! M-MARC! DON'T SCARE US! MOMMY! HELP TUMAWAG KAYO NG AMBULANSIYA! TULUNGAN NIYO AKO!" Marckuz voice filled the whole house, desperately screaming for help as he held his brother's body inside his arms, looking so worried sick about his paled and cold state.
Naoverdose siya sa drogang gingamit niya, it was his new find way to see his wife, when he's that high, nakikita niya ulit sila, nakakausap, nahahawakan, kaya sinege niya. Drinking until he pass out out of too much alcohol in his body, dahil don lang siya nakakatulog, nakakapahinga sa masalimuot niyang kapalaran.
He wanted to be with them so badly, it's been months full of sorrow and suffering at ang makalimot ang tanging paraan para maiwasan ang sakit sa dibdib niya, I was losing it...hindi ko na kinakaya
____
"I NEED to see them! Get me out off here! Ano ba! Give me back my drugs, I need to see my family!" I was raging mad, wanting to escape in this fvcking bed, I was tied up.
Hindi ko maigalaw ang katawan ko, I was just screaming hard, nakikita ko na naman kasi ang duguang katawan ng mag-ina ko sa'king balintataw.
Ito ang pilit kung inaayawan pag nasa tamang pag-iisip ako, inuulit-ulit ng utak ko ang trahedyang iyon. Ayaw ko nang balikan pa ang araw na pinakasinusumpa ko, ang araw na nawalay na sa'kin ng tuluyan sila Kaele.
I tried to free myself. "Hey ano ba! Ibalik niyo sakin ang gamot ko! Stop interferring what way will I take to survive my living in here, it was like pure hell. Kaya hayaan niyo akong makasama ang mag-ina ko! KAELE GD! HELP ME! ITAKAS NIYO AKO DITO DALI!"
I am seeing them, here beside me. I flash my bright smile, my eyes shine in glee.
"KAELE! ANAK I MISS YOU! YOU'RE HERE HINDI NIYO TALAGA MATITIIS SI DADSY NO? COME GIVE ME A HUG BIG BOY!" I uttered softly.
Doon biglang bumukas ang pinto, agad kong nakita ang bulto ng Mama ko, umiiyak. Kasunod non sila, Marckuz at si Elicia, Maru's ex.
They're eyeing me, I can saw the clear evidence of their pity towards me.
Marckuz used his intimidating tone while asking me. "Kailan ka pa nalulong sa ipinagbabawal na gamot, Marc? Pinapatay mo ang sarili mo!"Â
Bahaw akong napatawa sabay iling. "Mabuti nga iyon eh para matapos na ang lahat."
Naiiling na napahugot ng malalim na hininga si Maru. "Hindi ikasasaya nila Kaele ang ginagawa mo sa sarili mo, Marc. Wake up, wala na ang mag-ina mo, move on it's been almost a year. Kailangan mo naring palayain ang magina mo!"
Hindi ko pinansin ang mga salita ni Marckuz ibinaling ko nalang ang tingin ko sa anak ko, kay Kaele. Ignoring hos words, I don't need their nonsensical rants. "Kaele you promise you won't leave me right?! We promise GD, forever and always. Huwag niyong iwanan si Daddy mahal na mahal ko kayo, mga babies ko."
Ang malakas na hagulgol ni Mama ang naririnig ko, pero wala sa kanila ang paki ko, I was talking to my wife, smiling, laughing with her as we converse about all the trivial things.
"Oh my god! Help my son, Elicia!"
"Gusto mong makasama ang mag-ina mo Marc?" Doon lang ako napatingala at naitutok ko ang aking mata kay Elicia, I can see her soft smile, nakakaenganyong ngumiti din sa kaniya pabalik and I did, eto ang unang beses na ngumiti ako. "Si Kaele? Si GD?"
"You can?" I asked, curiously.
She nods in response. "Yeah, sumama ka sa'kin. Ipapakita ko sa'yo ang mag-ina mo."
Walang pagaalinlangan sumama ako sa kanya, believing her words but she decieved me they put me in this rotten place, ni hindi ako makalabas, nakapaloob ang kamay ko aking damit, dahil iyong may nasaktan akong isang nurse dito, it was Elicia's fault kung bakit hindi na ako dinadalaw ni Kaele, she's giving me shots, lots of medicine, hindi hinahayaang makalabas sa sobrang outing silid na ito, ni walang bintana.
Akala ko talaga dadalhin niya ako sa mag-ina ko pero mas lalo nila akong pinahirapan habang nandirito ako.
All I can do is think the whole day, wala akong ibang gingawa kundi ang mag-isip balikan ang walang buhay nilang katawan sa isipan ko, mas lalo akong nababaliw dito. I started talking, at first it was just a show pero nong huli na hindi ko na alam ang totoo, I laugh, I can see them again.
Kahit ikinulong nila ako dito ng mahabang panahon wala akong ibang ginawa kundi kausapin at kausapin ang mag-ina ko, minsan umiiyak ako pero hindi ko alam kung bakit.
Natatawa ako pero alam kung hindi ako masaya, it's been like this, may buwang ayaw kong magsalita, tahimik lang akong naupo sa isang sulok, nakatulala sa isang tabi. Minsan naman gusto ko lang tumawa ng tumawa, magsalita ng kung ano-ano, makita ang mag-ina ko, makausap ng matagal pero pasulpot-sulpot lang sila.
___
HANGGANG isang umaga gusto ko nalang magpanggap na maayos ako, there's this voice that kept on whispering in my ear that I should stay calm, hindi nagwawala o sumisigaw, I behave like a good child when the nurses check me for a while, hinayaan ko sila, naging masunurin ako sa kanilang sasabihin, I kept my chaotic brain at bay, kaya naman naobserbahan iyon nila Elicia, until I succeeded to decieve them, pinapayagan na nila akong lumabas sa kwartong to, I can walk around the garden pero palaging may nakabantay sa'kin, hindi ako makatakas sa kanya, gustong-gusto ko ng umuwi sa bahay namin, hinihintay na ako ni Kaele don.Â
They're waiting for me to be home, I badly misses them until I finally found my escape route, I sedated my nurse, umarte akong nagwawala kaya tuturukan niya ako ng pampakalma but I injected it to him, making him stumble in the floor, weak and asleep.
Hanggang nakauwi ako ng matiwasay sa bahay ko, si Yaya Lupe ang sumalubong sa'kin, nagtataka pa siya na makita ako pero wala sa kanya ang paki ko, kundi sa anak kong nananaog na sa hagdanan, I laugh and cage him to my arms. I miss you so, much big boy!
"Where's Momma Kaele? I miss you a lot!" My head screams in happiness as I felt I am really home, sa piling ng mag-ina ko. Sa bahay kung saan kami nagumpisa at bumuo ng masayang pamilya.
I stared at them. "I won't leave you again, I promise! Mahal na mahal ko kayo! Salamat naman at bumalik kayo, Kaele, GD. Hindi ko kinaya nong nawala kayo." I both planted their temple a light kiss.
Sana hindi sila mawala ulit sa piling ko, ayaw ko ng maging malungkot. I chose to live my everyday being like this, mas mairaraos ko ang bawat araw na ganito kaysa hindi ko makita ang asawa't anak ko.
My insanely state brings back the meager sanity I left in my head, making it bearable to deal, eases the burden in my heart, I completely forgotten the numbing pain when I am with them, even if Elicia refered them as my delusions and a mere hallucination but it made me want to continue living, in my crazy way of surviving.
Masayang-masaya na ako sa ganito, I just wanted them to stay here, forever and always.
clxgdrgn
A/N:nagustuhan niyo ba? Bitin pa? Or masakit na? Hindi ko sure kung magspe-special chap pa ako or tama na? Hahahaha tutored na kasi si bebe Marc sa storyang to. Gusto ko siyang maging happy pero nananaig ang pagkasira-ulo ko kaya, ganito siya nagtapos.ðŸ˜Â
0ct.03.2020