Elle Rosewood's POV
Uehara's speech isn't bad. Maikli, pero pasok na sa banga. Pinagsalita siya ng club president after ng short intro. Then, the orientation continues smoothly without any violent reaction. Halos natalakay din ang possible concerns ng students regarding sa rules and regulations, club schedule, activities and events, etc.
The food is already prepared by the officers before the orientation ends. Ito ang tinatawag nilang throw up party para sa amin. May pa-food, games at kantahan din. HIndi ko naabutan 'to noong time ko. Dati kasi, orientation lang tapos uwi na.
Masayang kumuha ng paper plate 'yong dalawang food lover (sina Dori at Louie) at nagpati-una na sa mahabang table kung nasaan ang mga pagkain. Pagdating talaga sa tsibugan, ang bibilis ng mga 'to pumick-up.
Niyaya ko si Uehara pero ang sabi niya'y susunod na lang daw siya. If he doesn't eat now, then when? Mauubusan siya ng pagkain, 'no.
Kinuhaan ko na siya ng food, kawawa naman kapag naubusan. Mukhang matatakaw pa naman 'yong iba naming kasama rito. Pancit, sushi at puto ang laman ng kanyang plato. Pancit at lumpia lang ang akin tapos, tig-isang cup kami ng softdrinks.
I'm not that hungry, though. Hindi ako katulad ng dalawa riyan na may bulate 'ata sa tiyan. Punong-puno ng pagkain ang paper plates nila, halos matapon na nga, e.
"Oh, ayan. Gusto mo lang 'atang magpakuha, e." Nilapag ko sa table niya ang food and drinks na ako mismo ang kumuha.
"I didn't ask you to get me food," palusot pa nito. Kalokohan.
"It's the same thing!" sabi ko. "Now eat. Huwag mong hayaang maging buto't balat ang katawan ko kung ayaw mong gawin ko rin 'yan sa 'yo."
"Yeah. Whatever, Miss Katrina Elle Rosewood," sabi ng lokoloko. Napatingin sa 'min 'yong katabi niyang teacher din. Tinakpan ko ang bibig ng hinayupak. I-broadcast talaga ang pangalan ko!
"Don't call me that in public, you idiot!"
"You're one to talk. You used my name to address me earlier before I made my speech." At nangangatwiran pa! Hay, naku, Uehara. Napaka-brat mo talaga!
"Pasikreto naman kasi tayong nag-uusap kanina. Eh ngayon? Halos marinig na ng sambayanan ang boses mo! Umayos ka nga!"
"Tch," palatak niya. Kung wala lang kami rito, sinigaw-sigawan ko na 'to. Magalit siya kung magalit, bahala siya diyan!
After ng kainan, sumalang agad sa intermission number ang mga first year. Since hindi pa handa ang palaro, inuna muna nila ang kantahan portion. They need ten volunteers. Tinulak ko 'yong dalawa para sila ang maunang kumanta doon. Inaanyayan pa nila ako ngunit tigas kong kakatanggi.
I don't think I can overcome my glossophobia by performing one song. Yes, I have a fear of going on stage in front of many people. Basta, something happened in the past in which affects my career. Ayoko munang magkuwento dahil masalimuot at nakakahiya.
Besides, sa kilos at galaw palang ng dalawang 'to, halatang iba ang trip nila sa buhay. Nag-play ang minus-one ng tugtog pagkaapak nila sa stage. Teka, pamilyar sa 'kin 'yong kanta. Bonamana ba 'yan? 'Yong kanta ng Super Junior? Uso kasi 'yan noong high school ako.
(Dori and Louie) Mou barabara ttan ttaran, ttan ttaran ttan, ttan ttaran ttaan, tta da tta ra bba
Ttan ttaran, ttan ttaran ttan, ttan ttaran ttaan, tta da tta ra bba
(Louie) Ah kirameku abu nage na hitomi ga ii na
Yo shinayaka de amai kuchibiru ga ii na
Ki ga tsuite yo baby, oh my baby
Mabushi sugiru no sa (sa!) kimi ni mou muchuu
(Baby you turn it up now!)
(Dori) Tada unasuku dake no ok ga hoshii na
Kimi no subete ga te ni haireba winner
Ah kore kara saki, ai ni
Kimerareteru nara (ai!) shitagau kara

(Louie) Itsudatte ayashii egao de kusu kusu kusu
Oshiete yo mahou no kiss kiss kiss
Kono mama ja kokoro ga kowarete shimau no no no

(Dori) Bounce to you bounce to you tomerarenai
Ima takanaru kodou ga tsukisasaru
Break it down to you down to you tomerarenai
Kimi dake shika mou iranai sa mou bara bara
(Dori and Louie) Docchi nano docchi nano docchi nano, sono kimochi
Doushita ino doushita ino, kono saki wa
Docchi datte docchi datte docchi date, wakatteru tte
Bonamana bonamana bonamana, aishiteru tte
Feel na feel nila ang pagkanta ang pagsasayaw sa harap na para silang nasa Philippine Arena at nagc-concert doon. Idagdag mo pa ang cheering squad ng mga manonood. O, ha. Saan ka pa?
Magaling 'yong dalawa. Si Dori, damang-dama ang tugtog at napapaindak talaga siya. Si Louie, tama lang ang tono ng boses niya. Unlike noong nagperform siya sa classroom, hindi na siya nahihirapang kumanta dahil halos wala namang mababang tones sa kanta.
These idiots have future. That leaves us with one particular person who's been sitting on the table, bored and lonely.
Hmmm... Aha! I have a brilliant idea!
Tinawag ko si Club President to inform her na may sisingit sa intermission number. Nang sabihin ko ang pangalan ng taong 'yon, mabilis na pumayag ang president since curious din sila sa talent na meron ang pekeng music instructor slash club advisor.
Agad-agad kong hinatak ang mokong paakyat ng stage. Kakababa lang din ng dalawa, uwi-uwi ang ngiti sa kanilang mga mukha.
Clueless si Uehara sa posible kong ipagawa sa kanya. Don't worry, dear. You're not going to regret this. Baka pasalamatan mo pa ako pagkababa mo ng entablado.
"What are you doing? You're not suggesting me to sing in front of these people, are you?" natatarantang sabi ni Uehara.
I smiled contentedly. "What if I say I am? Fear not, Uehara. If you still love music, prove it to us." I tapped his shoulder before I left him alone in stage. Ilang sandali pa, tumugtog na ang instrumental ng kantang ni-request ko para sa kanya─214 ng Rivermaya.
His eyes were closed before he hit the lyrics. Pinapakiramdaman niya ang paligid pati na ang sarili niya. Sa nalalabing segundo bago siya kumanta ay nakita kong huminga muna siya nang malalim saka niya ibinukas ang kanyang mga mata.
He looks different, walang mababakas na takot o galit sa mukha ni Uehara. He was ready to hit the stage with his voice.
Am I real?
Do the words I speak before you
Make you feel?
That the love I left for you
Will see no ending?
Well, if you look into my eyes
Then you should know
That there is nothing here to doubt
Nothing to fear
And you can lay your questions down
'Cause if you'll hold me
We can fade into the night
And you'll know
"Miss Elle... is just like Douji-san way back in Raise Your Voice last year," rinig kong komento ni Dori habang sabay-sabay naming pinapanood ang performance ni Ueda.
Hindi ko pa napanood 'yong episode kung saan nag-appear si Uehara noon so I can't tell if he's actually recovered from his depression and anxiety.
But I know for sure is that he's not the same person I've met in the abandoned building one year ago.
The world could die
And everything may lie
Still, you shan't cry
'Cause time may pass
But longer than it'll last
I'll be by your side
Take my hand
And gently close your eyes
So you could understand
That there's no greater love tonight
Then, what I've for you
Well, if you feel the same way for me
Then, let him go
And we can journey to a garden with no one knows
Life is short, my darling
Just tell me that you love me
So we can fade into the night
And you'll know

Bagama't mukha at katawan ko ang nakikita ng lahat, my eyes only recognizes one man, who deserves to stand there. Melting our hearts, touching our soul with the beautiful melody he's releasing. Yes, I could picture him as who he really was, not as Elle Rosewood. Mula ulo hanggang paa, si Uehara ang kinikilala kong nakatayo diyan.
The world could lie
And everything may die
Still, you shan't cry
'Cause time may pass
And everything won't last
I'll be by your side
Forever by your side (2x)
So you won't cry...
Nayanig ng masigabong palakpakan ang buong club room pagkatapos ng kanyang nakakaantig na performance. Natagpuan ko na lang ang sarili kong umiiyak. Inabutan pa nga ako ni Dori ng tissue na agad kong pinampunas sa luha ko. Gosh, this is real. He proved it. He loves music all the time.
That's who he is. The new Douji Uehara.
•••
Pauwi na kami ngayon at kalalabas lang namin ng club room nang tawagin ako ni Uehara. Patakbo itong lumapit sa akin.
"Elle─I mean, Douji," hinihingal sa tawag nito. "T-Thank you for everything."
Louie and Dori were looking in each other's eyes. "Guys, mauna na kayo. I still have few discussions with Miss Elle," sabi ko sa dalawa na sinangayunan naman nila. Umalis din sila afterwards. "Why are you thanking me?" I asked.
"You made me realized those things na andiyan lang sa harap ko pero 'di ko pa nakikita. Yes, I hate to admit but you're right. Mahal ko pa rin ang pagkanta and I still want to pursue my career. Kaya lang..."
"Kaya lang ano?" Hindi niya maituloy ang sasabihin.
"Kaya lang ako nakakanta kanina ay dahil sa boses mo. Dahil nasa katawan mo ako. Paano kung bumalik na ako sa dati? Hindi ko na magagawa pa 'yong─"
"Don't say that, Uehara. May paraan pa. Voice lessons. I can be your personal instructor," nakangiti kong sabi.
"Are you sure? Wala akong ipapambayad sa 'yo."
"Who told you I'm asking for a payment? Don't sweat it. I'm doing this for free. But if you're forcing me to choose, just make your mom proud of you. I'll be fine with it. Mag-set lang tayo ng oras - maybe after classes. How's that?"
"Hai! Hontou ni arigatou gozaimasu," aniya saka siya nag-bow as his respect. He really changed a lot since yesterday. Sana laging ganito. Sana hindi na siya magbago.
"You're welcome, Uehara." Tumalikod na ako at nagsimula nang humakbang palayo sa kanya.
"Elle," he called me again.
"Hmm?" Lingon ko sa aking likuran.
"You can call me by my name. I don't mind."
I nodded with a smile. "Okay, Douji. Jaa ne!"
•••
Another day has ended and I can't deny the fact that I really enjoy it. Kung uso lang ang diary these days, isusulat ko ang mga kaganapan kanina sa campus. Ito ang isa sa pinakamasayang araw ko sa Sierra Vista sa katauhan ni Ueha─Douji. I guess, I'm gonna have to get used to that name.
Pag-uwi ko sa bahay, himalang wala si Mrs. Uehara sa salas. Tanging 'yong daddy lang ni Douji ang nando'n. Nakaupo siya sa sofa, may hawak-hawak na libro. Kusa niyang ibinaba ang libro nang matunugan niya ang pagdating ko.
I'm a freeloader in this house for more than one week but my nerves are still getting frightened when they felt his presence. Nilalamig ako na kinikilabutan. Salubong kasi ang kilay nito, akala mo'y laging galit.
"Douji," tawag niya sa 'kin.
"Y-Yes, father?" He left the sofa and walked towards me. Tinignan niya ako─mata sa mata. Omigod, Elle. Keep looking, don't you dare avoid his gaze! Baka mahalata niyang impostor ka!
"Ikaw ba talaga 'yan?" Buo at mariin niyang pagkakasabi. Hala, ito na ba 'yon? Ito na ba ang kinatatakutan ko? Ang mahuli ako sa akto ng daddy niya?
"O-opo. Ako po ito." Hindi ko intensyong magsinungaling pero wala akong choice. Hangga't hindi ako nare-restore sa katawan ko, mananatili ako sa katawan ng anak niya─
Nanlaki ang mata ko sa sunod na ginawa ni Mr. Uehara. Niyakap niya ako nang pagkahigpit-higpit. 'Yong yakap niya, kakaiba. Para bang hindi niya nakita ang anak niya nang matagal.
"Anak, sa wakas, nayakap din kita..."
Hindi ko ma-gets. Gaano ba kalayo ang loob ni Douji sa papa niya na halos hindi na sila magkaroon ng father and son moment?
No, Elle. You're missing the point here. He wasn't acting like a father to his son. Parang may mali. But what is it?
•••
I used the Japanese version of Bonamana since the theme of this story is mainly Japanese.