The Old Capboard
Written by keemacapia
Simula
Regalo
I took a deep breath and dropped my body on the bed. I reached for the blanket and used it to wipe the sweat off my forehead. I have been packing for four hours and I am also hungry. I finished packing my clothes and things. I will follow the sandals and shoes later, and of course I will never forget my books.
"Anak, kumain na muna tayo. Mamaya mo na iyan ipagpatuloy." Sabi ni Mama mula sa labas ng pinto.
"Sige po Ma. Susunod na po ako." Sagot ko. Hindi na siya sumagot at narinig ko ang mga yabag niyang paalis. Tumayo ako at inayos muna ang sarili bago bumaba.
"Tuwang-tuwa ang Lola mo nang ibinalita kong doon ka magtuturo, Anak." Tuwang sabi ni Mama habang iniabot sa akin ang kanin. Kinuha ko 'yon at naglagay sa aking pinggan at kumuha na rin ng ulam.
"Noon palang Ma, talagang pinangarap ko na ang magturo doon sa Probinsya. Natutuwa kasi ako sa mga bata doon at mas gusto ko rin ang magtrabaho sa tahimik na lugar 'di tulad dito sa Maynila."
When I was young, I dreamed of becoming a Teacher... because I love children. So, when I was in collage, I took a BEEd course at one of the University here in Manila.
Tuwing bakasyon, umuuwi kami sa Isabela upang dalawin si Lola at para makapagbakasyon na rin. There are many beautiful places there, the air is quiet and fresh. I also fell in love with that place so I chose to work there.
"Sigurado akong matutuwa ang mga bata doon kapag nalaman nilang isa ka sa magtuturo sa kanila." Nginitian ako ni Mama, bakas ang labis na katuwaan sa kaniyang mukha.
I smiled at her too.
After eating, I went straight to my room and resumed packing. I can feel the excitement in my chest, napapangiti rin ako sa tuwing naiisip kong unti unti ko ng natutupad ang aking mga pangarap.
Excited na rin akong umuwi sa Probinsya.
"Mag-iingat ka, Anak. Mamimiss ka ni Mama." Madramang ani ni Mama habang yakap-yakap ako.
"Ma, probinsya lang po 'yong pupuntahan ko hindi abroad."
Humiwalay siya ng yakap sa akin at sinimangutan ako. "Napaka-sweet mo talagang Anak, manang mana ka sa akin." Pinang-ikutan ko siya ng mata at hinatak upang mayapak muli.
"Mamimiss din po kita, Mama. Magiingat ka rin po palagi at huwag magboboyfriend." Kinurot niya ako sa tagiliran at muling humiwalay ng yakap.
"Ikaw talagang bata ka." Ako naman ang sumimangot sa kaniya. I am serious about what i said.
"Sige na po, alis na ako. I love you." Muli ko siyang niyakap at hinalikan sa pisngi.
"I love you too, Anak."
Tinulungan niya akong bitbitin ang gamit ko ng sumakay na ako sa Bus. I sat on the side and from the window, I watched Mama crying as the Bus drove away. I also can't help but cry, we will also be separated for a long time and I will miss her. I waved at her as tears dripped down my cheeks until I could no longer look at her.
I wiped my face and took the earphone from my bag, plugged it into my cellphone and slapped it on my ear. I leaned against the headboard of the chair and closed my eyes. 8 hours ang biyahe from Manila to Isabela, depending on the trafic. The trip was too long so I thought of sleeping first.
I was startled by the noise of the people around me, I opened my eyes and saw that people were coming down. Lumingon ako sa labas at nasa Terminal na pala kami.
Kinusot ko muna ang aking mga mata bago tumayo at bumaba na rin.
"San Juan po, manong." Sabi ko sa tricycle driver matapos niyang isakay lahat ng gamit ko. Sumakay na rin ako ng matapos siya.
Habang nasa biyahe, hindi ko maiwasang mapangiti at humanga sa tanawin mula sa labas. Colorful plants and trees, high and lofty mountains, the fresh air also barely blows my hair.
I closed my eyes and wholeheartedly uttered the words I uttered every time I returned to this place.
"Welcome Home, Samara."
Pagkaparadang-pagkaparada ni manong sa tricycle, excited na akong lumabas. I handed him the payment and immediately ran into the house. Before I was halfway through, I saw Lola at the door with a wide smile.
"Samara, Apo ko." Binuka niya ang kaniyang kamay at sinalubong ako ng mahigpit na yakap.
"Namiss ko po kayo, Lola." Niyakap ko siya ng mahigpit at hinalikan ang kaniyang noo.
"Miss na miss ka rin ni Lola. Halika sa loob, nagluto ako ng paborito mong adobong atay." Bigla nalang kumalam ang aking sikmura matapos marinig ang paboritong pagkain.
"Tamang-tama po, Lola, gutom na gutom na ako." Humiwalay ako ng yakap sa kaniya at nagtungo sa loob.
"May ireregalo rin sa iyo ang Lola Apo. Matagal ko ng gustong ipakita 'yon sa iyo, hinintay kolang talaga ang pagkakataon na ito."
"Talaga po La? Ano po 'yon?" Excited kong tanong.
"Mamaya mo na tignan, kumain kana muna." Sumulyap ako kay Lola at napansin kong napakasaya ng kaniyang mukha, kumikislap din ang kaniyang mga mata. I was even more excited, I felt she would give me a good gift.
"Ang sarap po nito, Lola." Sabi ko at sumubo ulit kahit punung-puno pa ng kanin ang aking bibig. Gustong-gusto ko talaga kapag si Lola ang nagluluto, napakasarap.
"Hinay-hinay lang Apo, baka mabulunan ka." Suway niya naman sa akin. Hindi ko siya sinagot at ipinagpatuloy ang pagkain.
Matapos kumain, inaya ako ni Lola na umakyat sa aking kwarto upang ipakita ang kaniyang regalo.
I caressed my stomach as I followed her up. I still smile because she will show me her gift.
Ano kaya ang regalo niya sa akin?
Huminto kami sa tapat ng isang pinto, bago niya binuksa iyon, sumulyap muna siya sa akin at ngumiti.
"Eto ang magiging kwarto mo. Pumasok ka saloob at makikita mo doon ang regalo ko sa iyo." Hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa at agad na binuksan ang pinto at walang lingon likod akong pumasok.
Una kong tiningnan ang kama at baka doon niya nilagay ang isang malaking box na regalo, ngunit wala akong nakita.
Pangalawa ang bintana at baka doon niya sinabit, ngunit wala rin akong nakita.
Dumapa ako at sinilip ang baba ng kama at baka doon niya tinago para maiba naman ang style, ngunit wala rin akong nakita. Ano ba itong si Lola, iba rin ang trip! Pinapahirapan pa ako.
Tumayo ako at tiningnan si Lola na natatawa na ngayon dahil sa aking itsura.
Sinimangutan ko siya. "Nasaan napo 'yong regalo, Lola?" Namewang at pinagtaasan ko siya ng kilay.
She laughed and went inside. I followed her with my gaze until she stopped at a large object covered with a white blanket. Napanganga ako, lumaki ang aking mga mata, maging ang butas ng aking ilong matapos makita ang napakalaking bagay na nababalutan ng kumot.
"'Yan po ba ang regalo niyo sa akin, Lola?" Namamangha kong tanong.
Tumango siya sa akin at ngumiti. Unti unti kong hinakbang ang aking paa papunta sa gawi niya.
"Hilahin mo na 'yong kumot, Apo."
Nilingon ko ang bagay na natatakpan ng kumot. Kumakabog ng mabilis ang aking puso habang dahan-dahan kong hinila ang puting kumot na nakabalot doon. I have not seen it yet, but my tears quickly flowed with joy. I did not expect that she would give me this big gift. Feeling ko, napaka-espesyal ko.
Ipinikit ko ang aking mga mata at humugot ng malalim na hininga bago tuluyang hinila ang kumot.
The blanket fell on my feet, I let go of it too. I counted three first and slowly... i open my eyes.
My jaw dropped and my tears rolled down in my cheeks. Is this her gift to me? Lola is very generous, which really touches me.
"Ginagago niyo po ba ako, Lola?" Iyon ang unang lumabas sa aking bibig habang nakatingin pa rin sa isang LUMANG APARADOR NA MAY NAPAKALABONG SALAMIN! Diba?
Ang gandang regalo!!
"Nagustuhan mo ba, Apo?" Tanong niya sa akin. "Matagal ko ng iningatan ang Aparador na iyan, Apo. Inalagaan ko talaga iyan ng mabuti upang maipamana ko sa nagiisa kong Apo."
My knees weakened and I sat down. I was finally sobbing, my shoulders were shaking as I stared at the wonderful gift I had received in my entire life !!!
An Old Capboard.
______________________________
The Old Cupboard