Kabanata 3
Pintura
Two weeks have passed and I will be teaching in a week. Excited na akong makilala ang mga magiging istudyante ko at excited na rin akong turuan sila.
Yesterday, I bought the instructors I will use, I also bought my gifts for my students, so that they can enjoy their first day at school. Besides, I also bought varnish, naisipan ko kasing pinturahan ang Apardor para naman magmukha siyang bago.
And spesking of Aparador, dalawang linggo ko na ring nakakausap si Kael.
And in those two weeks, I gradually got to know him as well. Mabait si Kael, palabiro siya at madaldal. Kung anu-anong kalokohon ang kinukwento niya sa akin. May mga pagkakataon pa na seryosng-seryoso siyang nagkukwento na para bang totoong nangyari ang kaniyang kwento sa totoong buhay, tapos ako naman paniwalang-paniwala. I didn't know that he was just teasing me, then he would laugh at me.
I enjoy his company, and I admit that my day would not be complete if I did not talk to him. Ewan ko ba, ang sarap niya kasing kasama kahit pa na nasa salamin lang siya. I don't even tell Lola about him anymore. She doesn't ask me anyway. And in case she doesn't know anything, baka kung ano pa ang gawin niya. So i better just keep quite.
Nangingiti kong inihinanda ang mga gagamitin kong pampintura, matapos 'yon ay agad na akong umakyat sa aking kwarto.
"Chaarran!!" Buong galak kong sabi sa kaniya at itinaas ang dala kong lata na may varnish at brush.
"What's that for?" Nalilito niya namang tanong.
"That's for you." Simula ng parati ko siyang kausap, nasanay na rin akong magsalita ng English. Pero minsa, sinasadya kong maliin ang grammar para patawanin ang gago. Ang alam niya, hindi talaga ako marunong.
"You are planning something bad for me. Aren't you?" He query.
"Varnish 'to. And I will apply it to your body so that you will look new. Mukha ka kasing nanggaling sa kapanahunan pa ni Jose Rizal. Kupas na kupas ang kulay, ang luma, nakakatakot, nakaka...."
"Okay, okay. Do whatever you want to do, just to shut your irritable-anoying mouth." Pagpuputol niya sa sasabihin ko.
Minsan ang sarap hampas-hampasin ng gagong 'to! Sabihan ba naman akong irritable-anoying. Gusto ko pa sana siyang bigwasan ngunit hindi ko na tinuloy.
I put on my apron and started painting him.
"Do you feel it?" Tanong ko sa kalagitnaan ng ginagawa.
"What?"
"Etong brush, habang pinapahid ko so iyo."
"Why are you asking?"
"Wala, im just curious. Diba sabi mo katawan mo 'tong Aparador."
"Yes." Bahagya akong tumigil sa pagpipinta at humarap sa salamin upang makita siya.
"Anong Yes?" Yes na nafe-feel mo o Yes na sinabi mong katawan mo 'tong Aparador."
"Yes,"
"Ano nga kasing..."
"Yes, i feel it!" Irita niyang sagot.
"Really?" Namamangha kong tanong.
"Yes, And pwede ba? Pakibilisan naman 'yang ginagawa mo." Naiinis niyang sagot at umiwas siya ng tingin sa sakin.
Kumunot ang aking noo sa bigla niya pagsusungit, wala naman akong ginagawang masama sa kaniya, pasalamat pa siya at pinapagwapo ko siya...lalo.
"Anong bang problema mo at bakit ka nasusungit diyan?" Tanong ko.
I waited for him to answer but he remained silent and avoided me. I sighed softly and just went back to painting.
Nakakainis! Ano bang problema niya? padabog akong umupo at kinuha 'yong brush at marahas siyang binrush. Naubos na iyong pintura sa brush kaya padabog kong nilagyan ulit iyon ng pintura. Marahas ko ulit siyang pinunturahan at bahagya ko pang diniin iyon upang iparating sa kaniya na naiinis ako. Nakita kong may tumulong pintura kaya agad ko iyong sinalo gamit ang aking daliri.
"Aarrgghh.." He groaned. Bahagya pang gumalaw ang Aparador dahilan upang mapatayo ako.
"Ano ba talagang problema mo?" Galit kong tanong sa kaniya.
"That..." Hindi niya inituloy ang sasabihin kaya mas lalo lang akong nainis. Tatalikuran ko na sana siya nang muli siyang magsalita." Samara," Pinagtaasan ko siya ng kilay. "A-ano kasi.." Nauutal niyang sabi. Umiwas ulit siya ng tingin at namula ang kanyang pisngi.
Bigla nalang nawala ang inis ko matapos masilayan ang namumula niyang pisngi. He is so cute.
Pero nagtataka parin ako kung bakit ganyan nalang ang inaasta niya, kanina lang nagsusungit ngayon naman, he looks like a girl who is being courted and blushing on the cheek because of the mixed shivering and shy feelings.
"What?" I hissed. Malapit nang maubos ang pasensya ko sa salamin-kerong 'to.
"Ano kasi.. Bilisan mo na ang pagpipintura sa akin, nahihirapan na kasi ako."
"At ikaw pa talaga ang nahihirapan? Sino kaya ang nagtatrabaho sa'tin aber?" Masungit ko paring sabi at namewang.
"Iba naman kasi ang sinasabi ko.. alam mo na.. ang mga lalaki kapag hinahaplos.." Putol-putol niyang sabi, halos hindi niya na mabuo iyon dahil sa kahihiyan.
My eyes widened and I was a little taken aback when I marealize what he meant. Nang medyo nakabawi na ay saka ako humagalpak na tawa. Humiga pa ako sa sahig at gumulong-gulong doon habang tumatawa ng malakas, tinuturo ko rin siya minsan at mas lalong matawa.
Hindi niya na siguro nakayanan ang kahihiyan kaya bigla nalang siyang nawala. Pinahupa ko muna ang aking sarili sa pagtawa bago tumuyo at ipinagpatuloy ang aking ginagawa.
"Ang daya mo. Pagkakataon ko na 'to, e." Ang daya kasi, kapag ako ang inasar niya hindi ko naman siya iniiwan.
Habang nagpipintura, bigla na lamang may sumaging tanong sa aking utak na nagdala ng matinding kuryosidad sa aking buong pakatao.
"Kung katawan mo ito, saang parte ang Totoy mo?"
"Aaahhhhh!!!" Napasigaw ako ng bigla na lamang akong tumilapon. Bakit ba kasi naisatinig ko 'yon? Sa isip ko lang dapat kasi tinanong 'yon.
"Aray.." Daing ko habang hinihimas ang aking likod. Medyo malakas ang pag-tilapon ko kaya ganoon nalang 'yon kasakit...
"Napaka-brutal mo! Curious lang naman ako,e. May masama ba sa pagiging curious?!" Singhal ko.
Dahan dahan akong tumayo at naiiyak na nagtungo sa kama. I took a pillow and laid my back on it, I took one again and covered it with my face and i sobbed. Ang sama sama ng loob ko sa salamin-kerong 'yan!
After a while, I stopped crying and slowly got up and went to Aparador. I will continue painting pero masama parin ang loob ko. I took the paint and ipinagpatuloy ang pagba-brush. I quickly finished the job.
"Oh ayan.. tapos na." Tahimik kong sabi.
"Samara," Pagtatawag niya sa akin. Hindi ko siya nilingon, pilit kong ibinaling ang atensyon sa paglilipit ng mga ginamit ko.
"Samara, please look at me." Pagmamakaawa niya.
"Samara,"
"Samara," Tss... manigas ka diyan.
"Samara, please im sorry." Nilingon ko siya ng marinig ang sinsero sa kaniyang boses, malungkot ang mukha niya maging ang kaniyang mga mata.
"I'm sorry. Please, forgive me." Hindi ko alam kung nagiilusyon lang ako ngunit nakita ko ang pangingilid ng luha sa kaniyang mga mata. Nang mapansin niyang nakatitig ako doon, mabilis siyang umiwas ng tingin sa akin at tumingala.
I just stared at him until he slowly turned his gaze back to me. At sa mga oras na iyon, mabilis na nangilid ang aking luha, nabasag ang aking puso ng masilayan ng aking mga mata ang mga luhang kumawala mula sa kaniyang mga berdeng mata.
"Ka-kael.." Pumiyok ang boses ko. Damang dama ko ang panginginig ng aking mga labi ng banggitin ko ang kanyang pangalan.
"Samara, im sorry.." Muli niyang paghingi ng tawad. Dahan dahan akong tumango at nginitian siya, pinaparating na okay na kami at pipatawad ko na siya.
He smiled back at me but it did not reach his eyes. Suddenly my chest weighed down, iniwas ko sa kaniya ang aking paningin ng maramdamang naginit ang gilid ng aking mga mata.
Bakit gano'n? Bakit sa tuwing nalulungkot siya ay nalulungkot rin ako? Hindi naman ako ganito dati.
It seemed like a double pain and sadness to me every time he was sad.
Anong ginawa mo sa akin, Kael?
______________________________
The Old Cupboard