RISHAN's PoV
I was about to speak when Dion spoke first. "Excuse po. Mas mabuting maghintay na lang po ako sa labas." Magalang niyang paalam at pinisil ang kamay kong hawak niya bago pakawalan.
"No,ijo. You should stay besides asawa mo ang involve dito--"
"But this matter ain't involve me. This is just within your family,dad and I understand it." Ngumiti siya kay dad at wala na ring nagawa si daddy but to let him go out of his room.
Walang nagsalita sa amin kaya ako na ang nanguna. " Honestly, I don't know what to say... hindi ko nga rin alam kung anong dapat kong maramdaman ngayon. All this time my whole life is a lie. Kaya pala pakiramdam ko bakit parang kulang ako,bakit parang may mali sa pagkatao ko not until this day came." My voice cracked but managed not to cry. Wala e, sobrang sakit nito sa dibdib.
Ms. Carmina stood up and sat beside me kung saan nakaupo si Dion kanina. Hinaplos niya ang pisngi ko at pinagmasdan ko ang namumugto niyang mga mata.
"Don't hate me,anak please..." she,then starts to cry. I can't hold my tears kaya napaluha na rin ako. I held her hand na nasa pisngi ko. "I'm sorry,anak. Patawarin mo ako...patawarin mo ako sa lahat ng kasalanan ko. Sana hindi pa huli ang lahat sa atin. Please,forgive me,anak." Usal niya sa bawat paghikbi niya.
I can't resist her, nangungulila ako sa piling ng tunay kong ina. Hindi ko magawang tanggihan siya. I can't hate her because in the back of my mind she is still my mother. I miss the love of a mother because I haven't felt that way before. I never felt it so why should I say 'no' with my real mother?
Handa na ba ako? There is so much to life than holding your hate to someone. It's not too late for us to build and start a new parent-relationship with her.
Tumikhim si daddy so we look at him. "Sana mapatawad mo kami,Rishan. Pinagsisisihan ko lahat ng ginawa ko na nakasakit sa damdamin mo,anak. Forgive us..." Tumayo si daddy at lumapit rin sa akin, ngayonbay napapagitnaan na nila ako,ng mga tunay kong magulang. I closed my eyes when they hug me tight and maybe this moment of my life is unforgetable. I see pictures in my mind happily smiling and my parents are beside me.
Binuksan ko ang mga mata ko kasabay ng pagpalis ko sa aking mga luha. Tumikhim ako kaya napakalas sila ng yakap sa akin. Nakatingin sila sa akin ng may mga nangungusap na mata.
Oh, God I can't resist it.
"Mahirap...sobrang mahirap magdesisyon kasi isang galaw ko lang pwedeng ikabubuo ng pagkatao ko o pwede ring ikasira ko lalo but one thing I realized, I'm blessed because I'm finally complete and this moment makes me who I am so daddy and mama..." I looked to the both of them and smiled. "What past is past and I'm willing to pass these--"
I didn't finish my words when the doors open.
"Rishan!Dad!"
Chills run through my veins going to my spine as I saw who's standing in the door now.
I saw him before! He's my mama's son,right? The guy who I met in the park thay day before my wedding? What does he doing here?!
"Dios ko!" Bulalas ni daddy nang makita ang dumating.
He's Allen,right? But the way he called my dad as if she is kuya Rio--what the heck?!
Bago pa man mawalan ng malay si daddy ay nagmadaling dinaluhan siya ni Allen and before I could speak nagdilim na rin ang paningin ko.
*****
I woke up in the hospital bed and the ceiling makes my eyes hard to adjust in the light.
"Thank,God! You're awake,honey." Nag-aalalang sabi ni Dion na nakaupo sa upuang katabi ng hinihigaan ko.
Napangiti ako nang mapagtantong nag-aalala nga siya para sa'kin. Nawala ang ngiti ko nang maalala si daddy.
"W-Where is dad? H-How is he?" I'm nervous to what he might answer so I hold my breathe.
"Don't worry, maayos na ang lagay ng daddy mo. Nag-uusap sila sa kabilang kwarto ngayon kasama ang kuya Rio mo. Anong gusto mong kainin,Rishan?" Mahaba niyang sagot.
Napakunoot ang noo ko sa sinabi niya.
"K-Kuya Rio?" Pag-uulit ko pagbanggit niya sa yumao kong kuya.
Nawala ang ngiti niya at napalitan ito ng pagkataranta na para bang may nasabi siyang hindi ko pa dapat malaman.
Hindi siya sumagot agad kaya inulit ko ang sinabi ko pero hindi niya pa rin sinasagot kaya bumangon na lang ako pero biglang sumakit ang ulo ko kaya napahiga ako ulit. Agad akong inalalayan ni Dion sa paghinga and asking me what it hurts pero umiling lang ako at tinuro ang tubig.
"Dion,I'm asking you and if you won't answer me then I'll go to dad for answers." Saad ko matapos inumin ang isang baso ng tubig.
He sighed. "Magpahinga ka na lang muna,Rishan and we'll wait them." He held my hand kaya napawi ang inis ko at napalitan ng security.
"What do you want to eat,hon?" Magiliw niyang tanong.
Ano ba,Dion huwag kang pa-fall dyan! Isa ka pa,Rishan wag kang malandi. Hindi ito ang oras para maglandi.
Binawi ko agad ang kamay ko kaya nagulat siya. Nagulat rin naman ako kasi naman 'tong isip ko saka puso ko nagtatalo na naman.
"S-Sorry... uhm..." nag-isip ko ng idadahilan hanggang sa bigla ko na lang kinamot ng marahas ang ulo ko. "M-Makati kasi ulo ko baka may kuto ako. Hehe" pagsisinungaling ko kahit na ang totoo e nasasaktan na ako sa ginagawa ko.
Nakatingin siya sa'kin na nawiwirduhan kaya tumigil na ako. "Nga pala,may mansanas akong binili kanina. Sandali, ipagbabalat lang kita--"
"Hindi binabalatan ang mansanas kasi nandyan sa balat halos lahat ng vitamins niyan." Mataray kong sabi. "At isa pa, ayaw ko ng mansanas, 'yong saging ang gusto ko."
Napatigil siya sa sinabi ko at ilang sandali pa ngumisi siya at sobrang nakakaloko sa paningin. "What banana do you want? Big or small banana?"
Wtf?!
"You,pervert! Wala ka nang lugar na pintawad as if gusto ko yang saging mo--" napatigil ako sa sinasabi ko nang humagalpak na siya ng tawa.
"Seriously?! Hahahahaha. Come on, Rishan! You're funny! Hahahaha. I was just asking the size of the banana you want 'cause I bought two different bananas." At tinuro niya ang mga saging na nasa coffee table. Nandoon nga yung mga saging na may maliit at malaki oati mansanas nandon din.
"Ewan ko sayo! Hindi ako gutom! Ayaw ko ng saging!" Inis kong bulyaw sa kanya bago tumalikod.
Tawa pa rin siya ng tawa pero bahala siya sa buhay niya. Di naman yan mamamatay agad pag nasobrahan ng hangin sa tyan kasi nasa hospital naman kami.
Nagulat ako ng bigla niyang halikan ang ulo ko at lihim akong napangiti.
"I'm just joking,honey. Just tell me what you need nandito lang ako sa tabi mo. Take a rest now."
He said before going back to the chair beside me.
I can't deny this feeling anymore because I'm slowly falling inlove.