Asul na Langit, asul na dagat. Pinong-pino ang mga buhangin na parang harina kung hahawakan.
Ang malamig na hangin na umiihip sa aking mga kurtina ang siyang nagpagising sa 'kin. Unti-unti na akong bumangon mula sa pagkakahiga at lumantad sa 'kin ang karagatan.
I breathed in.. and out.
This place is extraordinary. Kung tatayuan ng hotel ay mas magiging malaki ang epekto. Halos manibago ako nang puro bangka ang nakikita noong unang punta ko rito. Isn't this a tourist spot? my thoughts before.
I stared at those people, kids, just.. everyone. I stared at everyone. They seemed so happy on living here. Ibang iba sa buhay na nakagisnan ko.
Luxury cars, luxury bags, accesories, and many more. When I was that young, I can't bare to go outside because I was forbidden. Naninibago pa ako. But now is different. I have my own life to continue. No limitations, no rules.
Isang bughaw na langit ang lumantad sa aking mga mata nang dumungaw ako sa bintana ng kubo. It's been days since I've went here.
And this place.. is very calming.
As I wander my thoughts. Tanging kurtina lamang na mukhang binili sa tabing-bayan ang humaharang sa akin at sa labas. Ang kahoy na Bintanang binababa ang nakatuon upang maisara ay nakataas na. Siguro eh tinaas na ng Tiya.
"Asha?" napalingon ako sa kahoy na pinto. I smiled at her and went out already.
Tiya Rhea is very friendly. Bakas na 'yon sa kanyang mukha dahil sa unang araw na pagpunta ko rito ay siya agad ang sumalubong sa'kin kahit hindi ko kilala.
Saktong paglabas ko ng Silid ay lumantad sa'kin ang maliit na mesa. Maliit ito kung titignan dahil napakaraming pagkain ang nakahanda sa Hapag. The Overflowing food na inihanda ay halos hindi na magkasya.
"Tiya, masyado naman po yatang marami ang mga inihanda niyo para sa Kaarawan ni Dua?" banggit ko sa abalang tiya habang nakatuon ang dalawang kamay sa Kahoy na upuan.
She smiled.
"Bente-kwatro na si Dua, ija. Nagiisang anak kaya dapat eh ganito ang mga handaan. 'di ba? pang mayaman!" sabay halakhak. I chuckled too. "Ang mabuti pa eh, tulungan mo na lang ako maghanda ng mga Ito! madaming bisita mamaya at Darating ang Pinuno ng Nayon!" pumapalakpak pa na sambit niya at dumiretso na sa kusina.
"Ah.." umakto akong nagiisip kahit na alam ko na ang sasabihin. "M-maliligo nalang po muna ako and uhm, maglalakad po ako sa gilid ng dagat." Dali siyang lumingon at binigyan ako ng isang nagtatakang mukha. Nakataas pa ang kaniyang kaliwang kilay.
"lalabas ka? hindi ba-" I cut her off.
"Aalis na po ako bukas ng madaling araw." Natigilan siya sa kaniyang ginagawa at tinitigan na lang talaga ako. She seems so.. nervous.
"Bukas agad? Saan ka sasakay kung ganoon?" Aligaga na tanong niya.
"Yes, nagpalista na po ako kayla Mang Ed. Lalarga na raw po ulit ang Veronica bukas ng madaling araw. Pangalawang batch po ako kaya madaling araw po ang alis ko." Tumango ang tiya at ngumiti na lang sa akin.
Hindi na ako nagpaalam at dumiretso na ako sa silid upang kumuha ng mga damit na susuotin. Ang paliguan ay nasa likod ng kubo, kung ito'y sa tingin ko noong una'y mabobosohan ang kung sino mang maliligo rito ay hindi. Semento ang yari dito at may bubong na kahoy. Mabuti't may semento na C.R dito sa nayon dahil sa obserbasyon ko, puro kubo ang bahay dito.
As I finished taking a bath, I dried my hair and applied some lip gloss na ibinigay pa sa akin ni Mama bago ako umalis. Natulala ako sa naisip ngunit agad akong umiling at lumabas na ng silid.
It's really funny to think how people can let go of me and just take me for granted and at the same time, it hurts my ego because I know I can't do something about it.
Sinipa ko ang puti at pinong buhangin papunta sa agos ng tubig sa paanan ko. Wearing white flowy dress na may tinatali na strap, i stared at the sea. I can't believe that every sea is the witness of everything. Siguro ay kaya ito tinawag na "Sea" so that this can see every details of every person's life.
I closed my eyes as I remember the reason why am I here. My tears wanted to fall but myself wouldn't allow it. It's just like myself is much more stronger than my tears, my emotions. Hindi katulad dati, mahina ako. Mahinang mahina.
"Tol tapos diba noong sumulpot si jacky sa harap ni Franckie?" I heard someone spoke behind my back.
"Oh? Nadali na?" I looked at them and saw a group of man na nagke-kwentuhan sa malaking bato. Ang Lalaking nagk-kwento ay nakatayo at ang apat na lalaki at nakahilig sa bato. Isa na duon si Dua.
Kumislap ang mata ko and I waved at him. He smiled at me at may sinabi sa mga kaibigan bago siya tumayo at mukhang papunta sa kung nasaan ko.
"Asha.." timingin-tingin siya sa paligid at saka nagpatuloy. "Alone?" I smiled at him.
"Yeah." He sat down. Tinitigan niya ako at tinapik ang buhangin senyales na pinapaupo niya ako. I sat down also and removed my Havaianas flipflops.
"Why did you came out?" Agarang tanong niya sa akin.
"Aalis na ako bukas ng madaling araw." I said, nilingon niya ako at tinaasan ng kilay. He smirked.
"Oh? Kaya mo?" I glared at him because of what he said. He chuckled and shooked his head slowly. "Just kidding." He said.
Bumalik na ang tingin ko sa Dagat. Hindi pa nakakaraan ang isang minuto ay may tanong ulit siya.
"Saan ka sasakay?"
"Veronica." Halatang nagulat siya sa sinabi ko. I expected that, matagal-tagal na raw sumula noong huling inilabas ang Veronica. Hindi ko alam ang buong istorya dahil sa mga araw na narito ako ay tanging pagtatago lang ang ginagawa ko.
Ang Nayon ay malayo sa sibilisasyon. mga tatlong trycicle ang kailangan na sakyan bago makapunta sa bayan at tatlong jeep naman para makatawid sa Siyudad.
Hinding hindi nila ako matu-tunton at hindi ako papayag. I closed my eyes as memories hit me hard. My tears wanted to fall again.
Do I really deserve everything? what did I do to deserve this? is it really worth the hardships even if I knew right from the start na talo ako? talong talo ako. My body began to shake but my tears didn't want to fall.
As my body trembled, I felt a hug beside me. I never knew I would be needing a hug after all of this bullshit.
No Asha, don't let other people use your weakness, your tears, to break you down again. You're strong and you shouldn't let anyone destroy you.
But my tears fell. This time, I cried hard.
For months I've been hiding, only one person decided to hug me. To be with me, to stay right beside me even if I'm slowly giving up.
"T-thank you." halos pabulong ko 'yong sinabi. Dua's hug became tighter. I wonder what will his friends think if they caught us like this. But I didn't cared. If they want to join then they should feel free.
And the hugs became much more tighter as I felt some pressure right beside me, again.
This time, I saw Tiya Rhea Hugged me too.
How come other people hug me just like this while I cry for those people who made me cry by hurting me Physically, and emotionally?
Pinunasan ko na ang luha ko and I smiled. Kumalas na silang dalawa sa pagkakayakap sa akin. Dua stared at me as Tiya Rhea held my hand.
"Ija, I saw you crying awhile ago so I came. Akala ko'y pinaiyak ka nitong si Dua pero mali ako. Mabuti nalang at lumapit ako at mukhang kailangan mo nang yakap ng isang Ina ngayon." She smiled at me. "Oh siya, babalik na ako sa kubo. Parating na ang mga bisita. Josenius, wag mong iiwan yan kung hindi.." nilabas niya ang kanyang kuyom na kamaon na nakapagpatawa sa akin. I chuckled then she left us already.
"Sorry, I cried-"
"Why are you sorry for doing something you need for yourself?" He cut me off.
"I don't know. I just felt like I needed to say sorry. It's your birthday today yet you're here with the crying lady." He giggled and I smiled. His long hair on the top and shaved side, Defined jaw, Pointed nose with a strong bridge, thin lips, and Narrow eyes is enough to make other Girls drawn to him. But I can see him as my friend. Nothing more.
"So, mind sharing me what's your problem? I might help you." He said. Nagbuntonghininga ako at pinagisipan mabuti kung sasabihin ko ba.
Asha, come on. Learn to open up!
"A-ahh." He stared at me for a while with his convincing eyes ngunit nawala naman iyon agad at ngumiti ng bahagya. "It's okay, you can take your ti-"
"My problem is that everyone hates me." Naging seryoso ang mukha niya at inayos ang posisyon upang makinig sa akin.
"Then? how do you say so?" Intriga niya. I hold my left hand and looked down smiling.
"They just hate me." Mukhang hindi sapat na sagot iyon sakanya. Itinaas ko ang tingin ko at nakitang nagtaas siya ng kilay.
"Who? The Rio man whom you're shouting last night?" what?
"huh?" Hindi ako makapaniwala!
He showed his convincing eyes again. "Rio. You're shouting the name Rio. We almost thought someone's harassing you, but you're just sleep talking. Binabangungot ka." I only Smiled weakly. Nanlumo ako.
Rio, I was shouting Rio's name last night.
It's really funny to think that even in my dreams, I can still think of him. I wonder if he's thinking about me also?
Does he even care about me this time? I can accept the fact na hindi ang sagot sa parehong tanong even if it feels like hundred knives stabbed my heart. But at the same time, it's fine rather than to love me falsely.
"I don't know if he hates me. But for sure he do. Kung ano man ang nagawa ko noong huling pagkikita ay enough na para i-assume na kinasusuklam niya ako." pursing his lips, he nodded. yet he seems like he's not buying my words. Is something off? Dua?
"What's with the look?" Napatianod siya at ngumiti ng peke.
"ahh, nothing. Kwento ka pa." Dua is convincing me more but I think what I've said was enough. It's fine to leave other people with the little knowledge about me I've shared to them. Because maybe, just maybe, they will use it against me and everything will just repeat itself.
History will always repeat itself.
"That's all. Ikaw, wala ka bang ike-kwento" He looked up acted thinking but I know because I can feel like he wanted to know more. I felt sorry. But this time, I need to think about my self first and the consequences I might face if I don't let my guts rule my decisions.
Kuminang ang mga Mata ni Dua at tumingin sa akin. Umayos siya ng upo at Itinaas ng bahagya ang dalawang kamay, Umaakto na inaayos ang damit kahit siya'y nakasuot lamang ng sleeveless white t-shirt at khaki shorts.
"Yes, everyone knew that my love for sailing is unconditional. I just love the feeling of Sailing on the sea and seeing every part of the ocean." He continued telling his story about Ships. I smiled and nodded every time he tells me about the stories of every ships.
"Iyang si Mang Ted, isang dekada na yan namamangka at kahit nakapangasawa ng mayaman ang Anak ay mas pinili na lang niyang mamangka kaysa magpakalunod sa yaman."
Nagusap pa kami sandali ni Dua at may mga kinuwento siya sa aking mga karanasan niya habang namamangka. Nakinig naman ako dahil mukhang tuwang tuwa siya kapag nakakakita ng mga bangka at kung maglalakbay siya sa dagat ay mas lalong gusto niya.
Ilang oras na ang lumipas simula noong Umalis na kami sa gilid ng dagat ni Dua dahil darating na raw ang Pinuno ng Nayon. Mukhang kilala talaga si Dua dito dahil punong puno ang kubo ng mga bisita at kumulang pa ang dalawang kubong hiniram para makaupo ang mga bisita.
Tumulong lang ako saglit at lumapit na sa Tiya upang magpaalam na magempake. Tumango naman sa kawalan ang Abalang Tiya dahil sa pakikipagusap sa Pinuno na ngayon ay nakatingin sa akin. Nakapatong ang kamay ng Pinuno sa kanyang tuhid habang nakaupo at may hawak na baso ng Alak. Mukhang bata pa ang Pinuno na ito at kasing edad siguro ni Dua. Iyon din siguro ang dahilan kung bakit siya dumalo.
I smiled at everyone and excused myself. I want to my room and started packing things.
Gabi na ngayon at malapit na din mag eleven ng gabi. Alas tres ng unaga ay lalarga na ang Veronica kung kaya't dapat ko nang bilisan mag empake at nakakalat pa ang ibang gamit ko. Dapat ay alas dos na ng madaling araw ay ayos na ako dahil lalakarin ko pa ang Dulo ng Beach kung saan ay naroon ang bangka.
As I pack my things, I saw my phone. I didn't got the chance to charge it since the electricity on this place is limited. Para lang sa TV at Electric Fan ginagamit ang mga Saksakan ngunit gayon nalang ang gulat ko noong binuksan ko ito.
Shit.
Nanlaki agad ang mata ko nang nakita kong nagopen ang cellphone ko at madami akong missed calls, messages, at emails. Shit talaga!
I quickly turned my phone off and grabbed My Things. Ngayon lalarga ang unang batch ng mga sasakay sa bangka. Dapat na akong makaalis sa lugar na ito ngayon din!
Isinaksak ko nalang ang mga gamit ko sa aking Bag at wala na akong pakialam kung gaano pa kaimportante iyon. Basta makaalis agad ako sa Lugar na ito dahil malamang ay matutunton na nila ako agad-agad!
My hands shaked as I grabbed my bag and wore my flipflops. Pagkalabas ko ng silid ay nakita ko agad si Dua na nasa labas ng kwarto ko at mukhang bubuksan na ito.
"Dua! Aalis na ako, kailangan ko nang umalis! Pakisabi sa Tiya na lumarga na ako. Ayokong makiosyoso sa mga bisita dahil baka magtaka sila kung bakit ako aalis. sa Likod na ako dadaan huwag kang magalala-"
"No, Asha. sa harap ka na dumaan. Huwag sa likod. Nakausap ko na si Mang Ed at mabuti nalang at may isa pang bakanta dahil hindi na tumuloy ang isang pasahero." Nanlaki ang mata ko nang sinabi niya iyon. Mukhang alam na alam niya ang nangyayari na siyang pinagtataka ko!
"May naghahanap sa'yong mga tao. Nandiyan na sila sa pasukan ng Nayon. Tara na Asha." Hinila niya ako sa kamay ngunit may biglang sumigaw.
"Tiya Rhea! Tiya Rhea! Paalisin niyo na si Asha ngayon din! Bilisan niyo!" bago pa ako madapuan ng tingin ni Tiya Rhea ay kumaripas na kami ng takbo ni Dua habang hawak niya ang kamay ko. Sa sobrang bilis ng Tsinelas ko ay nahubad ko iyon na dapat ay babalikan ko sana ngunit di ko nalang ginawa.
"Asha" Sigaw ni Tiya Rhea nang biglang may nagpaputok sa Direksyon namin ni Dua!
"Shit! Asha bilisan mo!" Tuloy-tuloy ang lutok at ang hula ko ay nanggaling iyon sa Kubo. Limang armadong lalaki ang nakita ko noong lumingon ako ngunit mukhang sampung baril ang Narinig kong pumutok.
Sa sobrang takot ay bigla akong nakaramdam ng luhang gustong umalpas.
"Asha! bilis!" I ran as fast as I can. Dua help my hand tightly and finally, nakarating na kami sa bangka. binuhat ako ni Dua nang walang kahirap-hirap upang isakay sa bangka at may isinuksok siya sa kamay ko.
"A-asha. Please go far away. Magiingat ka. Mang Ed. lumayag na po kayo." Binitawan ako ni Dua at Nagsimula nang umandar ang bangka. Ang mga pasahero ay bigla akong isiniksik sa dulo kahit na ako'y nasa bukanan ng bangka.
What they did made me feel safe.
"Thank you, Dua!" Sigaw ko nang makalayo-layo ang bangka. I saw him smile kahit na madilim then he pulled something out and ran.
Hinilig ko ang ulo ko sa kahoy na nasa gilid ng upuan.
Is running away from every danger my purpose in life? I would rather die.