"Mauna na po kami Ginoong Frank," "Maraming salamat po sa araw na ito Ginoong Frank! Maraming salamat din po sa masarap na egg sandwich Ginang Theresa, kitakits!" ang paalam nina Keanne at Valerie sa kanilang music instructor na si Frank at sa asawa nitong si Theresa matapos ang dalawang oras nilang music class.
"Oh siya, mag-ingat kayo pauwi mga bata!" tugon naman ng mag-asawa.
"Mahusay talagang magturo si Ginoong Frank ano Keanne? Ang galing mo nang tumugtog ng violin eh," puri ni Valerie sa kasama nitong si Keanne.
"Sinabi mo pa! Well, ikaw din naman ah. Parang hahalikan mo na nga yung piano sa pag ganun ganun mo ng daliri mo oh," tugon naman ni Keanne habang ginagaya ang pag galaw ng mga kamay ni Valerie kapag tumutugtog ng piano.
"Hahaha! Para ka namang momo nyan sa galaw mo!" tumatawang sabi ni Valerie.
"Mas maganda zombie! Teng neng neng… Hahaha!" banat naman ni Keanne.
Masayang nagtatawanan ang dalawang bata habang naglalakad.
"Keanne, sana palagi tayong magkasama mag perform," malungkot na pahayag ni Valerie.
"Syempre naman. Hanggang mag big na tayo, tayo parin magkasama mag peperform!" sagot naman ni Keanne. Nahalata nito ang malungkot na mukha ng kasama. "Is there a problem Valerie?" tanong niya.
Tumigil sa paglalakad si Valerie. Tinignan niya si Keanne sa mga mata.
"Keanne, our family will be moving to Makati. Doon na daw ako mag-aaral. Hindi ko alam kung kailan kami babalik," naiiyak na sabi ni Valerie.
"Ssssshhhh. That's fine." Keanne patted Valerie's head. "Wala na tayong magagawa. Were are not grown-ups yet kaya kailangan pa rin nating sumunod sa parents natin," malungkot naman na sagot ni Keanne. "Uhhhhm, if that's the case, can you make a promise instead Valerie?"
"Okay what's that?" sagot naman ni Valerie.
"Promise me na after 8 years, kahit na malayo tayo sa isa't isa, kahit gwapo na ako, kahit zombie ka na, kahit magunaw na ang mundo---"
"Keanne ano ba?!"
"Hahaha. Joke lang! Ganito, after 8 years promise me that---"
Hindi na natapos ni Keanne ang sinasabi nang…
**********
"Zoooom!"
It was 9:30 in the evening at isang nakakabinging tunog mula sa matulin na takbo ng puting SUV na sinasakyan nina Keane at ng ama nito ang tanging maririnig sa tahimik na sulok ng Carmen, Cotabato City.
"Keanne, anak gumising ka!"
Narinig niya ang boses ng kanyang ama na kahit seryoso ay halatang nangangamba.
"Pa, ang ganda nung panaginip ko oh! Naman eh. Ano po ba ang problema pa?" tanong ni Keanne sa ama.
"Wala, but I want you to be alert!" sagot naman ni Ray sa anak.
Tumingin si Keanne sa bintana. Naguguluhan man sa mga pangyayari, pinilit niyang inalala ang kaninang panaginip na naputol.
"That day with Val. That promise. Palagi ko talagang napapaginipan yun. Hays, kumusta na kaya siya? I'm 13 now. Ilang taon na nga ba ang nakalipas mula ng araw na iyon, 4?"
"Zooomm!"
Pagaray garay na ngayon ang kanilang sasakyan sa daan. Kahit mahusay sa pagmamaneho si Ray, bakas pa rin sa mukha nito ang hirap sa pag kontrol dito. Mga gulong nito'y tila ba sumisigaw! Tila ba humihingi ng tulong mula sa mga puno at insektong nagtatago sa paligid.
Pauwi na sana sina itong si Keanne at Ray matapos ang kanilang relative gathering sa Kidapawan City nang …
"Zoooooomm!"
Mas matulin na ngayon ang takbo ng sasakyan.
Habang nagmamaneho, Ray looked at his side and saw his son Keanne's now frightened face.
The road was dark that the only thing Ray could see are silhouettes of the Acacia trees lined up, the only thing he could smell are the burnt, exhausted tires of this empty road and the only thing he could hear is the fast approaching 5-speed automatic transmission compact pick-up truck na humahabol sa kanila.
More than all of this, the only thing he could hear louder than the truck's monstrous thrill is the loud cry of his heart.
Keanne is panting hard in search for air.
Malakas ang pulso, mabilis ang pintig ng puso.
Tumatagaktak ang malalaking pawis sa kanyang leeg.
Hindi niya alam ang gagawin.
For Christ's sake, he isn't actually aware of what is truly happening!
Nanginginig niyang tinanong ang kanyang ama, "Pa, what's happening?!"
Bakas sa mukha ng kanyang ama ang takot ngunit pinilit paring maging kalmado at sumagot, "Ssshhh, everything's fine. Don't worry anak. As long as I live, I'll protect you with all my life."
Keanne rolled his eyes. "That's sounds good! But what if you die first?"
Curiously, his father stared at him without uttering any word.
There are marks on his forehead.
Confused.
Madaling binawi ni Keanne ang sinabi. "Um hmm… nah never mind. I'm sorry pa, I'm a nervous wreck." Tumingin si Keanne sa bintana sabay pabulong na sabi, "Hehe, guess my joke didn't fit in this situation."
The car is gaining speed more than it has earlier.
The unstable movements of the car made them feel as if they are riding a roller coaster.
Keanne felt dizzy.
Hinawakan ni Ray ang kamay ni Keanne sabay bitaw ng mga salitang ikinagulat ng anak.
"Son, sa pangalawang liko ko, I want you to jump out of the car. You got it?"
"What?! No! I won't leave you pa!"
Keanne's heart is beating triple times now.
"Keanne, makinig ka! This is the only way na maliligtas tayong dalawa," tugon ni Ray sa anak.
"I know we can make it! Naghihintay pa satin si mama, remember?" sagot ni Keanne.
Buong buhay ni Keanne natuto siyang lumaban sa emosyon at hindi kailanman nagpatalo sa sakit na dala nito.
But fate betrayed him.
His tears started to fall.
Terrified of their situation.
Tumingin siya sa mga mata ng kaniyang ama. Those eyes are so powerful, emitting authoritative aura. Alam ni Keanne na talo siya.
Nang nasa palikong bahagi na sila, binagalan ni Ray ang takbo ng sasakyan at lumingon sa anak.
"Patawad anak. There is no other way," at itinulak si Keanne palabas ng sasakyan.
Sa mabatong damohan, hindi mabilang kung ilang beses nagpagulong gulong si Keanne.
Makalipas ang ilang segundo, isang malakas na tunog ang narinig. "Booom!"
Kahit masakit at dumudugo ang ulo, pinilit ni Keanne na tumayo. Those dark blue eyes of him was now flaming red as he saw their car on fire.
Pinilit niyang lumakad but his ankles are broken.
Nakita niyang lumabas mula sa pick-up truck na kanina'y humahabol sa kanila ang isang lalaking naka-amerikano at lumapit sa nag aapoy nilang sasakyan.
Cussing under his breath, Keanne thought, "We are supposed to be home right now. And this happened!"
Isang matandang lalaki naman ang lumabas din mula sa sasakyan daladala ang isang 45 caliber pistol at pumunta sa direksyon ni Keanne.
Sa pagkakataong ito, tila ba gustong kumawala ng puso ni Keane sa lakas ng pintig nito.
Gusto niyang sigawan at murahin ang matandang lalaking nasa kanyang harapan!
Gusto niyang humingi ng saklolo!
Ngunit sa pangalawang pagkakataon, fate betrayed him.
Hindi makagalaw ang kanyang katawan.
Namamanhid, pagod at takot ang kanyang tanging nararamdaman.
Hudyat upang sumara ang kanyang mga mata at mawalan na nga ng malay.
**********
Sunod nalang niyang nalaman na nasa isang ospital na sya.
Makalipas lamang ang ilang segundo, tila sunod sunod na putok ng baril ang pagbalik ng masasakit na ala-alang sinapit niya at ng kanyang ama kani-kanina lamang.
"Where is he?! Where is my father?!" umiiyak na sambit ni Keanne.
Hindi na ito nakayanan pang tignan ng kanyang ina na kanina'y tahimik lang sa gilid. Lumapit ito sa anak at hinawakan ang kaniyang balikat sabay bitaw ng mga katagang, "Wala na siya Keanne. Your father is already dead."
**********