"Mark my words
This love will make you levitate
Like a bird
Like a bird without a cage
But down to earth
If you choose to walk away, don't walk away"
ELLE
I heard that today will be my burial. I got it confirmed when I asked Elisa to confirm it.. It was very painful for me to accept it.
"Are you really sure about it? Paano kung may makakita sayo?" Jomari asked. Hesitation is obvious in his voice. "Yes, I can go naman kahit huwag mo na akong samahan. I really need to see my parents, I missed them so much." I slowly uttered. I heard him sighed.
"Well, kung yan talaga ang gusto mo, sasamahan na kita.." Sabi niya. Hindi ko siya sinagot. Nakarating na kami sa may memorial park kung saan gaganapin ang libing.
Seeing my parents cried over that coffin thinking I was the one's lying there makes my heart really broken..
"Mom.... Dad...." I said quietly as tears started to fall down.. Napahagulgol ako nang bigla kong makitang nagbreakdown si Mom at ganoon rin ang mga bestfriends ko na sina Patty and Vanessa.
Wala akong magawa kundi ang panoorin silang humagulgol.. I really want to step out of this car and hug them but hindi pwede, cause I need to get the revenge I want..
Bigla akong nakaramdam nang munting haplos sa likod ko.. Jomari is comforting me..
"I missed them so much...." Umiiyak kong sabi.. "My mom and my dad.. My bestfriends.. I miss them.." Parang bata kong sabi sa kanya.
Kinuha niya ang ulo ko at isinandal sa kanyang dibdib.. "Hush now.. Don't worry, magkikita rin kayo pag handa ka na.. Konting tiis pa.." Malambing niyang sabi.
After a while, umalis na sila mom.. Nang makasigurado akong wala nang naiwan na tao, I decided to step out of the car.
Naglakad ako patungo sa pinaglibingan nila saakin..
'Kiel Lavender Villafuente'
Biglang kumirot ang puso ko pagkaalala ko sa panaginip na yun.
"I love you, baby. Mommy loves you so much! I'm sorry na wala akong ginawa para mailigtas kita.. I'm sorry kung hinayaan kong gawin nila sayo yun.. I'm sorry, baby.." Napaluhod ako dahil sa labis na sakit at panghihina ng mga tuhod ko..
"I miss you so much! Bakit ikaw pa ang nawala, baby? Bakit ikaw pa?!" May halong galit sa sigaw ko.
Nakaalalay saakin si Jomari at niyayakap ako..
"Ang sakit! Ang sakit sakit, Jomari! Walang katumbas yung sakit na nararamdaman ko ngayon! Ang anak ko, ang buhay ko parehong nawala saakin dahil sa mga demonyong may gawa nito!" Sigaw ko..
Nanginginig ako sa pagiyak at sa sobrang galit ko..
"Hindi ako makakapayag na tuluyan na lang maibaon sa lupa ang tunay na nangyari lalo na sa anak ko, I will make them suffer.. Humanda kayo sa pagbabalik ko!" Seryosong sabi ko..
I stayed in there for a few moments when something caught my eyes.. Kinuha ko ito only to find out that it's a bracelet..
A bracelet. I gave it for my Mom last year.
Hindi ako pwedeng magkamali..
Pero paano ito napunta dito? Baka nahulog..
"Tayo na?" Biglang sabi ni Jomari.. Tumango ako at tumalikod na..
"Elle?!" I got froze when I heard her voice..
--
To be continued..