Four more months passed by.
Kabuwanan ko na at heto pa rin ako. Abala sa pagtatrabaho. Maraming customer ngayon at kailangan kong magdouble kayod. "Careful Bamby.." dinig kong hiyaw pa ni tita Martha na naging nanay ko na rin mula ng napunta ako rito. Sa loob ng restaurant galing ang kanyang boses. "Here's your order sir. Enjoy your meal.." sambit ko saka inilapag ang order nito sa kanyang harapan. At naglakad patungong loob.
Ngunit ganun na lamang akong natigilan nang matanaw ang isang tao na ilang buwan kong di nakita.
Gosh!. Kuya!. Nangilid ang luha saking mata nang makita kung paano sya tumingin sakin. Nakakunot ang noo nya't seryosong seryoso. Kumibot ang kanyang labi ngunit walang namutawinhg salita mula doon.
How's home?. Tanong ng aking konsensya subalit hindi ko iyon pinakinggan. Binalewala ko lamang ang presensya nya.
Taas noo akong maglakad ngunit hindi dumapo sa kanya ang paningin. May mga kailangan pa akong kunin na order at iyon ang priority ko ngayon.
"Bamby?.." mahina ngunit dinig ko iyon. Bakas sa kanyang boses ang excitement. I don't know kung para saan. Excitement dahil finally he found me o di ko alam ang totoong dahilan nya.
Nahinto ako sa tabi nyam Tulala.
"It's been months..and yet.. andito ka lang pala.." Anya gamit ang mahinahong boses.
Nagbaba ako ng tingin saking paa na nasisinagan ng araw. Mahaba ang suot kong maternal dress kahit mainit. Suot ang isang malaking sumbrero panlaban sa araw.
"May oder ka ba?. I need to go.." nawalan ako ng lakas para magtanong tungkol sa kanila sa bahay. I'm not that ready yet.
"You don't have to do this. Bumalik ka na sa bahay. " he resumed again.
Mapait akong ngumiti pero hindi ko ipinakita sa kanya. Tinanaw ko lang ang malayong dagat na puno ng mga turista. "I need to do this.."
"But why?.. you have your family. We are family.."
Huminga ako ng malalim. Nagbuga ng hangin bago nagsalita. "Di ko nga alam kung may pamilya pa ba ako eh.." piniga ang puso ko sa sinambit. "Haha..." naging tunog sarkastiko pa ang naging pagtawa ko. "Excuse me.. I need to go back to work.. I need to survive, coz I'm alone.." madrama akong naglakad palayo sa kanya.
Na sa totoo lang. Kabaligtaran noon ang gusto kong gawin. I want to hug him tightly. Have more chit chats about the past months and bond. Hindi ang maglakad palayo sa kanya at iwan sa ere.
Sa apat na buwang dumaan. Bihira akong pumasok dahil sa sakit na iniinda ko sa balakang at sa paa. Nakatira pa rin ako sa nirentahang bahay. Gusto na akong palipatin ng mag-asawa sa kanilang bahay subalit tinanggihan ko sila. Una, dahil nahihiya ako. Pangalawa, gusto ko talagang maging independent. Mamuhay mag-isa. Pangatlo, para matuto sa buhay.
"Get some rest dear. it's getting hot outside.." inalalayan ako ng matandang umupo sa isa sa mga upuang nasa loob. Kakatapos lang ng duty ko at kailangan ko talagang magpahinga. Binigyan nya pa ako ng tubig na maiinom. "Drink water and relax.." dagdag nya bago ako iniwan para asikasuhin ang dapat na ako ang nag-aasikasong bisita.
Uminom ako ng tubig at kinalma ang sarili. Ang daming tumatakbo saking isipan ngunit kahit isa noon ay wala akong mapagsabihan.
Bahagyang narelax ang katawan ko sa hangin na nanggagaling sa electric fan. Pinunasan ko pa ang iilang butil ng pawis saking leeg bago nangalumbaba at tinanaw ang napakaliwanag na labas. Ang taas ng sikat ng araw dahil alas dose ng tanghali.
"Jaden.." sya lang ang kayang kong banggitin. Gustong kamustahin ang lahat pero nasasaktan lang ako. Nasasaktan sa katotohanang, wala akong halaga sa kanila.
Noon ko lang natanto na. Kanina pa pala nakatayo si kuya sa mismong bintanang tinatanawan ko. Nakakunot pa rin ang noo nya habang tinatanaw ako. "Ano kayang iniisip nya?. Sana lang okay sya." Bulong ko saking sarili bago ngumiti ng saglit at nag-iwas na ng tingin.
Ilang oras pa ang dumaan bago nagdilim ang buong paligid. Gabi na pero maingay at abala pa rin ang lahat sa kanya kanyang gawain sa may dalampasigan.
Andito pa kaya sya?. Nilinga ko ang paligid upang hanapin si kuya pero wala na akong makita. Umuwi na yata sya o natulog na.
Nanlumo ako dahil marami akong gustong ikwento sa kanya. Di ko na kailangan pang sabihin ang dahilan kung bakit ako umalis ng bahay dahil obvious naman na ang tyan ko. "Sorry kuya Lance.."
"Why are you sorry?..." nagulat ako sa biglang nagsalita saking likod.
Di ko naramdaman ang presensya nya. Ganun ba ako kalutang?. "Bakit ka umalis?. Tingin mo ba matatahimik ang lahat sa ginawa mo?.." mataman ko syang tinitigan. Naghahanda sa kung anong idudugtong nya. "Lalo lang lumala.."
Nagbaba ako ng tingin. Humakbang sya ng isa palapit sakin. "Bumalik na tayo sa bahay.." iniwas kong muli ang tingin sa mata nyang nangungumbinsi. Hinihila ako pauwi.
"Sorry kuya.." iyon lang ang gusto kong sabihin sa ngayon.
"Bamby. Wag matigas ang ulo. buntis ka at nagtatrabaho ka pa. ano nalang kung may mangyari sa'yo na masama rito?.."
"I'm fine here. just go home.."
"I will if you accompany me.."
"I can't..." hinawakan nya ang balikat ko. Saka pinihit paharap sa gawi nya. "Please.." he begged pero buo ang desisyon kong manatili rito. Inilingan ko lamang sya. Dismayado nya akong tinignan. Matagal bago nya ako niyakap ng bahagya. Di yun mahigpit dahil sa laki ng aking tyan. "Why so stubborn little Bamblebie?.." bulong nya sabay himas saking buhok.
Di ako matigas. I'm just stronger but softer.