Oren
"Welcome home, Master"
I automatically blinked my eyes several times, nagbabaka sakaling panaginip lang ang nangyayari o guni guni ko lang ang lahat, but i was wrong.
There was a lady in-front on me saying that i'm her Master and this is not a freaking dream.
Ilang sigundo akong nakatulala habang hawak hawak pa din ang walis tambo na kinuha ko kanina. Bago tuluyang maintindihan ang nangyayari.
"Who are you?" i asked her again, a simple smile slowly showed in her lips.
"I'm Astrid, your masterpiece and you are my master" she answered.
Dahil sa sinabi niya ay lalo akong naguluhan sa mga nangyayari. A masterpiece? Kaya minabuti ko nalang na ibahin ang tanong ko.
"Where the hell did you came from?" i asked again.
Pero sa halip na sumagot ay hinila niya ako papunta sa kwarto at tinuro ang aking drawing tablet na ngayon ay nasa lapag ng sahig at basag. What the hell.
Agad akong pumunta sa kawawa kong drawing tablet na ngayon ay basag ang screen.
"What!? are you insane" i shouted. i already lost my temper. Did she broke my Drawing tablet.
Isang saglit pa ay nakarinig ako ng paghikbi. I slowly glanced at her, And yes she's crying. Oren you make a girl cry for the first time.
"W—Wait, i didn't mean to say it, i just—" natataranta kong sabi sa kaniya ngunit ilang saglit lang ay tumigil na din ito.
"I'm sorry, Master" sabi nito. All i thought is she is crying but i can't see any tears in her eyes. Weird?
"Master? i'm sorry i'm not your master" sabi ko sa kaniya. Pero tinitigan niya ako mata sa mata.
"Yes you are"
" No i'm not"
"Yes you are my master"
"No i'm not your master"
"Yes—-" bago niya pa ipagpatuloy ang pagsasalita ay pinigilan ko na siya and i asked her one more time.
"What's your name again?"
"Astrid"
"And where did you came from"
"I came from that thing" she directly pointed on my poor drawing tablet.
"You know what it impossible na lumabas ka sa drawing tablet ko Astrid, nice name by the way same as my lead character sa novel na sinusulat ko—-" i stopped.
Wait, she said that her name is Astrid, and she came from my drawing tablet, hindi kaya... isa siya sa takas mental na reader ko?
" Yes tama ka master!" she smiled.
"Paano mo mapapatunayan na ikaw nga si Astrid" i challenged her.
Napawi naman ang mga ngiti nito at napalitan ng ngisi ang mga labi habang palapit ng palapit ang mukha nito sa mukha ko.
"Simply, just stare at me" she finally say at tumayo sa harap ko. tulad ng sinabi niya i just stare at her and examined her.
She has a beautiful nose, an almond shape eyes and a porcelain skin, a pinked lips. Natigil ako at napaiwas ng tingin. The hell. She looked perfect. She's like a living doll.
Again i glanced at her, tama nga siya malaki ang pagkakahawig niya kay Astrid na lead character sa novel ko. I can see it because Astrid is my creation. Should i believe this lady in-front on me?
Pero bago pa ako makapagsalita ay biglang tumunog ang aking tyan.
*stomach growls*
Damn.
***
Kasalukuyan akong nakaupo sa kitchen table habang pinagmamasdan na magpatuloy sa pag luluto si Astrid.
Yes, pumayag akong ipagluto ng taong ngayon ko lang nakilala. isn't weird? Hindi ko parin alam ang dahilan kung bakit siya nandito sa condo ko.
At last she's done cooking. Iniganda na nya ang lahat sa lamesa at namangha ako sa dami ng niluto niya.
The food was look good. "Taste it, Master~" she pleased.
I just looked at her at saka nagsimulang kumutsara ng ulam na niluto niya. I smell first, wala namang weird sa amoy nito at mukang normal lang.
And finally i taste it.
Napatigil ako sa pagnguya at napatingin sa kanya. The food is not just good, it is delicious. Napakasarap nito na para bang professional chef ang nagluto.
"How's the taste? hindi ba masarap?" nagaalala niyang tanong sakin.
Then i realized that Astrid on my novel is a culinary student, meaning magaling talaga siyang magluto. I created her perfect after all.
Pero paanong nangyari na magaling din magluto ang Astrid na kilala ko. Dapat na ba akong maniwala na galing siya sa drawing tablet ko at siya ang Astrid na lead character sa novel ko.
"it's good" i commented. Masarap talaga ang niluto niya pero hindi ako ang tipo ng taong mahilig mag bigay ng compliment sa tao. Yun ay kung tao ba siya?
"Kung ganoon ay pwede na ba akong tumira kasama mo, Master"
Halos maibuga ko ang kinakain ko sa sinabi niya. "Master! ok ka lang ba?" natataranta niyang sigaw.
"W—Water—" Agad naman na binigyan niya ako ng tubig.
Maya maya ay nakabawi na ako. "Hindi ka pwedeng tumira dito kasama ko" diretsong sabi ko habang nagpupunas ng panyo sa labi.
"But... i want to live"
I slowly glanced at her noong marinig ko ang sinabi niya, at kitang kita sa mata niya ang lungkot na namamalagi dito.
She wants to live? Ano ang ibig sabihin niya?