>Sheloah's POV<
I carried my mother in my arms. I couldn't hold back my tears anymore. "Mommy…" sabi ko sa kanya at hinawakan niya ang mukha ko, and she forced a smile.
"No, baby… Do not cry." sabi niya sa akin and she was wiping my tears away but no matter what she does, new tears form under my eyes.
My heart hurts.
"Mom, you could have run away." sabi ko sa kanya habang umiiyak ako but she just shook her head and she held my hand tight. Dumating ang iba naming kasama. Si Sir Erick na nasa motor, at si tito Jun na nasa pick up car ni Veon na nandoon na lahat ng resources namin. Hindi ko napansin na nilagay na rin pala ng iba ang dinala namin ni mommy.
"A mother cannot do that. I cannot do that to my one and only daughter." sabi pa ng mommy ko sa akin and I cried more. Pinuntahan kami ng iba naming kasama para protektahan kami—ako… But I know we have to go soon.
I watched my mom suffer as I cried. Her skin was turning blackish-blue. Her eyes are turning white, and saliva was coming out of her mouth. She's turning into a zombie. And I know… I know deep inside…
That I have no choice but to end her life.
"Mommy… I love you." sabi ko sa kanya and our life together started to flash back. Yung times na magkasama kami, yung usapan namin na parang magkapatid lang kami o kaya parang barkada lang.
Si mommy ang bestfriend ko. Wala akong dad. He left us and mom kept me alive. She said I was never a mistake.
"Guys, hurry up!" sigaw ni Tyler habang inaatake nila ang ibang zombies at nakita ko ang tito ko papunta sa amin. Katabi niya na ang mommy ko at umiiyak na rin siya. They're siblings that always look out for each other.
"Ate…" sabi ni tito sa kanya and my mom smiled at him.
"Bro… Look after my angel, ha?" last request ng mom ko sa kanya at hinalikan ng tito ko yung cheek niya and he held her hand tight.
"I will, sis." sabi sa kanya ni tito at hinahawakan ni mommy ang mukha ko.
"Anak, I love you so much. So much. And no matter what happens, you must live on." she said at nginitian niya ako. "End my life for me, Sheloah." she said finally at binigay niya sa akin ang sword ko.
Umiiyak na ako. Agad kong nabitawan ang mom ko nang makita ko ang sudden transformation niya. She's struggling on the floor, becoming a zombie second by second. Maslalo akong umiyak dahil umiiyak na rin siya at nagmamakaawa siyang patayin ko siya but…
I just can't.
Hinawakan ni Veon and shoulder ko. "Sheloah, you know what you have to do." sabi niya sa akin at alam ko na ang ibig niyang sabihin. This is also what he felt when he saw both of his parents become a monster. Ito ang nararamdaman niya. He knew then he had no choice but…
To kill the ones he loves.
Kinuha ko yung gun ni Veon and to make sure she's dead, I pointed the gun at her head I shot her.
I fell on my knees. Tears were still falling from my eyes down to my cheeks like rivulets. I feel my heart break into pieces. Ang mommy ko na kasama ko for my 16 years of existence, nawala na sa akin. Ang bestfriend ko, ang sister ko, ang father figure ko… Lahat na, nasa kanya. I wasn't expecting to lose her early but then again, in this current situation…
It's inevitable.
I hugged my mom one last time and I kissed her cheek. "I love you, mommy." bulong ko sa tainga niya kahit hindi niya ako marinig.
"We have to go!" sigaw ni Sir Erick at tumakbo na sila papunta sa kotse ni Veon. Agad akong binuhat ni Kreiss na parang sako sa shoulder niya at pinasakay niya ako sa motor niya. Hindi parin ako tumitigil sa pagiiyak ko.
"Princess, I'm sorry but we need to go." sabi niya and he let my arms hug his waist. "Hold on tight." dagdag sabi pa niya at umalis na kami ng mall and the wind started to hit my face.
Lumingon ako at nakita ko ang katawan ng mommy ko sa sahig. Hindi ko na siya mababalikan. Hindi ko na siya makakasama. Hindi ko na maririnig ang boses niya, hindi na muli mababalik ang times na magkasama kaming dalawa.
I lost someone very dear to me.