Louie's POV
Nakatingin lang ako sakanya. Anger is visible in my eyes. Tinignan niya ako nang malungkot. Bumaba ako sa kotse ko since wala siyang planong umalis.
"Louie...." She called me..Crop! I missed that voice. The voice that reminds me how I loved her back then. Suddenly, that incident long time ago, aroused me into a nightmare.
"Who are you?" I asked her emotionless.
"Louie... Please, let's talk...." She begged. I looked away. I can't stare her like that, because if I do, I'll probably regret it later on..
"Louie.. Please.." I sighed heavily.
"5 minutes.." I said.
"Huh ---" I cut her out.
"5 minutes to explicit everything without lies involved --nothing but the truth. " Sabi ko.
"You've been wanting to join the band 7 years ago, but I never allowed you to do so. It's not like hindi ko gusto, it's just that ayaw kong suwayin ang utos nina mama't papa. Noong una kitang pinakilala sa kanila, akala ko approve ka sa kanila, but I was wrong. Very wrong. Kasi nung umalis ka, doon sinabi nina papa saakin na hindi ka nila gusto. " Napapikit ako sa mga naririnig ko. Is this true?
"I always defend you everytime na may sinasabi silang masama sayo. Kaya ayaw kong sumali ka sa banda dahil natatakot ako na masabihan ka nina papa na walang kang pangarap, na wala akong mapapala sayo.. " Every word na sinasabi niya, tumatagos sa puso ko. Ang sakit grabe!
"Kaya I made a choice, a very difficult decision that I ever made in my life, that is to leave you alone. Louie, walang araw, gabi, pasko't bagong taon ang hindi ako umiiyak dahil sa ginawa ko sayo. Every night pagtulog ko, lagi kong napapanaginipan ang ginawa ko sayo, kaya please louie. Please forgive me. " She said and she started to cry.
Wala akong masabi. Halo-halong emotion ang nananalaytay sa akin ngayon. Galit, sakit, pagkasuklam. I don't know what to feel anymore. Naglalakad ako na ako ng pabalik sa kotse ko nang bigla niyang hawakan ang kamay ko.
"Louie, please, I still love you. Maniwala ka man o hindi, kailanman hindi nagbago ang pagtingin ko sayo Louie. I always loved you, and I always do. Please believe me louie." Nagdilim naman ang paningin ko sa sinabi niya.
"YOU WHAT??!! YOU STILL LOVE ME???!!! SERIOUSLY JOY??!! AFTER 7 YEARS JOY!!! 7 LONG YEARS!!! UMALIS KA! SINUKUAN MO KO! SUMUKO KA!! I CAN FIGHT WHATEVER THAT MAY BE, AS LONG AS KASAMA KITA! PERO ANO JOY??!! INIWAN MO AKO NANG BIGLA LANG!! AND NOW YOU'RE BACK, AND TELL ME ALL THESE THINGS PARA ANO?! PARA PANIWALAAN KA ULIT???!! NO NEED NA JOY!!" Sigaw ko sakanya. Patuloy lang siya sa pag-iyak niya, pero ako, umiiyak ako dahil sa galit at sakit!
"Louie, please..." She said trying to hold my hand pero iniwasan ko ito.
"YAN BA ANG IBIG SABIHIN SAYO NG SALITANG MAHAL JOY AH??! ANG BASTA-BASTA LANG MANGIIWAN TAPOS BABALIK KA KUNG KAILAN MO GUSTO??! NA NGAYON NA OKAY NA AKO, BABALIK KA ULIT PARA ANO? PARA DURUGIN AT WASAKIN MO ULIT AKO JOY?!! YAN BA? YAN BA ANG GUSTO MO?!!" Sigaw ko ulit sakanya habang lumalaki yung mga mata ko. Patuloy lang siya sa pag-iyak, pumikit ako at sinusubukan kong pakalmahin ang sarili ko.
"I don't need any of those words you just said Joy, What I need is your explanation and thank you kasi sinabi mo yun, but I will never thank you for loving me again. Never Joy." I said and left her standing alone.
Pumasok ako sa kotse ko at inandar ito . Binack drive ko naman ito at nagdrive lang ng nagdrive. Hindi ko alam kung saan ako pupunta.
Litong-lito ang isip ko ngayon. Hindi ako makapag-isip nang maayos.
Mahal ko si MJ, walang question doon. Pero akala ko nakamoved on na talaga ako kay Joy pero bakit nung nagpakita siya, bumalik ulit yung mga naramdaman ko sa kanya dati?
Inihinto ko ang kotse. At napatingin kung nasaan ako.
School kung saan ako naghighschool. Napabuntong hininga ako at sumandal sa head rest ng kotse ko.
Is it really possible na bumalik ang feelings mo for someone kahit na sobrang tagal na ninyong hindi nagkikita?
And bakit naguguluhan ako ngayon?
A part of me says I love MJ,
but
A part of me also says that I still love Joy.
URGHHH!
SH.T!