Eloisa's Point of View
Pagkatapos kong mag-overnight sa bahay ni Julian. After ng breakfast nagpaalam na rin ako. Sinuot ko ulit ang damit kong nabasa kagabi natuyo naman na iyon ng painitan ko sa araw kanina at mahanginan kagabi. Sinabi ko rin kay Lilian na dadalhin ko ang damit nya para malabhan ko. Nung una hindi siya pumayag but later on pumayag naman na sya.
Lumabas ako sa village nila na madilim ang kalangitin. Uulan na naman siguro mamaya.
I'm thinking uuwi ba ako sa condo o didiretso akong mansyon nila mama? Hindi ako makapagdesisyon... pero ng maalala ko ang ugali ni Paolo, iyong pagiintay niya sa labas ng condo ko. Napagpasiyahan kong pumunta na kina Mama.
Today is the day. Should I be happy? That finally after a month makikilala ko na sya? I shouldn't right? Dahil umpisa pa lang ayoko na talagang makilala maski makita ang lalaking iyon. Paanong hindi ko siya kamumuhian? Inipit nya ako sa sitwasyong ayokong-ayoko pero anong magagawa ko wala akong choice. Ngayon pa't wala na yung taong magiging dahilan ng paghindi ko.
I dialed my Mother's number she answered my call right away.
"Ma." tipid kong bungad sa linya ni Mama.
"Napatawag ka anak?" tanong nito.
"Papunta... Papunta na po ako d'yan." sabi ko. My body is so heavy I don't know why.
"But it's still... okay, I will wait you here. Ingat ka."
"Opo."
"Okay, see you."
"See you po."
The call ended.
Dumaan muna ako sa Park bago pumunta kay Mama. I sitted on a bench.
Something send shiver inside me. It is seriously unimaginable that we're done. It happened really fast. I shook my head and cover it using my palm.
I sighed.
At first I don't want my life to be a story full of drama, but perhaps that's my fate.
May tumulong tubig sa pisngi ko. Not my tear drop but the rain.
How nice! Great!
Tumayo ako sa kinauupuan ako at tumakbo nang napakabilis habang papuntang mansyon.
That scene always flashed back in my mind. Paolo kissing Ida. Bawat detalye.
Umiling-iling ako. "Damn, stop the crap, Eloi. You're just hurting yourself," sambit ko sa aking sarili.
Hindi ko namalayan na sa harap na pala ako ng mansyon... it's still the same, ilang linggo lang naman din ang nakalipas nang pumunta ako dito. And it's still raining.
Nag-doorbell ako. Agad namang may lumabas na maid. Suprisingly pinapasok ako agad. They were surely aware I am coming.
"Eloisa!" nakatanggap ako agad ng yakap kay Mama. Mahigpit. I feel like I am safe. I hugged my mom back because I missed her and quite broken right now. Her warm hug made me forget everything for awhile.
"Mama, I missed you."
"Oh, namiss rin kita... wait bakit parang ang putla mo? Are you okay?" kita sa mga mata ni Mama ang pag-aalala.
"Opo."
"Are you sure? You see I can postpone the meeting on the other day."
"Ma, okay lang po ako. Medyo napuyat lang siguro," sabi ko. Inikot ng paningin ko ang buong bahay. "Asan si Kuya? Ate Cass? And Papa?"
"They are all in a vacation in different locations. Sasama dapat ang Dad mo para daw kilalanin yung ipapakasal sayo in the near future kaso may... importanteng nangyari." nagdo-doubt ako sa sinabi ni Mama. Pero hindi naman siya magsisinungaling sa akin. "By the way. You're clothes was ready up stairs. Nasa kwarto mo dahil napaaga ka nagrequest akong in 2 hours magmeet na tayo so you still have 1 hour." ngumiti si Mama. She's really gorgeous.
I smiled. "Tataas na po ako."
"Okay... ah nagbreakfast kana?"
I nodded. Tumungo na ako sa taas para mag-ayos.
My room is still the same. Inikot ko ang aking kwarto at namataan ko ang cabinet kong puno ng mga bagay na memorable.
I chuckled. May mga bagay pala akong hindi nakita nung umuwi ako galing U.S. I was exhausted that time kaya wala akong time para tingnan ang mga gamit ko.
I opened my cabinet.
Agad akong napangiti ng makita ko ang mga litratong nakadikit sa buong cabinet. Pictures with some friends and relatives. I laughed so hard when I saw the childhood picture of Vio, Blue, Newt, Primson, Lux, Prudence and Me. My cousins in my father side. Pinsan ni Papa ang mga Dad nila. Kamusta na kaya sila?
Nahagip rin ng mata ko ang tuyong rose sa aking cabinet. I remember the boy confessed on me 10 years ago. I smiled.
"Pede ba akong magrequest sayo?"
"Sige? Ano yon?" Nakangiting tugon ko.
"Intayin mo 'ko ha?"
Tumawa ako at ibinaba na ang bulaklak. "I should have waited for him but I didn't. Stupid me," I sighed.
~*~
Natapos na ako sa paliligo tapos ay lumabas ako para kunin ang iniready ni Mama na isusuot ko. Nakapatong ito sa kama, organized. There was a red dress, a simple 3/4 red dress. Medyo above the knee ito.
Pumunta ulit akong bathroom para mag-bihis habang dala-dala ang dress.
Nakatingin ako sa repleksyon ko sa salamin and things got flashed back again.
Nothing's gonna make me erase my happy mode.
Mabilis akong naglakad. Natanaw ko na ang elevator na nasa gitna ng unang palapag ng condo. Sa kanan naman ay bukas ang sliding door ng lobby. Napabaling naman ako sa mga nakapark sa kotse sa mismong harapan, I smiled when I saw his car. He's probably gonna surprise me. Lumapit ako doon. Sarado na ang driver's door pero sigurado akong nasa passenger door siya kita ko ang paa niya mula sa ilalim... napakunot ako ng makita kong may isa pang paa.
Mas napakunot pa ako ng maging depina na ang nangyayari sa pwestong iyon. Paolo, kissing a girl that leaning on his passenger's door.
I don't know what to feel... kusa na lang lumandas ang luha sa aking kanang mata at sumunod sa kaliwa. Nabitawan ko ang bote ng mineral na binili ko dahil kinailangan kong takpan ang bibig ko. Hindi ko na inalintala ang mga taong nakatingin. Kinuha ko ang phone ko sa aking bulsa.
Tinawagan ko si Julian. He later answered.
"I-I'm coming..."
"Reall--" humikbi ako. "Teka... are you cryin'?"
"N-No..." napatingala ako. Pumatak ang unang patak ng ulan sa ibabang bahagi ng aking kanang mata. "Papatayin ko na... umaabon na. Bye." agad kong pinatay ang tawag.
This night probably the sign of my tomorrow. I should marry someone I don't love than marry someone I love but always hurtin' me...
Nagising ako sa malagim na sinaryo na iyon. Every time that scenario flashed back in my mind I'm starting to get teary.
Pinagpatuloy ko na lamang ang pagbibihis. After I finished wearing my dress agad akong bumaba para makaalis na kami ni Mama.
This is how life goes, right? Sa tuwing masaya tayo dadating ang oras na hihilahin ng kalungkulan ang kasiyahang nadadama natin.
Nang makababa ako'y nasa sa baba si Mama at may katawagan sa landline. She really look tired. Ibinaba na niya iyon bago ako makalapit sa kaniya.
"Ma?" I asked her.
"E-Eloi... okay ka na pala. Let's go?" balik niyang tanong, agad naman akong tumango.
It's 12 PM now. Now that we're getting closer and closer in my fiancé meeting place I am starting to wonder how he like. Mabait ba siya? May similarities ba sila ni Paolo一oh no... magkaibang-magka-iba ba sila dahil kung oo. Magkakasundo kami.
Lumakas ang tibok ng puso ko ng tumigil ang kotse ni Mama sa isang coffee shop. This is it. Well. It's raining now so it's nice to meet in a coffee shop.
Binigyan ako ng Mama ng payong meron rin naman siya. Nang lumabas ako sa kotse agad kong binuksan ang payong at tumakbo papuntang front ng coffee shop na cover ng bubong.
I sighed in relief. I then closed my umbrella. Ngumiti ako ng makita ang ganda ng patak ng ulan. Para itong sining.
Lumingon ako para tingnan si Mama kung nakasilong na rin ba siya but my jaw dropped when I saw someone else. He's shaking off the rain drops on his t-shirt.
"Paolo?" lumingon siya.
"Eloi..."
Ilang segundo akong nakatingin sa kaniya. Mata sa mata. But then, my senses woke up when my Mother tap my shoulder saying, "Let's enter now." while smiling.
He's my fiancé? No way. It一 it can't be.