Paolo's Point of View
Nakatingin ako sa magaganda niyang pilik mata, sa matangos niyang ilong at mapupulang labi. Sa hindi maesplinikang dahilan gustong ko siyang halikan. Perhaps, I missed her sweet lips.
Napatayo ako ng bumukas ang pinto. Iyong doctor na nagaasikaso kay Eloisa.
She probably in mid 20's. "She fainted because of the lack of oxygen. At sa pag-check ko ng temperature niya, she have a fever dahil sa common cold. There's nothing to be scared for dahil hindi naman ganoong kalala ang sakit niya."
"Thank you po..." tiningnan ko ang nakaipit niyang I.D. sa kaniyang hospital gown. "Ms. Xavier." is she connected with Raegan? Oh I hope they're not. Raegan and I aren't in good terms right now.
"Walang anuman."
"Anong oras po kaya siya magigising?" I asked.
"Short time lang ang pag-faint niya. Pero mukha dahil sa pagod natutulog na lang siya reason it'll take hours."
"Okay po."
She smiled and bow. Umalis na agad siya.
Umupo ulit ako sa kinauupuan ko kanina malapit kay Eloisa.
I leaned on her bed. Pagkatapos ay pinindot-pindot ko ang pisngi niya. Damn, ginulo ko ang sarili kong buhok. Ano bang nangyayari sa akin? Kung ano-ako pinag-gagagawa ko.
Bumukas ulit ang pinto. Dahil sa gulat muntikan akong malaglag sa aking kinauupuan.
"M-Mrs. Ramos," oh, fuck. Why am I sweating cold? Ganito ba ang feeling na makita ang ina ng babaeng mahal mo?
"You were the nephew of Pricilla O'neil, right?" Mrs. Ramos asked.
I nodded.
"How's my daughter? Salamat nga pala sa pagdala mo sa kaniya rito. "
"Wala po iyon," ani ko. "Sabi po nung doctor kanina ay hindi naman daw po ganong kalala ang sakit niya. Dahil lang daw po sa lack of oxygen kaya siya nahimatay."
Tumango-tango si Mrs. Ramos.
"Iwan ko po muna kayo," sambit ko. Hindi ko kayang manatili pa sa kwarto na ito. Kinakabahan akong tanungin niya ako kung ano ako sa buhay ng anak niya. It'll break my heart to say 'The person broke your daughter's heart.'
Hindi siya sumagot kaya naglakad na ako papalabas ngunit... "Ano ka nga pala ni Eloisa? It's seems to be you both knew each other."
It took 5 seconds before I answered. "Kaibigan po," salitang basta na lang lumabas sa bibig ko. Fuck.
Tumango-tango ang mama ni Eloisa pagkaraan ay nginitian niya ako.
"Aalis na po ako." sambit ko. This time I manage to get out of there.
Pakiramdam ko ay nakalabas ako sa hawla. It's feels like hindi ko na pasan-pasan ang mundo.
Habang naglalakad ako papalabas ng hospital upang magpahangin. May toy car na nabangga sa aking paa. Kinuha ko ito at itinaas. Napangiti ako ng maalala kung gaano ako kabaliw sa toy car noong bata pa ako.
I stopped when there's a little child blocking my way, I frowned. He frowned too.
I giggled for no reason. This kid reminds me of myself. The way he frown. That's the way I frown.
Lumuhod ako sa kaniyang harapan para magkapantay ang aming tangkad.
Nginitian ko siya. "Sayo 'to?" tanong ko.
Tumango siya habang nakangiti abot langit. "Opo." aniya.
"Hmmm. Here." nginitian ko siya. "Where's your mom? Wala ka bang kasama? Are you lost?"
The child shook his head. "Meron po. Room. 208. 2nd floor. Andon po ti Mama." pinigilan ko ang aking tawa dahil sa simpleng pagkakamali niyang iyon. I don't know why but I found that mistake cute.
Umupo siya at nilaro ang kaniyang kotse.
"Gusto mo hatid kita doon?"
"'Wag na po. Andito naman po Kuya Tito ko. May binabayaran lang tiya na bill ni Mama." aniya habang nigugulong-gulong ang kanyang laruang kotse.
"Ano nga pala ang pangal--"
"Ace! Tara na. Ikaw. Kung saan saan ka pumupunta. Magagalit sa akin mama mo eh!" sambit ng lalaki. Binuhat niya ang batang kausap ko kanina saka ay umalis na sila. Pamilyar sa akin ang lalaking 'yon.
Hindi ko na langpinansin ang de javü na iyon. Nagpatuloy na labg ako sa gagawin ko. Lumabas ako para magpahangin at bilhan ng konting prutas si Eloisa. Babalik ako doon kapag wala na ang mama niya. It'll be a little awkward if I back while Mrs. Ramos' there.
~*~
Eloisa's Point of View
Nang imulat ko ang aking mata ang bumungad sa akin ay kulay puting pader at buhay na ilaw. It's night reason why the lights on. Nilingon ko ang akin nasa kaliwa there's a dextrose. Am I confined?
I was about to massage my temple but there's a strange thing I am feeling. Nitry kong bumangon ngunit may nakasarado sa aking braso. I frowned when I saw Paolo beside me.
Itutulak ko sana siya but his angelic face conscience me! Tinitigan ko siya ng kay tagal.
"'Wag mo kong titigan baka matunaw ako. Gwapo ko pa man din." pagmamayabang niya habang nakapikit.
Nagulat ko rason para mapaubo ako sa harap niya. "Ha? Anong sinasabi mo?" pagpapatay malisya ko.
"Tss." ekspresyon niya sabay punas ng mukha. Inayos niya ang higa niya. Mula sa paside view na paharap sa akin. He straighten his position.
"Hindi ka pa bababa?" tanong ko.
He didn't answer me. Umiling lang siya habang nakapatong ang kaniyang kaliwang braso sa noo.
"Hindi ka ba natatakot na baka may pumasok ditong nurse or what?"
Tumango sya. Is he always gonna answer me that way? Walang salita?
"Fine." sambit ko.
Hindi ako mapakali sa buhok ko kaya papalit-palit ako ng position. Gulo-gulo na yung buhok ko hindi ko naman ito maayos dahil sa dextrose ko.
Inalis ko na lang sa pagkakapusod. I try to ponytail my hair but it failed. Napabuntong hininga na lang ako. Titiisin ko na lang na ganito ang lagay ng buhok ko. Nakalugay habang gulo-gulo. Isa pa kasi si Paolo na panggulo. Patay malisya pa.
Tiningnan ko siya ng masama habang nakaharap sa kaniya. Akmang babalik na sana ako sa pwesto kong paharap sa kisame pero naestatwa ako ng kunin ni Paolo sa left hand ko ang aking panali ng buhok at itinali iyon sa aking buhok. Ang posisyon niya sa pagtatie ng hair sa akin ay nakaharap siya sa akin. Ako naman ay nakaharap rin sa kaniya. He tied my hair gently.
Bigla na lang tumulo ang luha sa aking mata.
"Are you crying?" tanong niya.
"Hindi." sambit ko at iwas ng tingin sa kaniya.
"You are." aniya. Iniharap niya ako sa kaniya. "Don't cry. I know it's my fault. Sorry sa pagkakamali ko. I shouldn't have kissed her," at tuluyan na akong naiyak.
Pinunasan niya ang luha sa aking mata. Pagkatapos ay hinalikan niya ang aking noo.
"Simula ngayon everytime na alam kong may kasalanan ako sayo sa noo lang kita hahalikan. Consequence na iyon sa aking hindi ka mahalikan sa labi. Parang ikamamatay ko pero kailangan kong magtiis. May kasalanan ako sayo. I am sorry, Eloi." aniya at tungo. Is he crying?
"Paolo?" sambit ko. "Hey," nakatungo pa rin siya at hindi ako pinansin.
Nabasag ang katahimikan nang bumukas ang pinto at iluwa nito si Kuya Ericson at ate Cass na may parehong nag-aalalang mukha.
Si Paolo na katabi ko sa higaan ay napatayo ng hindi oras at halatang may pinupunasan sa mukha. I started to wiped the remaining tears fell in my eyes awhile ago.
May dala-dalang paper bag si kuya.
Kumunot ang noo ni kuya ng makita si Paolo.
"Sino yan?" tanong ni Kuya.
"Si P---"
"Andrei Paolo Scott? Anong ginagawa mo dito?" of course he knew him.
"Binabantayan siya?"
"Are you her guardian? Asan si Mom, Eloi?"
"I---- I don't have an idea." sambit ko. Kakagising ko lang kanina. Kaya wala akong alam kung asan si Mama.
"Fuck. Si Dad hindi mahagilap pati ba naman si Mom?"
"Kuya, easy okay? Dad's busy..." ani Ate Cass.
"Sabi nila Andrea nahimatay daw si Mrs. Ramos. Kaya inuwi nila ito sa bahay ayaw magpaadmit kaya pumayag na lang sila rason kaya nandito ako."
"Eloi. Tatawag lang ako sa bahay." lumabas si kuya.
"Nahimatay si Mama? Saan? Kailan?" nag-aalala na talaga ako.
"Sa parking. Sinama si Andrea ng mama mo papalabas para sa pagkuha sana ng gamit mo for a night dito sa kotse. Kaso nanghina ang siya. Naiwan sila Julian, Lilian at Japs dito. Andy called them na hinatid na nga nya si Mrs. Ramos."
Ate Cass massage her temple. "Nakita mo ba si Dad by any chance?" tanong ni Ate.
Umiling ako. "Akala ko ba nasa bakasyon si Papa?"
"What? Ako lang at ni Kuya Ericson ang nasa bakasyon. Si Kuya sa Cagayan de Oro, ako sa Tagaytay. Hindi mo siguro alam ang nangyayari sa pamilya natin ngayon dahil sa sobrang busy mo sa school. I can't blame you."
"Ha?" tanong ko. Ano ang sinasabi ni Ate Cass?
"I heard mom crying everynight, Eloi. When I asked her one time. She said. You're dad's---"
"Shut up, Cass. Eloisa's ill. Hindi na dapat pang madagdagan problema niya. Hey, Paolo Scott. Batayan mo si Eloisa. Pupuntahan ko lang si Mom. Cass, sumama ka na rin," lumapit si kuya sa akin at hinalikan ang ulo ko. "Pagaling ka ha? Take care. Babalik ako tomorrow," ani kuya sabay ngiti hanggang sa tuluyan na silang umalis ni Ate Cass.