Do you know how it feels to experience the weirdest things in your life for the first time? It actually feels crazy and chaotic. Crazy because it's impossible to happen. Chaotic because you don't know what to do and how to handle it.
I've experienced a lot of weird things in my life and everything was a disaster because it was more than crazy and chaotic. It's a lot to take in because who would've thought that it will happen and it actually exist?
2 years ago, I was in a situation where I actually wish didn't happen. At ngayon nasa sitwasyon na naman ako na hindi ko alam kong gusto ko mangyari to sa akin o hindi. Esperanza City is not a normal city that you could've to think of. It's a city where vampires, werewolves and other mythical or fantasy creatures exist.
When Cale said that he's aware that their existence is something I couldn't just take in, ang totoo madali tanggapin ang existence nila. But the thing that is happening between me and Calyx is something I couldn't take in any more.
I can actually hear his thoughts and so is he.
"How?" gulat ko paring tanong. 'How could I hear your thoughts? How could you hear my thoughts?' tanong ko sa aking isipan without actually talking.
'It's the thing that only you and I can do or other mated couples can do.' sagot ni Cale sa kanyang isipan.
Agad ako napaisip sa kanyang nasagot. Kaso napansin ko ang pagngisi ni Cale sa akin.
"You can hear what I am thinking right?" tanong ko na sa kanya. Tumango ito. "Pero bakit hindi ko masyadong naririnig o nababasa ang iniisip mo?" tanong ko ulit.
"I.." hindi natuloy ang sasabihin ni Cale ng marinig namin na may papalapit na yabag sa sasakyan namin.
Mabilis na umalis si Cale sa pagkakayakap sa akin. I can see how his jaw clenched before he got out from the car.
Sumunod naman ako sa kanya at lumabas sa kotse. Mabuti na lang talaga ay hindi normal ang katawan ko kaya hindi ako nahimatay sa sobrang lakas ng pagkakasalpok ng sasakyan namin sa puno at nagpapasalamat na lang din ako sa isipan ko na niyakap ako ni Cale.
Paglabas ko sa kotse ay nagulat ako ng makitang may limang lalaki na walang damit pang-itaas na nasa harapan namin ngayon. Lahat sila ay malalaki ang pangangatawan at umiilaw ang mga mata nitong yellow dahil sa sinag ng malaking buwan.
'I need you to shut your mind, for now, Achilles.'
Napatingin ako kay Cale na nasa kabilang side ng marinig ko itong nagsalita sa aking isipan pero hindi ito nakatingin sa akin. Kundi nakatingin lang ito sa limang lalaki na nasa harapan namin.
Sinunod ko ang sinabi ni Cale. I focus and shut my mind so Cale won't be able to peak in my inner thoughts. Hindi rin ata maganda na maririnig niya ang iniisip ko dahil sa sitwasyon namin ngayon. Kaso hindi ko parin maiwasan na magulat dahil sa nangyari. Eto lang ata ang nagpagulat sa akin ng husto sa kabila ng nangyari sa akin dito sa Esperanza.
But wait. He said that hearing each other thoughts is the only thing that Cale and I or other mated couples can do. Which means?
My jaw dropped because of what I think.
This is crazy. There's no way that Cale and I....
Pero mukhang hindi na naririnig ni Cale ang iniisip ko dahil seryoso parin itong nakatingin sa mga taong nasa harap namin. Which means, nagawa kong isara ang isipan ko.
Huminga ako ng malalim saka matalim silang tiningnan.
"You don't look like you're from here. Sino kayo?" tanong ni Cale sa kanila.
They don't look familiar to me but I can smell their scent the same scent Mikhael has. It means that Mikhael was able to bit some random guys to be his beta.
Ngumisi ang lalaki na nasa gitna pero hindi ito sumagot. Nagkatinginan silang lima saka napatingin sa akin. They started to shift in front of us then howled as if they are calling someone.
Then Cale immediately attacks them swiftly na siyang nagpagulat sa akin.
Hindi ko masundan ang galaw ni Cale at ng limang lalaki dahil masyadong mabilis ang kanilang pag-galaw. They were growling loudly while they are fighting.
Hindi ko naman alam ang gagawin ko. Iyong tapang ko kanina ay parang unti-unting nawawala. Those guys can actually fight. Medyo lugi si Cale dahil lima ang kalaban kaso mag-isa lang siya.
What the fuck am I doing? Bakit nakatayo lang ako at nakatingin sa nangyayari sa aking harapan?
Kinuha ko ang dagger na nakasuksok sa aking likod saka ako sumugod. Inawat ko ang lalaki na susuntok sana kay Cale at akmang sasakin ito, kaso mabilis niyang nahawakan ang aking kamay para pigilan ako.
Tinulak niya ako ng malakas na kinaatras ko. Agad kumulo ang dugo sa nangyari.
Malakas ang lalaki na nasa aking harapan. Kahit pa na hindi siya magmukhang lobo ay ramdam ko ang natural na lakas nito.
He growled before he attacks. I can see how his claws grow longer and sharper. Then he runs towards me showing his sharp claws and fangs.
Mabilis akong kumilos at umiwas sa mga atake nito. Agad ko sinaksak ang dagger na hawak ko sa kanyang tagiliran. He growled loudly and looks at me with his glaring eyes. Ngumisi ako sa kanya saka tinanggal ang dagger na nakabaon sa kanyang katawan. Sumigaw ito dahil sa sakit.
Mukhang naagaw ko ang atensyon ng mga kasamahan nito dahil sumugod silang lahat sa akin. Inihagis ko ang hawak kong dagger na aking hawak na agad tumama sa isa sa apat na sumugod sa akin.
Kinuha ko shuriken na nakatago sa aking boots at inihagis sa natitirang kalaban. Nagawang iwasan ng isa ang mga hinagis ko na naging dahilan para mahuli ako.
I screamed when I feel his claws digging in my stomach. The pain is unbearable but not enough to kill me. I can already feel my cells regenerating. Pero kailangan kong ialis ang mga kuko nito na nakabaon sa aking tiyan.
He tried to lift me but I stop him by holding both arms. Mas hinigpitan ko ang pagkakahawak ko sa mga kamay nito para maramdaman niya na hindi ako basta-bastang kalaban.
"What?" nanlaki ang kanyang mga mata sa ginawa ko.
I grunted and pull his claws outside my stomach then I twisted his arms 90 degrees.
Then I heard it.
Narinig naming lahat ang ululong ng isang lobo. It was loud and authoritative. Rinig na rinig namin ito na parang nasa malapit lang ang lobong iyon.
Sinipa ko ang lalaking kalaban ko saka mabilis na tumakbo sa kinaroroonan ni Cale. Sugatan ito at ramdam ko ang kanyang panghihina. Tinulungan ko siyang makatayo at inalalayan.
Pagkatayo namin ay siyang paglabas ng lobo na umululong kanina pa simula noong magising ako.
Mikhael emerges from the darkness. He is shirtless and he is showering with blood.
Lumapit sa kanya ang limang nakashirtless din na mga lobo na ngayon ay nag-anyong tao na.
"Sugatan ka." bulong sa akin ni Cale. Tiningnan ko siya saka ngumiti.
"Ikaw rin naman sugatan din." saad ko saka hinawakan ang mukha nito na may pasa. Hinuli niya ang aking kamay saka hinalikan ito.
Bigla akong namula sa kanyang ginawa at naghaharumentado ang puso ko. Pero napalingon din kami sa kung nasaan si Mikhael at mga kasama nito ng magsalita ito.
"My first beta." Mikhael took a step forward. Nakapamulsa ito at seryoso itong nakatingin sa akin. "You showed a great strength while fighting with your own pack but I never see you shift. Pero huwag mo sabihin sa isang mahinang lobo kagaya ni Magnus ka sasama kaysa sa sarili mong pack." dugtong nito.
Ngumisi ako sa sinabi nito. "I am not one of your own pack, Mikhael and I will never be one of your tuta."
His jaw clenched and he started to shift in front of us.
Mikhael transformation was different. He became bigger and scarier. He has red bloody eyes and he even looks more like a werewolf in a body of a human.
I can hear Cale's angry growl beside me. Ramdam ko ang poot sa puso nito habang nakatingin sa taong pumatay sa kanyang ama.
Then Mikhael growled angrily and slowly walk towards us. Susugod na rin sana si Cale ng pinigilan ko ito.
"You can't take him Cale!" sigaw ko sa kanya sa aking isipan. Binuksan ko ang aking isip para marinig niya ako.
"He killed my father, Achilles! I will also kill him!" sagot niya sa aking isipan.
Umiling ako. "You can't kill him in your state right now, Cale. Let me handle this." saad ko sa kanya. Nakasarado na ulit aking isip at bumitaw sa pagkaalalay sa kanya.
"Anong gagawin mo?" natatarantang tanong nito.
Ngumiti ako saka hinaplos ang kanyang pisnge.
"Wala akong gagawin pero ipapakita ko sa kanya na hindi ako magiging parte ng kanyang grupo." sagot ko saka akong huminga ng malalim.
I know I made a promise to my dad and to my family that I will never ever show to anyone the monster that I become but desperate time call for desperate measures.
Tuluyan akong bumitaw kay Cale saka ako naglakad palapit kay Mikhael. Tumigil ito sa paglalakad saka bumalik ang normal na anyo nito bilang isang tao. Ngumisi ito sa akin.
"You don't have a choice to be part of my pack, Achilles. You are my first beta and you should remember that."
Ako naman ngayon ang napangisi. Pumikit ako at nagbilang ng sampu.
Unti-unti kong nararamdaman ang mainit na sensasyon sa aking katawan. The pain is starting to fade and I can feel how my wounds are starting to heal faster than the usual.
Nang matapos ako magbilang, binuka ko ang aking mga mata.
Mikhael eyes widened as he stared at me.
I smirk.
"Hinding hindi ako magiging parte ng pack mo, Mikhael." saad ko ulit.
I can see my own reflection from Mikhael's eyes and I can see my eyes shining like a thunder light.