Hindi makagalaw si Serene sa kanyang kinatatayuan habang nakatutok pa din ang kanyang tingin sa lalaking nasa entrada ng dining room.
Surely, she must be dreaming.
Hindi maaring lumitaw na lang ang isang Karlos Rafael sa kanyang harapan at sabihin nito na siya ang fiancee niya. Iniwan niya ito sa New York. Doon siya sigurado, kaya paanong ito ang lalaking ipapakasal sa kanya?
At isa pa, kung si Karlos Rafael nga ang kanyang fiance -sino ang asungot na inaaway niya?
Nalipat naman ang tingin ni Serene sa lalaking kaharap kanina. Mukha itong nakahinga ng maluwag sa pagdating ni Karlos Rafael. Ang kaninang nahihirapan nitong itsura ngayon ay relaxed na.
"Thank you for saving me my friend." sambit nito habang nakatingin kay Karlos Rafael.
Tumayo ito sa kanyang kinauupuan at hinarap siya. Napaatras naman si Serene dahil sa lapit nilang dalawa sa isa't isa. Nagtatakang pinanood ni Serene ang lalaki ng yumukod ito sa kanya.
"I am sorry for the misunderstanding, Mistress Serena. But unfortunately, I am lucky that I am not your fiance. The name is Marcos Villanueva, the very best of best man friend of your dearest fiance." matapos nitong magsalita ay walang pakundangan na inagaw nito ang isang kamay niya at magaang hinalikan ang likod ng palad niya. Napakislot pa si Serene dahil sa kakaibang inakto nito pero hindi binitiwan ng lalaki ang kamay niya. Tiningnan siya nito at binigyan ng isang mapangakit na ngiti. And Serene saw that the man has a flirtatious killer smile. He's a charmer, she thought.
Marco straightened himself and went to the direction of Karlos Rafael who, on the other hand is still looking at her with his palest blue eyes.
"Welcome home, brother! I ought to stay but I think you and the lady should have more alone time together."
Hindi man lang gumalawa sa Karlos Rafael sa kanyang kinatatayuan upang ibalik ang bro hug na ibinigay sa kanya ni Marcos. Subalit ang mga mata nito ay pinapanood ang kaibigan.
"My lady, I gotta go! It's a pleasure to finally meet the fence person of my cassanova friend." sinaluduhan siya ni Marcos bago muling hinarap ang kaibigan.
Inilapit ni Marcos ang kanyang mukha kay Karlos Rafael at ipinangharang pa ang isang kamay nito para takpan ang bibig nito sa kanyang sasabihin. Napataas na lang ang kilay ni Serene nang marinig ang kunyaring bulong nito para sa kaibigan.
"Take care my friend, she's a dragon. One puffed of burning words for me is enough. If I were you, I'll deal with her carefully."
And hes out of the room from her sight.
Thank God.
Kung hindi niya napigilan ang pangangati ng kamay niya baka naihagis niya rito ang platong pinagkainan nito.
"Let's eat dinner first, shall we?" pumaibabaw ang baritonong boses ni Karlos Rafael sa loob ng apat na sulok na kwarto.
"O-okay" Mabilis namang tumalima si Serene at agad na umupo sa katabing silya.
Hind makatingin ng deretso si Serene sa lalaking kasama kung kaya't ipinaibabaw na lamang niya ang kamay sa lamesa upang panooring ang nilalaro niyang diliri.
Bakit ba siya biglang kinabahan?
Hindi maiwasan ni Serene ang pagyugyog ng kangyang tuhod sa ilalim ng mesa.
Nakita naman niya sa peripheral vision niya na naglakad si Karlos Rafael papalapit sa kinaroroonan niya. Nanigas si Serene ng tumigil ang lalaki sa mismong gilid niya.
Ano bang gagawin ng lalaking ito sa kanya? May sasabihin ba ito? Pero bakit kailangan niya pang lumapit? Pwedi naman nitong sabihin sakanya sa malayo.
Tumikhim si Karlos Rafael na siyang mabilis na nagpatingin kay Serene sa lalaki. Their eyes met and in an instant, Serene got lost in their depths. Pulling her to wander in its mystery.
She watched as his mouth move in whatever he was saying but no words are processing in her mind. Her eyes moved to his blue eyes and wondered, why were they looking at her expectantly while his thick eyebrows were almost clashing together.
What is he saying?
"Are you listening?" Naiinip ang boses nito nang marinig ni Serene. Nagsalubong naman ang kilay niya.
"Im sorry, what?"
Karlos Rafael's lips went into a thin line while his very intense eyes seem to read her face.
"That's my seat as the Master of this house, So, can you please excuse me and remove yourself from my chair?" He maybe sound polite but the way those words hit her is like pushing her off out of the chair verbaly. And that made her shut her mouth while looking at her sisters so called fiance in disbelief.
Serene can only think of one word to describe the man infront of her.
Asshole.
She got up hastily and silently went to the farthest chair away from him. Thankfully the table is 10-seater chair. Serene, with her cold and emotionless face, sat down in the opposite chair of Karlos Rafael.
Again, Thank God.
Lahat na lang ba ng taong makakasalamuha niya sa pamamahay na ito ay puro walang modo? (except for the servants ofcourse)
The atmosphere in the room is awkward. None of the seated people wanted to start a conversation, muchless the servants who are still preparing the table.
Napahinga ng maluwag si Serene nang sa wakas ay ihanda ang kanilang mga kakainin. She's not in the mood to talk. Kung pwedi lang talagang minsanang isubo ang lahat ng pagkain sa plato niya kanina niya pa ginawa makaalis lang at makalayo sa taong kasama niya.
Kanina lang nang makita niya ulit ito ay amaze na amaze siya to the poiny of speechlessness, akala mo naman isang artista.
Ganito na ba kasama ang taste niya sa isang lalaki?
Masama na nga ang ugali-(and take note,wala pa yata sa sampong minuto na nagkausap sila) masama pa ang timplada ng mukha. Akala mo naman palaging galit at napakasungit.
Ito ba ang sinasabi nilang playboy?
Malaking pagtataka kay Serene kung bakit siya nabighani sa lalaking sinayawan niya nang una niya itong makita. Marahil ay epekto lamang iyon ng alak, dahil kung matino lamang ang utak niya sa mga panahong iyon, baka tumakbo na siya sa kabilang direksyon palayo dito.
Wait - did she just admit mentally that she is attracted to this freaking jerk? Her twin sister's fiance at that?
Natigilan sandali sa pagkain si Serene dahil sa naisip.
Yes, she did. And possibly like the man.
Again, Serene stopped from eating and unconsciously shook her head trying to erase her thought away. She just can't possibly like the guy. Wala sa sariling madiin niyang ipinanghiwa ang hawak na maliit na kutsilyo sa tapa nang baka na nasa harap niya.
"Don't you think patay na yang karne na hinihiwa mo para patayin ulit diyan sa diin ng kutsilyo sa ginagawa mo?"
Mabilis na umangat ang paningin ni Serene sa sinabi ng kasalo niya.
Seryoso itong nakatingin sa kanya habang sa magkabilang kamay naman ay ang hawak na tinidor at maliit din na kutsilyo.
Hindi alam ni Serene kung nagjojoke ba ang lalaki o talagang nangiinsulto ito sa paraan niya ng paggamit ng kutsilyo. Mabilis niyang sinilip ang kutsilyong hawak at napahinga siya ng maluwag nang makitang tama naman ang pagkakahawak niya. Naiinis na ibinalik niya ang tingin sa lalaki.
"Don't you think it's none of your freaking business to mind my own food? And please, kung walang matinong salita na lalabas diyan sa bibig mo then I suggest you better shut up. Baka magulat ka na lang bigla at makita mo itong kutsilyong hawak ko na lumilipad papalapit sayo."
Right after she said those words, Serene regretted opening her stupid foul mouth. She mentally slapped her mouth and looked at the reaction of Karlos Rafael.
Serene knew just by looking at his stupidly boyish smirk that he saw the look of terror in her eyes.
Stupid!
Stupid!
Stupid!
Ito talagang masamang tabil ng dila niya ang problema sa kanya ng kakambal niya - lalong lalo na ang daddy niya. Sa tuwing bumubukas ang bunganga niya, hindi lamang siya ang napapahiya maging ang ama niya ay nahihiya sa mga salitang lumalabas sa bibig niya lalo pa't madalas siya noong isama sa mga meeting nito kasama ng ibang mga mahahalagang tao.
"So the perfect daughter has a crack after all? Prim and proper they say, huh?" He chuckled while still looking at her.
Serene just looked down at her food feeling ashamed for what she said. Bakit ba naman kasi hindi niya nakontrol ang bunganga niya?
First mistake.
She's not Serene for pete's sake! She is pretending to be Serena!
Serene sighed and gathered all her courage to look at Karlos Rafael. At first, Serene was afraid to find him mocking her bad attitude but then, the thought banished as she watched his face lit up with amusement at her.
Aba, natutuwa pa yata ang loko sa inaakto niya.
Instead of narrowing her eyes in which she hardly controls herself not to do so, Serene calmed her emotion while concealing her bitchy signature expression and did all her best to talk and sound like the real Serena.
"Apologies Mr. Dawson. It's not what I mean to say. " Mukha man siyang kalmado at sincere, pero sa loob-loob ni Serene - hindi.
She isn't the kind of person to apologize. Especially kung masama na ang unang ipinakitang ugali ng isang tao sa kanya. Why should she? If he's a jerk, then she'll be a bitch.
"Oh? Then what do you want to say with your words, Ms. Sarmiento?" Interesadong tanong nito sa kanya. Serene looked up from her food and found him still looking at her with a raised brow and expectant eyes.
"Nothing." Mahinang sagot niya.Tunango tango naman ang lalaki.
"Let's talk about this arrangement, Miss Serena." Muling sambit nito sakanya.
When Serene look at the man for the second time, the playfulness in his aura earlier was gone.
His expression was cold and formal just like what she had imagined him to be prior to knowing his identity.
"We should." Serene replied calmly.
Marahan niyang pinunasan ang kanyang bibig ng table napkin, indikasyong tapos na siyang kumain.
Nang makita ito nang lalaki ay nagpunas rin ito nang kanyang bibig at inilapag ang table napkin nito sa kanyang plato.
"Good. Let's go to my study room to settle down everything."
Karlos Rafael stand up swiftly and rang the bell beside his plate. Serene looked over and when she looked on her side, she saw the similar bell beside her plate that she did not notice earlier.