BIGLANG dilat si Jyra habang sunud-sunod ang pag-ubo. A lot of water escaped from her open mouth when she coughs exaggeratedly. Taas-baba ang dibdib niya at parang mauubusan ng hangin sa paghinga. She can't loosen up because of fear. Namimilog ang mga mata niya habang minamasdan ang karagatang lumamon sa kanya ng buo. Wala manlang siya makapitan. Wala siyang kalaban-labang papatayin nito.
A warm hand that kept on rubbing her back brought her to consciousness. Nang balingan niya kung sino ito'y bigla siyang dumiretso ng upo at dumistansiya ng kaunti.
"Relax. It's me Malik."
Kumunot ang noo niya nang hindi maintindihan ang sinasabi nito. Gumagalaw ang labi pero wala siyang marinig na boses.
Sa ibang direction siya tumingin upang kusutin ang tainga. "I can't hear you. What's happening to me?" she hysterically asked. Sinubukan niyang pindutin ang kabilang tainga pero wala talaga siyang marinig. Naghihisterya na siya sa sobrang kaba kung bakit nangyayari ito sa kanya hanggang sa iharap siya nito.
"Winona, are you alright?" he growled.
Natigalgal si Jyra sa gulat. He is damn mad at her. It is his expression tells her so. Those menacing blue eyes boring at her looks hungry predator that's ready to eat his prey.
Kumurap-kurap siya at agad isinara ang nakaawang na bibig. She heard it. He called her by her fake name. Ang pangalang alam nitong siya, hindi ang dapat na si Vika. He knows her someone who is not. Hilarious isn't it? Hindi nga pala alam ni Malik ang totoong pangalan niya dahil hindi naman ito nagtanong noon.
Umihip ang panghapon hangin sa kanilang pagitan. Malamig niyang iniwas ang tingin upang yakapin ang sarili. Dahil nakabikini lamang siya'y agad siyang nanginig. Katahimikan ang namagitan sa kanila saglit at nang mapagtanto niya kung bakit sila naroon ay bigla siyang napatayo. "Where are we?" she asked him, but Malik just stood up looking for something.
Kinakabahan siyang luminga upang hanapin ang mga bahay na alam niyang nakikita pa niya kanina noong sila'y mag-banana boat, ngunit kagubatan at karagatan lamang ang nakita niya ngayon. "Oh my god! Are we lost?"
Nilingon niya si Malik.
Hindi siya sinagot nito.
Agad siyang nataranta at tumakbo palapit sa may baybayin. Positibo siyang kapag sumigaw siya'y maririnig iyon. "Wi-" she cut off her voice immediately and glanced to Malik.
Seryoso ito sa pagdampot ng mga kahoy sa gilid-gilid ng gubat.
Muntik na ako roon. She cleared her throat and tried to shout her brother's name. Luminga siya sa kabilang side at isinigaw naman ang pangalang Vika. She closed her eyes frustratingly. Nangati kasi bigla ang lalamunan niya. She was not used on shouting. Kawalang respeto kasi iyon para sa kanya, pero iyon kasi ang hinihingi ng pagkakataon. Hindi naman puwedeng maupo lang siya roon at hintaying mag-ugat sa buhanginan.
Susubukan niya sana muling sumigaw ang kaso'y napansin niya si Malik na papasok sa gubat. Dala ng takot ay agad siyang tumakbo at hinawakan ito sa braso. "Where are you going?" she asked nervously.
"The sun is near to set. If we make a smoke, for sure they will find us." Muli itong nagpatuloy kaya't agad siyang sumunod.
"Kung ganoon ay sasama ako. Ayokong maiwan, a-" Naputol ang kanyang pagtili dahil sa agarang pagkapit sa braso ni Malik. Naagapan ang kanyang pagdausdos pababa. Kumuha siya ng lakas kay Malik para hilain ang kanang paa. Kaso gumuhit ang hapdi sa kanyang hita kaya't nangilid ang kanyang luha. Paglingon niya sa paa'y nakita niya ang nagdurugong hinliliit na natuklap ang kuko. Bumaon sa sanga kaya umangat.
She heard Malik cursed and then the next thing she did was to scream when he scooped her effortlessly. Agad pumalupot ang braso niya sa batok nito sa gulat. Nahigit din niya ang hininga sa sobrang mangha sa nakikita.
Natatandaan niya noon sa tuwing gigising siya ay nakikita niya ang galit pa ring mukha ni Malik kahit sa pagtulog. Ang kilay nitong masyadong minamahal ang isa't isa at palaging naghahalikan. Ang labi nitong pagkanipis-nipis tipong kapag hinalikan mo'y magdurugo agad. How could you ignore it? It was like cherry, so luscious to taste and bite until it bleeds.
Pumikit siya ng mariin ng gumuhit sa kanang hita niya ang hapdi ng kanyang sugat. Tahimik niya iyong kinimkim hanggang sa biglang huminto si Malik at sinulyapan siya. "Lilinisin natin ito, pero mahapdi dahil tubig alat. You have to endure it."
"It's okay." Being left by the person you cherished was more painful than wounds.
Hindi umimik si Malik. Hindi rin ito kumukurap habang nakatingin sa kanya. Parang tinatantya kung gagawin pa ba o hindi.
Hinampas niya ang likuran ni Malik at bahagyang tumawa. "Malayo sa bituka 'yan, ano ka ba. Keri lang." She laughed more to release the tension between them. Hell, talagang pinagtatagpo ang landas nila sa mga ganitong pagkakataon.
"Okay, then." Dahan-dahan siyang ibinaba ni Malik at pinaupo sa tuhod.
Alam niyang awkward ang posisyon ni Malik at mukhang nakakangawit kaya kusa niyang inabot ang hinliliit para linisin. Grabe ang panginginig niya habang ginagawa iyon pero hindi siya nagreklamo. Tiniis niya ang hapdi kahit pa gustung-gusto niyang manuntok sa sakit.
Malik was just silent the whole time. And she knows he was watching her reaction.
Hindi siya nagpapanggap na nagtatapang-tapangan. Iyon talaga siya. She never let her guard down. She never let anyone see her weak side, no one, except Winona, Carla and Pause.
"I'm done."
Agad siyang binuhat ni Malik at pinaupo sa malapad na bato. Hindi niya maiwasang mapansin ang short nitong basang-basa. He might catch cold! Nagpakawala siya ng malalim na paghinga. "I'm sorry." Kinusot niya ang kanyang mga mata dahil sa nagbabadyang luha. Kasalanan niya ito kung bakit sila rito napunta. Kung sana'y hindi niya hinila ang tali ng vest nito. Kung sana ay marunong siyang lumangoy, walang ganitong eksena.
Pagod na lumebel sa kanya si Malik. Ang kaninang galit nitong mga tingin ay lumamlam at mapag-intinding minasdan siya. "Wait for me here. I'll be right back."
Marahan siyang tumango. "Bilisan mo, ha."
Tumayo si Malik nang hindi inaalis ang tingin sa kanya.
Ngayon ay tinitingala niya na ito. "Lakad na. Hihintayin kita."
Tuluyang pumasok si Malik sa gubat kaya bigla siyang binalot ng lungkot at pangungulila. Inayos niya ang pagkakaupo upang mayakap ang dalawang tuhod. Nag-aagaw ang kahel na kulay at dilim nang sulyapan niya ang papalubog na araw.
Destiny is truly playful. Kung sino pa 'yung iniiwasan mo siya pa ang makakasama mo. Maliit ba nag mundo para muli silang magkatagpo? At talagang sa ganito pang hindi inaasahang trahedya.
Sa ilang minutong paghihintay niya ay napansin niyang lumalakas ang tunog ng hampas ng tubig sa dalampasigan. Napansin din niya ang lumalakas na huni ng mga ibon at pagsayaw ng mga puno sa bawat ihip ng hangin.
Hinigpitan niya ang yakap sa sarili. Kinaskas niya ang magkabilang balikat dahil sa sobrang lamig. Agad siyang napasulyap sa kagubatan nang makarinig ng yabag at ilang magkasira ng dahon o pagbali ng sanga.
Gumuhit ang ngiti sa kanyang labi nang makita si Malik na may dalawang kahoy at saging. Malalaki ang hakbang nito kaya't mabilis na nakalapit sa kanya. Inilapag muna nito sa gilid ang mga kahoy bago bumaling sa kanya.
He handed to her the banana. "We can survive at least."
Tumatawa siyang kinuha iyon. "Banana is life." Biro niya habang pumipilas ng isa. Buong pag-ingat niyang tinanggalan iyon ng balat. Bago kumagat ay napatingin siya kay Malik. Bigla siyang na-conscious sa paraan nang paninitig nito. Magkasabay silang nag-iwasan ng tingin.
Si Malik na umuklo para magsimulang gumawa ng apoy habang siya'y nakatalikod ditong minamasdan ang saging.
Bakit ba kasi may pa-banana-banana is life pa akong nalalaman. Baka iba ang dating sa kanya. Kinagat niya ang labi at nahihiyang pumikit ng mariin. Parang ayaw niya na tuloy kainin 'yung saging. Tapos na-conscious pa siya sa laki noon.
"It's okay now."
Nilingon niya si Malik. Humanga siya sa galing nito sa paggawa ng apoy. Umayos siya sa pagkakaupo at doon humarap. She watched Malik sit beside her. Maging sa pagpilas nito sa saging nang walang kahirap-hirap. Kahit sa pagtanggal nito sa balat ay hindi niya magawang kumurap. He looks neat and clean to everything he does. The man's with no flaws. He is a dangerous beast who's sitting beside her. Nagmukha siyang kuting sa laki ng built nito.
Tatlong kainan lang ang ginawa nito sa pagkalaki-laking saging samantalang siya'y nakakaisang kagat palang.
"You know how to make that?" Tinuro niya ang apoy sa kahoy.
Habang binabalatan ang ikalawang saging ay sumulyap ito sa kanya. "Yeah! I learned it when we climb the Mount Everest."
"You did?" Mangha niyang tanong aakmang kakagat sa sarili niyang saging. Mid-way she stopped when he didn't response instead he just glared at her.
Nang malunok niya ang saging ay bigla siyang nanabik. Napagtanto niyang gutom pala siya talaga. Dahan-dahan niyang kinagat ang saging. She felt something was sticky on the side of her lip. Using her tongue she removed it without tearing her sight with his.
Malik fake a coughed. Humarap ito sa apoy at hindi na lumingon pa sa kanya. Siya naman ay nilantakan na ang buong saging. Hindi na rin siya umimik sa mga nagdaang oras dahil bigla siyang tinamaan ng antok.
Madilim na ang paligid ng siya'y maalipungatan. Nanginginig siya sa lamig kahit pa anong gawin niyang yakap sa sarili.
"You're shaking."
Nilingon niya si Malik at marahang tumango. Hindi niya na kaya ang sobrang lamig. Kahit may apoy sila ay hindi sapat iyon. Kinaskas niya ang mga palad at inipit ang kili-kili, ngunit ganoon pa rin. Nanginginig pa rin ang ilalim ng baba niya maging ang mga laman-laman niya.
She stiffens when Malik's thigh brushed her shoulder. Tinaboy noon ang inaantok niyang diwa at ngayon ay gising na gising na siya. Naging sunud-sunod ang tambol ng puso niya ng parehas na binti nito ay nasa magkabila niyang gilid, at mula sa likod ay naramdaman niya ang dibdib nito.
"Forgive me, but we might die because of this... fucking cold night." He barked laughter after saying those.
She laughed as well, kahit pa ang totoo'y nangangatog na siya sa kaba.
He moves a bit closer to cage her by his arms.
Lalo siyang nanigas sa puwesto, natatakot na baka may makaling siya sa likuran kapag lalo pa itong lumapit. Puwede naman siyang magreklamo pero may punto kasi ang sinabi nito. Wala siya sa lugar para gawin iyon. Actually he is saving her ass now for the third time.
Muling umihip ang malakas na hangin sanhi para magtindigan ang mga balahibo niya. Agad siyang sumiksik kay Malik at napakapit sa braso nito. "I'm sorry. Sobrang lamig talaga," bulong niya.
Malik ignored her apologies, he even leans his head to her shoulder and remained silent.
Dahil sa lamig ay naging manhid siya. Nawala na ang hiya niya, o kahit ang maamoy ang malansang dagat. Sa hindi maipaliwanag na dahilan sa ganoong posisyon ay bumigat ang talukap ng kanyang mga mata at makatulog.