หลายปีต่อมา หลังจากงานศพของมินห์ คุก—หญิงสาวที่เคยไร้เดียงสา—ถูกดึงเข้าไปในวงจรแห่งความรุนแรงและสิ่งยั่วยุของโลกใต้ดิน ภายใต้ "การชี้นำ" อย่างโหดร้ายของฟุก คุกค่อยๆ สูญเสียความไร้เดียงสาไป และกลายเป็น "ตัวหลัก" ของขบวนการอาชญากรรม การค้ายาเสพติด และการค้ามนุษย์ ที่ซึ่งชีวิตเป็นเพียงเงามืดและความเจ็บปวด
ในคืนหนึ่ง ภายในร้านกาแฟที่มีแสงไฟสลัว ท่ามกลางเสียงเพลงเบาๆ และแสงไฟนีออน บนโซฟา คุกสวมชุดชั้นในสีดำสุดเร่าร้อน ผมยาวสยาย เธอจุดบุหรี่สูบด้วยท่าทีไม่แยแส
"ไอ้เวร...เงินเดือนนี้อยู่ไหน คุก? อย่าบอกนะว่ามึงแดกหมดแล้ว ไอ้หมา!" ฟุกกระแทกประตูเข้ามาพร้อมตะโกนด่า
คุกดับบุหรี่ก่อนจ้องหน้าฟุกตรงๆ "เงิน? เงินที่ไหน? มึงคิดว่าตอนนี้กูยังมีเงินให้มึงอีกเหรอ? ใครเป็นคนเสพยาเมามายที่เขตเศรษฐกิจ? ใครทำให้ของหายตอนตำรวจบุก? บอกกูดิว่าใคร?"
"มึงยังกล้าหน้าด้านมาเรียกเงินจากกูอีกเหรอ? กูยังไม่สั่งให้มึงคายออกมาเลยนะ ไอ้เหี้ย!"
ฟุกตะคอกกลับ "ถ้าไม่มีลูกบุญธรรมอย่างกู มึงคงไม่มีที่ยืนในวงการนี้! ไม่ต่างจากพวกโสเภณีข้างถนนนั่นหรอก" (มันพุ่งเข้าไปตบหน้าคุก)
คุกสวนกลับ "มึงแม่งดีเหลือเกิน! แม่ง...ดีจนเมียมึงทิ้งมึง ครอบครัวตัดขาดกับมึง! มึงกับลูกสาวต้องหนีหัวซุกหัวซุนอยู่ในเขตเศรษฐกิจเส็งเคร็งนี้ไง!"
ฟุกทนไม่ไหว ฟาดคุกไปอีกฉาด แล้วกระโจนเข้าบีบคอเธอ คุกถีบฟุกออกไป วิ่งไปคว้าขวดเบียร์ฟาดหัวมัน ทั้งสองสู้กันอย่างดุเดือด คุกข่วนหน้าฟุก แต่ฟุกคว้าผมเธอแล้วกระแทกหัวกับกำแพงซ้ำๆ คุกหันกลับมาเตะใส่จุดสำคัญของฟุก เธอคว้าหัวฟุกฟาดลงบนโต๊ะ ก่อนจะวิ่งไปที่ห้องครัว คว้ามีดขึ้นมาแล้วพุ่งไปจะแทงฟุก
แต่ในตอนนั้นเอง เสียงระฆังจากศาลเจ้าดังขึ้น ราวกับเสียงแห่งโชคชะตา คุกชะงักตัวแข็งทื่อเหมือนถูกสะกด
ฉับพลัน ฟุกกระชากมีดจากมือเธอ แล้วกระหน่ำแทงเข้าที่ท้องของคุกซ้ำแล้วซ้ำเล่า คุกล้มลงพื้นอย่างไร้ชีวิต ในห้วงสุดท้ายก่อนจะหมดลมหายใจ เธอคิดและโทษพ่อของตัวเอง
"ทำไมพ่อไม่รักฉัน ทำไมต้องทุบตีฉันและขายฉันมาที่นี่ ถ้าพ่อรักฉันมากกว่านี้ ไม่ขายฉันไป ชีวิตฉันคงจะไม่เป็นแบบนี้ คงจะดีกว่านี้..."
เธอร้องไห้เงียบๆ ก่อนที่สติจะดับวูบไป พร้อมกับเสียงระฆังในศาลเจ้าและความเย็นจากกระเบื้องที่ชุ่มไปด้วยเลือดสดๆ ที่ส่งกลิ่นคาวคลุ้ง เหมือนชีวิตของเธอ
ฟุกสูดลมหายใจ ตั้งสติ แล้วสั่งลูกน้องให้จัดการศพของคุกให้เรียบร้อย