หานเหม่ยเริ่มฉลาดขึ้นในช่วงนี้
เธอไม่ค่อยพูดความคิดในใจออกมาตรงๆ แล้ว
แต่หลี่ชิงรู้สึกได้ว่า ช่วงนี้เธอพยายามห่างเหินจากเขา
แต่เพราะช่วงนี้เขาต้องเดินทางไปมาตลอด และมีผู้หญิงรอบตัวเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เขาจึงไม่ค่อยทันสังเกตเรื่องนี้
จนกระทั่งวันนี้ที่พูดถึงเรื่องของอู๋ ซิงซิง หลี่ชิงถึงได้รู้สึกตัว
หานเหม่ยกำลังพยายามผลักไสเขาออกไป!
ใบหน้าขาวอมชมพูของหานเหม่ยค่อยๆ แดงขึ้น เธอดึงมือออกจากมือของหลี่ชิงอย่างเขินอาย "ตอนนี้คุณมีเยว่อ๋อแล้ว ถ้าทำแบบนั้นกับฉัน คุณก็ไม่สบายใจ ฉันก็ไม่สบายใจเหมือนกัน"
"พี่สะใภ้ อย่าโกหกสิ!" หลี่ชิงพูดเสียงดัง "ครั้งที่แล้วก็รู้สึกดีนี่"
"เราต่างก็รู้สึกดีทั้งคู่..."
หานเหม่ยมองไปที่ห้องนอนอย่างกังวล แล้วหยิกแขนหลี่ชิงทีหนึ่ง "ทำไมต้องพูดเสียงดังด้วย?"
"เราเป็นคนกันเองทั้งนั้น กลัวอะไร บางทีเราอาจจะสามคนพร้อมกันก็ได้นะ" หลี่ชิงยิ้มซุกซน
"พูดอะไรบ้าๆ!" หานเหม่ยหน้าแดงก่ำทันที แม้แต่ใบหูก็แดง
พอหลี่ชิงพูดจบ ในหัวของเธอก็มีภาพขึ้นมาทันที
ทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ ทั้งตัว
"พี่สะใภ้ ผมคิดถึงคุณ คิดถึง...ร่างกายของคุณ"
