หลี่ชิงและเทียนเยว่อ๋อพาอวี๋หลานกลับไปส่งที่บ้านของพวกเธอ แล้วจึงเดินกลับมา
"ชิงจื่อ เก่งจริงๆ เลยนะเธอ ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่แอบไปมีสัมพันธ์กับป้าอวี๋หลาน?" เทียนเยว่อ๋อถามด้วยสีหน้าไม่พอใจ
การไต่สวนที่แท้จริงได้เริ่มขึ้นแล้ว
"ก็บังเอิญเจอกันน่ะ ตอนที่หูโหยวอวี๋เพิ่งเข้าคุก ฉันไปเยี่ยมเสี่ยวเหว่ยหลายครั้ง แล้วก็..." หลี่ชิงลูบจมูก หาข้ออ้างมาพูด
ยังไงก็เป็นแบบนี้ไปแล้ว
เทียนเยว่อ๋อบีบเอวของหลี่ชิงแรงๆ "เก่งนักนะ ชอบจีบสาวไปทั่ว"
"โอ๊ย..."
หลี่ชิงสูดลมหายใจเย็นๆ รีบขอร้อง "เบาๆ หน่อย เบาๆ"
"ป้าอวี๋หลานเป็นคนที่น่าสงสาร เธออย่าแค่เล่นๆ กับเขานะ ถึงแม้จะไม่สามารถแย่งเขามาได้ ก็ควรดูแลเขาให้ดี" เทียนเยว่อ๋อพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม "ถ้าไม่ใช่เพราะคนคนนี้เป็นป้าอวี๋หลาน คืนนี้ฉันจะช่วยเธอขนาดนี้เหรอ? โมโหจนแทบตาย มีฉันกับพี่สะใภ้ยังไม่พอ ยังต้องไปหาเมียน้อยอีก"
หลี่ชิงเหมือนห่านโง่ ได้แต่พยักหน้าเงียบๆ ยอมให้ด่าว่า
คิดบัญชีหลังฤดูเก็บเกี่ยว ไม่ควรเถียง
คืนนี้ถ้าไม่ใช่เพราะเทียนเยว่อ๋อใจกว้าง ใจดีพอ เรื่องคงจะเป็นอีกแบบหนึ่งแน่นอน
