"ชื่ออะไรนะ..."
อู๋ซิงซิงเงยหน้าขึ้นคิดสักครู่ แล้วส่ายหน้า "ฉันนึกไม่ออกแล้ว"
"แต่ว่าเป็นคนหนุ่ม ผมสั้น ตาเรียว ข้างๆ มีผู้หญิงมาด้วย ก้นเด้งมากเลย"
หลี่ชิงถึงกับพูดไม่ออก
เขาสงสัยอย่างมากว่าเด็กบ้านี่ตั้งใจพูดแบบนี้
"เธอลองคิดดีๆ ว่าคนนั้นชื่ออะไร ก้นของเขาจะเด้งหรือไม่เด้งมันเกี่ยวอะไรกับฉัน? ฉันก็ตีไม่ถึง!" หลี่ชิงพูด
"คนเลว!" อู๋ซิงซิงแค่นเสียงเบาๆ พึมพำว่า "ฉันจำไม่ได้จริงๆ แต่น่าจะเป็นเพื่อนร่วมชั้นของคุณ"
"ถ้าจำไม่ได้ก็ช่างมันเถอะ ถ้าเขามีธุระ เขาก็ต้องหาทางติดต่อฉันเองแหละ" หลี่ชิงโบกมือ "ฉันกลับก่อนนะ เย็นนี้มากินข้าวที่บ้าน"
"คุณ...คุณไม่นั่งต่ออีกหน่อยเหรอ?" อู๋ซิงซิงลังเลก่อนจะเรียก
"ฉันจะกลับไปงีบหน่อย ง่วงน่ะ" หลี่ชิงพูด
"ที่นี่ก็...ก็มีเตียงนะ คุณนอนตรงนี้ก็ได้" เสียงของอู๋ซิงซิงค่อยๆ เบาลง
หลี่ชิงคิดดู ก็จริงด้วย
ที่นี่เป็นของเขานี่นา!
"งั้นฉันจะนอนที่นี่สักงีบ เดี๋ยวถึงเวลาก็ปลุกฉันด้วย" หลี่ชิงวางกระเป๋าพูด
อู๋ซิงซิงใบหน้าแดงเรื่อ พยักหน้าเบาๆ
ห้องด้านในของร้านขายของชำ ที่เคยเป็นสนามรบของเขากับป้าซ่ายหลี่
