หลี่ชิงตกตะลึง แล้วรีบวิ่งไปทันที
เขาแหวกพุ่มไม้เตี้ยๆ เห็นฉินเหวินจวินนอนคว่ำอยู่บนพื้น ขาทั้งสองข้างดิ้นพล่านด้วยความตกใจ
กระโปรงสั้นสีดำของเธอยังไม่ทันได้สวมให้เรียบร้อย ตอนนี้ห้อยอยู่แค่หัวเข่า เผยให้เห็นก้นขาวนวลราวหิมะ
ทุกครั้งที่เธอขยับตัวแรงๆ ร่องขาของเธอก็จะเผยให้เห็นเป็นครั้งคราว
"ไม่มีหญ้าขึ้นเลยสักต้นเหรอ?"
หลี่ชิงพึมพำด้วยความตกใจ ลมหายใจเริ่มถี่กระชั้นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
"เร็วเข้า! ช่วยฉันด้วย!"
เสียงร้องของฉินเหวินจวินทำให้หลี่ชิงสะดุ้งตื่นจากภวังค์
เขาจ้องมองบริเวณที่ขาของฉินเหวินจวินดิ้นพล่าน แล้วเกาหัวแกรกๆ "ไม่เห็นมีอะไรเลยนี่!"
"เมื่อกี้มีอะไรมากัดฉัน...กัดฉัน!" ฉินเหวินจวินเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ ร้องเสียงแหลมด้วยความตื่นตระหนก
หลี่ชิงหยิบกิ่งไม้ข้างตัวมา แล้วเขี่ยหญ้าบริเวณนั้นอย่างระมัดระวัง "จริงๆ แล้วไม่มีอะไรเลยนะ!"
"เป็นไปไม่ได้ เมื่อกี้ฉันรู้สึกได้ชัดเจนว่ามีกรงเล็บสัตว์ มันแหลมคมมาก" ฉินเหวินจวินตะโกน "พาฉันออกไปจากที่นี่เร็ว ขาฉันเป็นตะคริว"
"เธอ...กระโปรงยัง..." หลี่ชิงกำลังจะเตือนเรื่องกระโปรง
