"ทำไมต้องทิ้งด้วย? เตียงนี้ยังดีอยู่เลย ฉันว่าเก็บไว้ดีกว่า" หลี่ชิงพูด
แก้มของป้าซ่ายหลี่แดงขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
หลี่ชิงรู้สึกว่าเตียงนี้ดีจริงๆ ยังใหม่อยู่และก็ใหญ่ด้วย
แต่ในสายตาของป้าซ่ายหลี่ คำพูดของหลี่ชิงนั้นชัดเจนว่าเขาไม่อยากให้เธอจากไป อยากเก็บของไว้คิดถึง
"ฉันก็ว่าดีนะ" หานเหม่ยพูด "ป้าคะ ของข้างในที่ป้าใช้ก็เอาไปได้เลย ส่วนที่ไม่ได้ใช้ก็ทิ้งไว้ก่อน อย่าเพิ่งทิ้ง เดี๋ยวฉันค่อยๆ จัดการเอง"
"ได้" ป้าซ่ายหลี่แกล้งจัดผ้าปูที่นอน รอจนความรู้สึกใจเต้นผ่านไป เธอจึงพาหานเหม่ยกับหลี่ชิงไปด้านหน้า อธิบายวิธีการสั่งของและราคาสินค้าแต่ละอย่างอย่างละเอียด
เรื่องพวกนั้นทำให้หลี่ชิงปวดหัว เขาอยู่แป๊บเดียวก็จากไป
เขาต้องไปเก็บใบไม้ที่สวนเหวินกวน
ช่วงนี้ใบอ่อนรุ่นที่สองในสวนเหวินกวนโตได้ที่แล้ว ต้องรีบหาเวลาไปเก็บ
ยุ่งจนถึงเย็น หลี่ชิงถึงได้หยุดมือจากงาน อาบน้ำแต่งตัวแล้วไปที่ร้านขายของชำ
เขาอยากดูว่าหานเหม่ยคุ้นเคยกับงานแค่ไหนแล้ว และก็จะจ่ายเงินให้ป้าซ่ายหลี่ด้วย
พอเดินมาถึงหน้าร้านขายของชำ หลี่ชิงก็เห็นอู๋ ซิงซิงทันที
