เมื่อยู่หลานพูดว่าเธอก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน มุมปากของหานเหม่ยเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจจนสามารถยัดไข่เป็ดทั้งฟองหรือของลับของหลี่ชิงลงไปได้
"น้า เธอ... ทำไมถึงคิดแบบนี้เหมือนกันล่ะ?" หานเหม่ยถามด้วยความตกใจ
ยู่หลานยิ้มน้อยๆ ถามว่า "ทำไมฉันจะคิดแบบนี้ไม่ได้ล่ะ?"
หานเหม่ยรู้สึกสับสนกับคำพูดของยู่หลาน เธอลูบคอด้วยความกระอักกระอ่วนพลางพูดว่า "วันนี้ฉันพูดไปอย่างไม่เกรงใจ และไม่ควรพูดด้วย เรียกได้ว่าเป็นการแย่งลูกสะใภ้โดยตรงเลยนะ"
"ฉันชอบซิงซิงจริงๆ จากใจ เลยอดถามไม่ได้ ถ้าเรื่องของเธอกับเสี่ยวเหว่ยยังคงอยู่... ก็ลืมที่ฉันพูดไปเถอะ ฉันแค่ได้ยินว่าซิงซิงรับเป็นลูกบุญธรรม เลยพูดมากไปหน่อย"
หานเหม่ยอธิบายไปอธิบายมาจนตัวเองสับสน ยิ่งรู้สึกกระอักกระอ่วนมากขึ้น
ยู่หลานยิ้มและจับมือหานเหม่ย พูดอย่างจริงจังว่า "ฉันคิดแบบนี้จริงๆ ไม่ได้พูดเพราะโกรธ"
"ช่วงที่ซิงซิงอยู่ที่บ้านฉัน ฉันมองเธอเป็นพี่น้องตลอด เพราะฉันก็... อายุไม่มาก เปล่า พวกเราอายุไม่มาก แค่ศักดิ์ใหญ่"
"พ่อของซิงซิงเหมือนพ่อของฉันไม่มีผิด จริงๆ เลย เห็นแก่ผลประโยชน์ตัวเอง ไม่เห็นลูกสาวเป็นคน!"
