ในช่วงบ่าย หลี่ชิงคอยช่วยเหลือเทียนเยว่อ๋อ อู๋ซิงซิงก็ไม่ได้กลับไป
ในเรือนกระจก ผู้หญิงทั้งสี่คนพูดคุยกันเสียงดัง ทำงานกันอย่างคึกคัก ทำให้หลี่ชิงได้ชื่นชมภาพอันงดงามนี้อย่างเต็มตา
แต่เพราะมีคนมากมายหลายสายตา หลี่ชิงจึงไม่กล้าทำอะไรที่ไม่เหมาะสม
ถ้าหานเหม่ยกับเทียนเยว่อ๋อเห็นเขากับหยางซวยหลานและอู๋ซิงซิงมีอะไรคลุมเครือกัน คงไม่ใช่เรื่องดีแน่
พอถึงช่วงเย็น หลี่ชิงก็บรรทุกใบว่านหางจระเข้และผักขึ้นรถหนึ่งคันเต็ม
ผักจะส่งไปที่ร้านขายผักในตัวเมือง ส่วนใบว่านหางจระเข้จะส่งไปที่ร้านของหยูไป๋เฉ่า
ช่วงนี้ใบอ่อนของว่านหางจระเข้มีน้อยลงเรื่อยๆ หลี่ชิงจึงส่งวันเว้นวัน
ส่วนผักในเรือนกระจกของเทียนเยว่อ๋อก็ส่งด้วยความถี่ประมาณนี้เช่นกัน
หลี่ชิงจึงส่งทั้งสองอย่างพร้อมกันไปเลย จะได้ไม่ต้องเสียเวลาวิ่งหลายรอบ
ที่หน้าโกดังซึ่งมีหน้าร้านเล็กๆ แต่ภายในกว้างขวาง หยูไป๋เฉ่ากำลังบิดตัวนวดเอวด้วยสีหน้าเจ็บปวด
หลี่ชิงจอดรถเสร็จ เห็นสภาพของเธอแล้วจึงถามด้วยความห่วงใย "พี่ยู เป็นอะไรหรือครับ"
"ทะเลาะกับไอ้ผัวไร้ประโยชน์ของฉัน แล้วก็ชนกำแพง" หยูไป๋เฉ่าตอบอย่างสงบ
