พี่ชายกงกำลังจะรินเหล้าให้ตัวเอง พอได้ยินคำพูดนั้นก็วางขวดลง "นายลือ พวกเราไม่ได้กำไรมากเท่าไหร่ แล้วตอนนี้ก็เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา จะพักได้ยังไงครับ"
"คุณไม่พัก แต่ชิงจื่อก็ต้องได้พักบ้างสิ เขาทั้งเหนื่อยกายเหนื่อยใจ" นายลือพูดพร้อมรอยยิ้ม
พี่ชายกงรู้สึกเก้อกระดากทันที พูดอย่างเขินๆ ว่า "ผมนึกถึงแต่ตัวเอง ลืมชิงจื่อไปเลย"
หลี่ชิงได้ยินแล้วรู้สึกไม่สบายใจ "นายลือครับ ผมว่าผมยิ่งไม่ควรพักนะครับ"
ได้เงินส่วนใหญ่ แต่กลับเป็นคนแรกที่ได้พัก เรื่องนี้มันไม่เหมาะสมแน่ๆ
"ทุกคนอย่าเถียงกันเลย ควรพักก็ต้องพัก ตราบใดที่ยังไม่เจอไอ้เลวร้ายที่ทำร้ายคนนั่น พวกเราทำอะไรก็อาจโดนมันเล่นงานได้ทั้งนั้น สู้พวกเราพักกันไปก่อนดีกว่า" นายลือยกแก้วเหล้าขึ้นพูด
ทั้งสามคนชนแก้วกัน
หลี่ชิงดื่มเหล้าในแก้วหมด เช็ดปากแล้วพูดว่า "นายลือครับ เป็นอย่างนี้ ผมคิดว่าเราน่าจะสืบหาและขยายช่องทางรับซื้อในต่างถิ่นไปพร้อมๆ กัน โรงงานชานั้นถ่วงเวลามานานแล้ว กลัวว่าจะไม่ดี"
