"เป็นไปไม่ได้ ลูกชายของผมยังไม่อยากยุ่งกับการขายยาฆ่าแมลงของผมเลย แล้วเขาจะไปขายยาให้คนอื่นได้ยังไง?" ชายวัยกลางคนอารมณ์เดือด ตะโกนเสียงดังด้วยคอที่ตั้งตรง
หลี่ชิงเห็นสถานการณ์จึงพูดว่า "ทุกคนหน้าแดงคอบวมทะเลาะกันไปมาไม่มีประโยชน์อะไร ผมว่านะลุง ลุงโทรถามลูกชายตรงๆ เลยดีกว่า ถ้าไม่มีเรื่องแบบนี้จริง ก็จบ"
เจ้าหน้าที่วังพยักหน้าแล้วพูดว่า "โทรถามเลย!"
เมื่อเห็นตำรวจสั่ง ชายวัยกลางคนลังเลครู่หนึ่งก่อนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรออก
"ไอ้เวรเอ๊ย แกแอบขายยาช่วงนี้ใช่มั้ย?" ทันทีที่โทรติด ชายวัยกลางคนก็ตะโกนด้วยความโกรธ
เสียงค่อนข้างเด็กดังออกมาจากลำโพงโทรศัพท์ "ถึงคุณจะเป็นพ่อผม แต่อย่าพูดมั่วสิ ผมไม่ได้แตะต้องยาของคุณเลย ไม่เชื่อก็กลับไปนับดูสิว่ามันหายไปมั้ย"
"ยังจะไม่ยอมพูดความจริงอีก? พ่อแกอยู่ในห้องขังตอนนี้ แกจะรอให้กูติดคุกตลอดชีวิตถึงจะยอมพูดความจริงเหรอ?" ชายวัยกลางคนขู่ด้วยความโกรธ
"หา? คุณถูกจับกุมเหรอ? เชี่ย ไม่น่าจะขนาดนั้นนะ! โอเค ผมจะพูดความจริง ช่วงนี้ผมช่วยขายยาให้คุณจริงๆ แต่ไม่เยอะหรอก แค่กล่องเดียว ให้เพื่อนด้วย"
