ในช่วงเวลาสำคัญนี้ หานเหม่ยเดินเข้ามา
เธอถอดปลอกแขนออกพลางพูดกับหลี่ชิงว่า "ชิงจื่อ ใบว่านหางจระเข้คัดเลือกเสร็จแล้ว รีบไปส่งเถอะ"
"ส่งเสร็จเร็วจะได้พักเร็ว ผักในโรงเรือนของเยว่อ๋อก็ออกรอบใหม่แล้ว บ่ายนี้เธอดูแลธุรกิจตรงนี้นะ ฉันจะไปช่วยเทียนเยว่อ๋อกับหยางซวยหลาน"
"อ้อใช่ เรื่องค่าแรง เธอว่าจะลดลงหน่อยไหม"
หลี่ชิงมองกวานหลินแวบหนึ่งแล้วลุกขึ้นพูดว่า "ค่าแรงเหมือนเดิมเถอะ เราไม่ต้องแบ่งแยกกันหรอก"
อาจเพราะกวานหลินอยู่ด้วย สีหน้าของหานเหม่ยเริ่มแดงเรื่อขึ้นมา
"ได้ งั้นก็ตามที่เธอว่า รีบไปเถอะ" หานเหม่ยเร่ง
หลี่ชิงยังอยากรู้ว่าคำพูดของครูกวานเมื่อครู่หมายความว่าอะไร
แต่ตอนนี้ชัดเจนว่าไม่มีโอกาสพูดแล้ว
นอกลานบ้าน หานเหม่ยและคนอื่นๆ บรรทุกของขึ้นรถเรียบร้อยแล้ว
หลี่ชิงขี่จักรยานตรงไปที่ตัวอำเภอ
ระหว่างทาง โทรศัพท์ของเขาดังติ๊ดๆ ไม่หยุด
เขาขี่จักรยานอยู่จึงไม่สามารถแบ่งความสนใจมาดูโทรศัพท์ได้ จนกระทั่งถึงตัวอำเภอจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
"เธอมีความรู้สึกยังไงกับฉัน? มีอารมณ์อยากจะทำอะไรกับฉันไหม?"
"ปกติเธอทำได้นานแค่ไหน?"
