"ถ้าเธออยากได้ ฉันช่วยเธอด้วยมือก็ได้นะ ส่วนอย่างอื่นน่ะ อดทนหน่อยนะ"
หานเหม่ยยิ้มอย่างเย้ายวน เอาตุ่นอี๋ชนหลี่ชิงเบาๆ
การชนครั้งนี้แทบจะทำให้วิญญาณของหลี่ชิงหลุดลอยไป
ไม่รู้ทำไม การชนเบาๆ ของหานเหม่ยครั้งนี้ กลับให้ความรู้สึกรุนแรงกับหลี่ชิงอย่างที่สุด
"พี่สะใภ้ครับ เปลี่ยนเป็นวิธีอื่นได้ไหมครับ? หลังจากลองใช้ปากกับข้างล่างแล้ว ผมรู้สึกทนไม่ได้เลยถ้าใช้มือ" หลี่ชิงใช้วิชาลับสุดยอด คือการออดอ้อน
"อย่าคิดเชียว เดี๋ยวฉันต้องกินข้าวนะ ถ้าต้องอมของเธอ แล้วฉันจะกินข้าวได้ยังไง?" หานเหม่ยปฏิเสธคำขอของหลี่ชิงอย่างเด็ดขาด
"พี่สะใภ้ครับ ผมล้างให้สะอาดเอี่ยมเลยได้" หลี่ชิงรีบพูด
หานเหม่ยย่นจมูก เบ้ปาก "ไม่ได้ ยังไงก็สกปรก"
"งั้นหลังกินข้าวแล้วทำได้ไหมครับ?" หลี่ชิงขอร้องเสียงเบา พลางจูบไล่ไปตามลำคอของหานเหม่ย
หานเหม่ยผลักหลี่ชิงออกเบาๆ "ชิงจื่อ อดทนหน่อยนะ"
"ถ้าทนไม่ไหวจริงๆ ก็ไปหาเทียนเยว่อ๋อนังแพศยานั่นสิ หลังจากที่เธอทำแบบนั้นกับเขา ฉันก็ทนไม่ได้เหมือนกัน"
เมื่อเห็นดังนั้น หลี่ชิงก็ต้องล้มเลิกความคิดในใจ
เขาก็อยากไปหาเทียนเยว่อ๋อ
แต่ตอนนี้เทียนเยว่อ๋อคงกำลังพักฟื้นอยู่
