ซวี เคอเฉิง ลุกขึ้นจากเตียงในสภาพเปลือยเปล่า เช็ดตัวให้หลี่ชิงอย่างพิถีพิถัน แล้วพูดเสียงอ่อนโยนว่า "คุณกลับไปก่อนเถอะ ถ้ามีอะไรฉันจะโทรหา"
หลี่ชิงมองดวงตาที่เต็มไปด้วยเสน่ห์และมีชีวิตชีวาของซวี เคอเฉิง เข้าใจความหมายแฝงในคำพูดของเธอ
เขาพยักหน้า สวมกางเกง ก้มลงจูบซวี เคอเฉิง "งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะ"
"อืม" ซวี เคอเฉิงตอบเบาๆ
หลังจากออกจากห้องตรวจ หลี่ชิงไม่ได้รีบจากไป แต่แอบยืนอยู่หน้าประตูเพื่อฟังเสียงข้างใน
วันนี้ไม่ได้มีอะไรกับหลุอี้ฝูเหริน ทำให้เขารู้สึกผิดหวังมาก
เขาอยากรู้ว่าหลุอี้ฝูเหรินคิดอย่างไรกับเขากันแน่
ไม่นาน ก็มีเสียงพูดคุยเบาๆ ดังออกมาจากห้องตรวจ
"ทำไมจู่ๆ คุณถึงไม่ยอมล่ะ?" เสียงของซวี เคอเฉิงลอดออกมาจากช่องประตูเบาๆ
"ของเขาใหญ่เกินไป ฉันไม่กล้า" หลุอี้ฝูเหรินพูดอย่างเขินอาย
ซวี เคอเฉิงหัวเราะ "เครื่องมือยาวขนาดนั้นคุณยังยัดเข้าไปได้ แล้วจะกลัวของเขาทำไม?"
