หลังจากอาบน้ำเย็นสบายๆ หลี่ชิงก็ไม่ได้อยู่บ้านนาน รีบไปที่สวนเหวินกวน
เมื่อไปถึงสวน เขารู้สึกประหลาดใจที่พบว่าไม่เพียงแต่เทียนเยว่อ๋อและหยางซวยหลานเท่านั้นที่อยู่ที่นั่น
แม้แต่เกาหลีก็อยู่ที่นั่นด้วย
และดูจากถุงข้างๆ ตัวเขา เห็นได้ชัดว่าเก็บได้ไม่น้อยแล้ว
สำหรับเกาหลีที่ขี้เกียจจนยอมตายดีกว่าจะขยับนิ้ว นี่เป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนจริงๆ
ดูเหมือนว่าเสน่ห์ของเงินจะยิ่งใหญ่จริงๆ
หลี่ชิงทักทายทุกคน จงใจเดินผ่านข้างๆ หานเหม่ย แอบบีบก้นอวบๆ ของเธอหนึ่งที แล้วรีบวิ่งหนี ไปปีนต้นเวินกวนที่ยังไม่มีใครเก็บ
หานเหม่ยอายจนโกรธ จ้องหลี่ชิงด้วยสายตาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น แต่หางตากลับแฝงไว้ด้วยเสน่ห์ยั่วยวน
สวนเวินกวนแห่งนี้เป็นแหล่งรายได้ที่แท้จริงของหลี่ชิงที่ไม่ต้องลงทุนอะไรเลย
แม้ว่าหยางซวยหลานและสามี รวมถึงเทียนเยว่อ๋อจะมาช่วย แต่ก็ไม่ได้คิดค่าแรงเพิ่ม
ทำงานจนถึงหกโมงเย็น หลี่ชิงบอกให้ทุกคนพักผ่อนแต่หัวค่ำ แล้วแอบไปหาหานเหม่ย
ยังไม่ทันที่เขาจะเข้าใกล้ หานเหม่ยก็จ้องเขาด้วยสายตาดุดัน "ถ้าทำแบบนั้นอีก ฉันจะไม่ให้นะ!"
