เมื่อหลี่ชิงเดินมาถึงแผนกสูตินรีเวช เขาพบว่าประตูเปิดอยู่ แต่ไม่มีคนไข้อยู่ข้างนอกเลย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เขาเคาะประตูแล้วชะโงกหน้าเข้าไปดูข้างใน
"หมอซู อยู่มั้ยครับ?"
"อยู่ค่ะ แต่ไม่ได้ขึ้นเวร ไปห้องฉุกเฉินเถอะ" เสียงเนือยๆ ของซวี เคอเฉิงดังมาจากด้านใน
มุมปากของหลี่ชิงปรากฏรอยยิ้มซุกซน
เขาค่อยๆ ย่องเข้าไป แล้วเลิกม่านที่กั้นอยู่ขึ้นเบาๆ
บนเตียงคนไข้เล็กๆ นั้น ซวี เคอเฉิงนอนตะแคงอยู่ใต้ผ้าห่มบาง
หน้าอกอวบอิ่มของเธอดันทะลักออกมาจากคอเสื้อทรงโค้ง เผยให้เห็นผิวขาวนวลเป็นบริเวณกว้าง
ซวี เคอเฉิงดูเหมือนจะรู้สึกว่ามีคนยืนอยู่ข้างๆ เธอลืมตาขึ้นทันทีแล้วลุกขึ้นนั่ง
"โอ๊ย! จะทำให้ฉันตกใจตายหรือไง!"
เมื่อเห็นว่าเป็นหลี่ชิง ซวี เคอเฉิงกลอกตาอย่างหงุดหงิดแล้วตบอกตัวเองสองที
"นี่มันเวลาทำงานนะ แต่เธอนอนสบายจัง" หลี่ชิงพูดพลางหัวเราะ
"พี่คะ วันนี้วันอาทิตย์นะ" ซวี เคอเฉิงหาวพลางเกาผมตัวเองสองที
"โรงพยาบาลหยุดวันอาทิตย์ด้วยเหรอ?" หลี่ชิงถามอย่างแปลกใจ
"คิดว่าหมอเป็นซูเปอร์แมนหรือไง? วันหยุดมีแต่หมอเวรที่อยู่ห้องฉุกเฉินกับหอผู้ป่วยเท่านั้น" ซวี เคอเฉิงพูดพลางชำเลืองมองหลี่ชิง "อึดอัดเหรอ?"
