เมื่อหลี่ชิงออกมาจากบ้านยู่หลาน ท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาวระยิบระยับ เวลาประมาณตีหนึ่งแล้ว
หมู่บ้านเงียบสงัด มีเพียงเสียงร้องของสัตว์ป่าบางชนิดดังก้องกังวานอยู่ในทุ่งนาเป็นครั้งคราว
หลี่ชิงจับเอวตัวเองแล้วรีบเดินกลับบ้าน
พอถึงบ้านก็ล้มตัวลงนอนทันที หลับสนิทเป็นพิเศษในคืนนั้น
วันรุ่งขึ้น เขาถูกนาฬิกาปลุกให้ตื่นขึ้นมาในสภาพมึนงง
หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู ปรากฏว่าแปดโมงแล้ว
เพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาดเหมือนครั้งที่แล้ว หลี่ชิงตั้งนาฬิกาปลุกไว้หลายรอบ
นี่เป็นรอบที่สาม
รอบแรกสุดตั้งไว้ตอนหกโมงครึ่ง แต่เพราะเหนื่อยมากเลยไม่ได้ยินเสียงเลย
หลี่ชิงรีบลุกจากเตียง แปรงฟันล้างหน้า
พอจัดการตัวเองเสร็จ หานเหม่ยก็มาถึงพอดี
กินอาหารเช้าเสร็จ หลี่ชิงก็เรียกเกาหลีไปเข้าป่าตามปกติทุกวัน
เส้นทางขรุขระในภูเขา เดินไปเดินมาก็รู้สึกว่าไม่ได้ยากเย็นอะไรแล้ว
เดินวนไปตามหมู่บ้านหลายแห่ง กว่าจะเสร็จก็ใกล้เที่ยงแล้ว
วันนี้ใบอ่อนเก็บได้น้อยกว่าเมื่อวานสิบกว่ากิโล
ชาวบ้านที่หมู่บ้านซางหลินและหมู่บ้านอื่นๆ ต่างบอกว่าใบอ่อนเก็บยากขึ้นแล้ว
