จริงๆ แล้วหลังจากที่ได้มีอะไรกับเทียนเยว่อ๋อแล้ว หลี่ชิงก็ไม่ได้อยากได้มากขนาดนั้น
แต่ก็เพราะได้รับปากป้าซ่ายหลี่ไว้แล้ว ก็ต้องไป
ความแค้นของเธอก็มีมากอยู่แล้ว ถ้าคืนนี้ไม่ไป ผู้หญิงคนนั้นคงไม่ยอมให้เขาแตะต้องอีกแน่ๆ
คิดอย่างนั้นแล้ว หลี่ชิงก็นั่งดูทีวี รอเงียบๆ จนเผลอหลับไป
ในความงัวเงีย เขาเหมือนได้ยินเสียงครวญครางอย่างน่าสงสาร
ลืมตาขึ้นมา ทีวียังฉายหนังเก่าๆ อยู่
แต่เสียงร้องที่ดังขึ้นลงนั้น มาจากห้องข้างๆ
เป็นเสียงของหยางซวยหลานที่กำลังถูกทำ
หลี่ชิงหยิบมือถือขึ้นมาดูเวลา สี่สิบสามนาทีหลังสองทุ่ม
ป้าซ่ายหลี่บอกว่าหลังกินข้าวเย็นก็ไปได้แล้ว เวลาก็พอดี
นั่งอยู่บนโซฟาสักพัก หลี่ชิงก็เข้าห้องน้ำล้างหน้า
พอออกมา เสียงร้องของหยางซวยหลานไม่เพียงแต่ไม่หยุด แต่กลับยิ่งเร่าร้อนขึ้น
ในเสียงอื้ออึงนั้นยังแทรกด้วยคำพูดเบาๆ ว่า "เบาหน่อย คุณจะฆ่าฉัน" อะไรทำนองนั้น
หลี่ชิงงงทันที เกาหลีเก่งขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
นี่ก็ยี่สิบนาทีแล้วมั้ง
บ่ายนี้พวกเขาสองคนไปหาหมอมา ยาที่ได้มาเห็นผลเร็วขนาดนี้เลยเหรอ
หลี่ชิงเดินไปที่กำแพง เขย่งดู
