หลังจากอาหารกลางวัน หานเหม่ยและเทียนเยว่อ๋อก็แยกย้ายกันไป
ในขณะที่หลี่ชิงยังไม่ได้เริ่มเก็บใบว่านหางจระเข้ที่สือเลี่ยงสั่งไว้ เทียนเยว่อ๋อก็เตรียมจะไปดูแลผักในโรงเรือนของเธอ ส่วนหานเหม่ยก็จะไปเก็บใบว่านหางจระเข้จากบ้านที่ตกลงกันไว้
พวกเธอทั้งสองต่างก็มีธุระของตัวเองที่ต้องรีบจัดการ วุ่นวายกันไปหมด
เมื่อเทียบกันแล้ว หลี่ชิงกลับดูว่างเว้นกว่า
เนื่องจากตอนบ่ายต้องไปส่งของที่อำเภอ หลี่ชิงจึงไม่ได้ไปช่วยหานเหม่ยและเทียนเยว่อ๋อ
เขาพักผ่อนช่วงกลางวันสักครู่ แล้วก็เรียกเกาหลีให้ช่วยขนใบว่านหางจระเข้ที่เก็บมาเช้านี้ไปส่งที่อำเภอ
สองสามวันนี้ ปริมาณใบว่านหางจระเข้ที่หลี่ชิงเก็บได้ค่อนข้างคงที่แล้ว
อยู่ที่ประมาณ 80-90 ชั่งตลอด
ด้วยส่วนต่างราคาสิบกว่าหยวน ทำให้กำไรสุทธิของหลี่ชิงสองสามวันนี้อยู่ที่ประมาณ 8,000-9,000 หยวน
นี่เป็นรายได้ที่แต่ก่อนหลี่ชิงไม่เคยกล้าคิดฝันมาก่อน
แต่สถานการณ์แบบนี้คงไม่ยั่งยืนนัก
คาดว่าอย่างมากก็แค่สิบกว่าวัน ปริมาณใบว่านหางจระเข้จะต้องลดลงอย่างรวดเร็ว
ในภูเขามีต้นเวินกวนอยู่จำกัด ไม่มีทางที่จะเก็บได้ไม่หมด
แต่แค่นี้ก็ทำให้หลี่ชิงรู้สึกพอใจมากแล้ว
