ผิวขาวนวลราวกับไขมันแกะ กระดูกไหปลาร้าที่งดงาม ทำให้หลี่ชิงหายใจถี่ขึ้น สายตาไม่อยากจะละไปแม้แต่นิดเดียว
นิ้วมือของหานเหม่ยยังคงค่อยๆ เลื่อนลง
แม้เธอจะอายๆ แต่การถอดเสื้อผ้าของเธอกลับดูเป็นธรรมชาติ
ไม่เหมือนกับหลี่ชิงที่ตอนนี้เต็มไปด้วยความคาดหวังและความกังวลใจ
บางทีอาจเป็นเพราะอยู่กับหลี่ชิงมานาน แม้จะไม่เคยทำอะไรกัน แต่การถอดใส่เสื้อผ้าก็กลายเป็นความเคยชินไปแล้ว
เมื่อชุดค่อยๆ เลื่อนลง ยกทรงสีดำและเนินอกขาวนวลทั้งสองข้างที่ซ่อนอยู่ก็เผยโฉมออกมา
หน้าอกของหานเหม่ยไม่ได้ใหญ่เท่าของหยางซวยหลาน แต่ก็ไม่ได้เล็กเกินไป
พอดีๆ ไม่ใหญ่ไม่เล็กจนเกินไป
มือของหลี่ชิงพอดีกำได้เต็มมือ ราวกับถูกสร้างมาให้พอดีกัน
"พี่สะใภ้ ผมช่วยปลดยกทรงให้นะ" หลี่ชิงพูดด้วยความตื่นเต้น เลือดสูบฉีดแรง
หานเหม่ยยิ้มอย่างเขินอาย "เมื่อกี้นึกว่าเธอเปลี่ยนไปแล้ว ไม่คิดจะถือโอกาสกับฉันเสียแล้ว"
"ผมก็แค่...กลัวพี่สะใภ้โกรธน่ะ" หลี่ชิงหัวเราะแห้งๆ พลางใช้มือข้างหนึ่งจับตะขอยกทรง
"บ้า!" หานเหม่ยหันหน้าไปถ่มน้ำลายเบาๆ "วันๆ คิดแต่จะถอดเสื้อผ้าฉัน ยังจะกลัวฉันโกรธอีก?"
