สามสิบสองกิโลของใบว่านหางจระเข้ หลี่ชิงได้เงินมาสามพันแปดร้อยหยวน
ตอนที่เดินออกมา เขารู้สึกเหมือนเท้าลอยอยู่กลางอากาศ ก้าวเดินเบาสบายจนแทบจะล่องลอย
"ชิงจื่อ เงินนี่ได้มาง่ายจังเลยนะ" เกาหลีพูดด้วยความอิจฉา
หลี่ชิงส่ายหน้า "ก็แค่ได้เงินรอบเดียวเท่านั้นแหละ ใบว่านหางจระเข้โตช้ามาก การเด็ดใบอ่อนแบบนี้ยิ่งยากเข้าไปใหญ่ ถ้าเธอกับหยางซวยหลานว่างๆ ก็เข้าไปเก็บในป่าได้นะ ฉันไม่คิดค่านายหน้าจากพวกเธอหรอก"
เกาหลียิ้มด้วยความตื่นเต้น "งั้นก็ดีสิ ราคาสูงขนาดนี้ต่อกิโล ถ้าหยางซวยหลานรู้เข้า คงจะไม่ยอมนอนเลย อยากจะเข้าป่าไปเก็บตลอดเวลา"
"แต่ช่วยเตือนหยางซวยหลานด้วยนะ อย่าพูดเรื่องนี้ให้คนอื่นรู้ ไม่งั้นถ้าชาวบ้านรู้ความจริง ทั้งสองครอบครัวของเราก็จะไม่มีใครได้เงินเลย" หลี่ชิงรีบกำชับ
เรื่องวันนี้ที่จริงเขาทำพลาดไปหน่อย ไม่ควรให้เกาหลีตามขึ้นมาด้วย
แต่ตอนนี้สายไปแล้ว
ได้แต่หวังว่าเกาหลีจะรู้จักประมาณตน และเก็บความลับไว้ให้ได้
"ชิงจื่อ เรื่องนี้เธอวางใจได้เลย ฉันเป็นคนยังไง เธอไม่รู้หรือไง?" เกาหลีตบอกพร้อมพูดอย่างมั่นใจ
เกาหลีอาจจะนิสัยไม่ค่อยดี แต่ความซื่อสัตย์นั้นไม่เลว
