ความรู้สึกแน่นและกระชับที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลันทำให้หลี่ชิงครางออกมาเบาๆ
และทำให้ซวี เคอเฉิงสั่นสะท้านราวกับเป็นโรคลมชัก
"คุณบอกว่าภรรยาคุณป่วย แต่จริงๆ แล้วอาการของเธอไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร โรคของฉันนี่สิที่น่าปวดหัว"
ซวี เคอเฉิงพึมพำพลางโยกตัวช้าๆ
เสียงน้ำดังจ๊วบๆ ดังชัดเจนเป็นพิเศษ
"ตอนนี้คุณทำให้ฉันรู้สึกดีขนาดนี้ แล้วต่อไปฉันจะทำยังไงล่ะ!"
ใบหน้าของซวี เคอเฉิงแดงก่ำ ดูเหมือนคนเมา พูดจาก็เหมือนคำพูดของคนเมา
"เมื่อไหร่ที่คุณต้องการ แค่เรียกผม ผมพร้อมมาทุกเมื่อ สาวสวยแบบคุณ ผมไม่อยากปล่อยให้เหงาหรอก"
หลี่ชิงวางมือขวาบนเอวอ่อนนุ่มของซวี เคอเฉิง สัมผัสได้ถึงความเปียกชื้น มีเหงื่อซึมออกมา
"ฉันอยากได้ทุกวัน ทุกชั่วโมงทุกนาที คุณจะให้ฉันไหม?"
ซวี เคอเฉิงบิดตัวแรงๆ พลางหัวเราะคิกคัก
"ให้!" หลี่ชิงตอบเสียงหนักแน่น
เขาก็ไม่รู้ว่าซวี เคอเฉิงเป็นโรคอะไรกันแน่ แต่คงไม่ถึงขั้นต้องทำทุกวันหรอก
แต่พูดไปแล้ว เขาเองก็อาจจะมีอาการผิดปกติเหมือนกัน...
