"โอ้ มันเยอะจัง..."
ซวี เคอเฉิง อุทานเบาๆ แล้วยื่นมือไปด้านล่าง แตะเบาๆ จนติดมือมาเล็กน้อย
"ดูสิ ลูกหลานของคุณ..."
หลี่ชิง มองดูความวาววับระหว่างนิ้วมือของซวี เคอเฉิง แล้วอดขำไม่ได้
"ลูกหลานของผมคงจะตั้งรกรากไปแล้วล่ะ"
ซวี เคอเฉิง ไม่ได้เตือน เขาก็ไม่ได้สังเกต แล้วก็ปล่อยเข้าไปข้างในเลย
"ไม่เป็นไร ฉันมียา"
ซวี เคอเฉิง พูดด้วยความภูมิใจเล็กๆ อย่างซุกซน: "แต่ครั้งหน้าต้องรายงานหมอก่อนนะ ถ้าฉันอนุญาต คุณถึงจะตั้งรกรากได้ ไม่งั้น จะไม่ให้เข้าแล้ว"
"วันนี้เห็นว่าเป็นครั้งแรก ฉันจะยกเว้นให้สักครั้ง"
"ครับ คุณหมอ" หลี่ชิง ร่วมมือกับหมอซูอย่างว่าง่าย
ซวี เคอเฉิง จัดชุดกระโปรงเล็กน้อย แล้วก้มลงจูบของใหญ่ของหลี่ชิง "อาการของคุณซับซ้อนมาก อาจจะต้องใช้เวลารักษานาน ค่อยๆ ทำไป เวลาว่างๆ อย่าลืมทานอาหารบำรุงด้วยนะ"
"ครับ ผมจะทำตามที่คุณหมอบอก"
หลี่ชิง ยิ้มรับ
ทั้งสองคนอ้อยอิ่งอยู่ในห้องคนไข้อีกสักพัก แล้วจึงแยกย้ายกัน
ตอนที่หลี่ชิง และเกาหลี กลับถึงหมู่บ้าน พอดีพระอาทิตย์คล้อยต่ำ
หมู่บ้านซานเหอที่เงียบสงบอาบไล้ด้วยแสงตะวันยามเย็น ราวกับสวรรค์บนดิน
