ยู่หลานตบหลี่ชิงอย่างอายๆ แล้วกลอกตาใส่ พูดอย่างขัดใจว่า "ช่างเถอะ เรียกป้าก็แล้วกัน"
"ที่รักน้อยฟังดูดีนะ" หลี่ชิงพูดพร้อมรอยยิ้ม
"ฟังแล้วขนลุก" ยู่หลานมองหลี่ชิงอย่างหงุดหงิด สีหน้าพลันเศร้าลง "ฉันไม่ควรดีใจขนาดนี้ แต่ฉันรู้สึกโล่งอกจริงๆ"
"ที่ร...ป้าครับ คุณไม่ได้ทำผิดอะไร เขาต่างหากที่ไม่รู้จักทะนุถนอมคุณ" ภายใต้สายตาดุดันของยู่หลาน หลี่ชิงก็ไม่กล้าเรียกคำว่า "ที่รัก" จึงเปลี่ยนกลับไปเรียก "ป้า" ซึ่งฟังดูแก่เกินไป
มีเสียงแตรรถมอเตอร์ไซค์ดังมาจากนอกประตู คงเป็นหู เหว่ยกลับมาแล้ว
หลี่ชิงกอดยู่หลานเบาๆ "พี่สะใภ้ พวกคุณไปก่อนเถอะ เดี๋ยวผมตามไป"
ยู่หลานก้มหน้าลงเล็กน้อย พยักหน้าหนึ่งที
ตอนที่หลี่ชิงออกมาจากห้อง หู เหว่ยกำลังจอดมอเตอร์ไซค์แล้วเดินเข้าลานบ้านพอดี
หลี่ชิงไม่รู้จะพูดอะไร จึงตบหลังอันกว้างใหญ่ของหู เหว่ยแล้วกลับบ้านไปเลย
กลับถึงบ้านเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว หลี่ชิงก็โทรหาเกาหลี บอกให้เตรียมตัวออกเดินทาง
มอเตอร์ไซค์ของเขายังจอดอยู่ในตัวอำเภอ
จริงๆแล้วถึงมอเตอร์ไซค์จะอยู่ที่บ้าน ในสภาพแบบนี้เขาก็ขับไม่ได้อยู่ดี
หลังจากเกาหลีมาถึง ทั้งสองคนก็ไปอำเภอด้วยกัน
