ถึงแม้จะไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้เห็นของลับของหลี่ชิง
แต่หานเหม่ยก็ยังคงอายจนหน้าแดงก่ำ ได้แต่แอบมองเพียงแวบเดียว ไม่กล้าจ้องมองตรงๆ
หัวใจดวงน้อยเต้นตึกตัก ร่างกายยังมีปฏิกิริยาแปลกๆ
เมื่อปรับอารมณ์ได้แล้ว เธอจึงหยิบผ้าขนหนูผืนหนึ่งมาเช็ดร่างกายท่อนบนของหลี่ชิงอย่างละเอียด
"ตรงนี้...เธอล้างเองนะ" หานเหม่ยชำเลืองมองของใหญ่นั่นแวบหนึ่งแล้วพูด
หลี่ชิงยิ้มเจ้าเล่ห์พลางกล่าวว่า "พี่สะใภ้ครับ มือขวาผมต้องเกาะผนังไว้ เอวก็ยังไม่กล้าออกแรงมาก ช่วยล้างให้ผมหน่อยนะครับ"
หานเหม่ยจ้องหลี่ชิงด้วยสายตาเย้ายวนพลางบ่นอย่างน่ารักว่า "แกล้งใช่ไหมล่ะ?"
"พี่สะใภ้ครับ จริงๆ นะ" หลี่ชิงพูดอย่างจริงจัง
แน่นอน เขาตั้งใจแกล้งแน่ๆ
แม้ว่าแผลที่เอวจะยังเจ็บอยู่บ้าง แต่ก็ยืนได้มั่นคง
หานเหม่ยมองหลี่ชิงอย่างระอา บีบครีมอาบน้ำลงบนฝ่ามือ แล้วค่อยๆ ลูบไล้ด้วยมือน้อยๆ ของเธอ
สัมผัสนุ่มลื่น การเคลื่อนไหวอ่อนโยน ทำให้ส่วนล่างของหลี่ชิงตอบสนองในทันที ค่อยๆ ชูหัวขึ้นมา
ใบหน้าแดงระเรื่อของหานเหม่ยยิ่งเข้มขึ้น ราวกับดอกท้อที่บานสะพรั่ง ช่างงดงามน่าหลงใหล
